მთებო, ნისლებდაფარულნო,
ცას რომ იყოფთ ზიარად,
წყაროებო, ნაკადულნო,
თვითონ პოეზია ხართ!
ქვვრში ღვინოვ ჩაწურულო,
ავსებულო ფიალავ,
მზეო, ცაზე ალანძულო,
თვითონ პოეზია ხარ!
სულისთქმავ და მაჯისცემავ,
ფეხქვეშ გვიგებ ფიანდაზს,
ვაზის ცრემლად ატირებავ,
თვითონ პოეზია ხარ!
უკვდავების წყალს რომ გვასმევ,
გვჩუქნი მწვანე იალაღს,
როგორ არ მიყვარდე ასე,
თვითონ პოეზია ხარ!
მე მიხარია, საქართველოვ, ვარ შენი შვილი,
რომ შენს მიწაზე დამირწია აკვანი დედამ,
შენი ჩონგური დღეს ვერ მღერის სიმებაშლილი,
კვლავ ვუსათუთებ ჩემს კერაზე ცეცხლის ნაღვერდალს.
თუ ალბიონზე აინთება მზე კიდევ ერთხელ,
ნიშანი არის, ცოცხალია ქართველი გენი,
გადავაგორებთ ამ დღესაც და რა არის მერე?!
უიმედობას შეუპყრივართ, - ვერ. აღწერ ენით.
მაინც ხმაურობს ალაზანი, თერგი, იორი...
და ფეთქავს გული სვეტიცხოვლის დიადი ტაძრის,
ვერ დადუმდება მიწა დიდი გალაკტიონის,
საქართველოა ჩვენი სუნთქვა, ცხოვრების აზრი.
No comments:
Post a Comment