მეგონა ხეო, შენ სხვას არ ჰგავდი,
გიდუდუნებდი წესიერს, ერთგულს,
წვერები შენი ვიდოდა ცამდი,
იხდენდი მხრებზე ფოთლების კრებულს.
ღამით შენს ტოტქვეშ ვიშლიდი ლოგინს,
დღისით შენს ჩრდილქვეშ ვითქვამდი სულსაც,
აზრი არა აქვს მივხვდი ამ ლოდინს,
ჩემგან დანახულს არ ჰგავხარ სულაც.
მოუტაციათ თვალი მირაჟებს,
ოცნების კოშკებს ვაგებდი ტყუილად,
და ფერად-ფერად შუშის ვირტაჟებს,
წინ დაეფარა მწვანე ტუია.
დე, იშრიალე, სხვებისთვის თუგინდ,
მიეცი ფრთები შენს გვერდზე მთრთოლავთ,
მე კი სამყაროს ვუმზერ, ვით მუნკი,
და არ მჩვევია ტყუილებით თრობა.
No comments:
Post a Comment