შემომხსენ ჯაჭვი! (სატრფიალო)

ბევრჯერ მატირა უშენობის მწარე რეალმა,

შემომხსენ ჯაჭვი, თუ ამ ქვეყნად ვეღარ გიხილე,

ნუთუ იმისთვის დავიბადე, ცრემლად მეწვიმა,

შენს სიყვარულზე დავკითხვოდი მხოლოდ გვირილებს.

დავიმალები მოვარდისფრო ღრუბელთ ფარჩებში,

დამინანავებს ალმაცერი მინდვრის ნიავი,

შენ ალბათ ჩემგან ასე უღვთოდ მიტომ წახვედი,

რომ ვერ მეპოვე, ცხოვრებისგან განაწირალი.

ვიყავით მთელი, შენ ვერ ნახე შენი ადგილი,

მე მომენატრა ჩემი სახლი, ჩემი ბავშვობა,

შენ სადღაც გრიგალს მაღლა მთებში ქროლვით გაჰყევი,

მე აღარ შემრჩა სინატიფე, აღარც ანცობა

და ვდგავარ ახლა, არსებობის გზაგასაყარზე,

შენი ნახვის და მოფერების იმედით სავსე,

მაგრამ თუ ამის ბოლო შანსსაც აღარ მიტოვებ,

მოდი და გულზე შემოკრული ჯაჭვები ჩამხსენ.