მინიმები

 მინიმები

არვინ იცის, ვის რა სტკივა,

რატომ, რისთვის იხდის სასჯელს,

სულ ველოდი ერთ თბილ სიტყვას,

მე - არა, სხვას უთხრეს ასჯერ!

-----------------------

უქებენ ერთურთს ნიჭსა და ტალანტს,

ზოგი ზევსია, ზოგიც იზიდა,

მაგრამ არა ჩანს ერთი ატლანტიც,

სამშობლო მხრებით რომ აეზიდა.

--------------------------

დამსხვრეული მაქვს სუყველა მალა,

გახსნილ ვენიდან მოწვეთავს სისხლი,

მზისკენ გაფრინდა ვარდნისას გალა,

მიწას ვერ ავცდი ვერ ერთი მისხლით.

-----------------------------------

დაცვენილიყვნენ ქალ-კაცი,

იხრუკებოდნენ მზეზე,

მე კი იმასა ვდარდობდი,

უჟმური რომ არ შეჰყვეთ.

------------------------

მოვერცხლილ ლურმნებს

შეუჭედავთ ჩემი სამყოფი,

ვხედავ, რომ მზეო,

ჩემთვის გვიანობ,

დაცარიელდა ამ გულივით

ეს მთა არხოტის,

საშველად მოდი, ადამიანო!

---------------------------

სხვისათვის ცოტავ,

ჩემთვის კი ბევრო,

ჩემო გუთანო, მიწავ და კევრო,

რა ვქნა ისეთი, რომ გაგაბევრო.

----------------------------

ღმერთო, შენ ამომიკვნესე,

გზები დავტოვე შორი,

სიკვდილს არ ესმის სიკეთე,

სიკვდილს უნდოდა შოვი.

----------------------

ჩემს ცხოვრებაში

ეკალი რომ ამოიწვერა,

ვერც კი გავიგე,

და, ღმერთო ჩემო,

რა დამაძინებს.

მაია დიაკონიძე