სანამ ღრუბელი თავის თეთრ მკერდს გადამიშლიდეს
და ვნებით, თრთოლვით, სიყვარულით ჩამიხუტებდეს,
მანამ გავყვები შენს ქუჩაზე წვიმის გუბეებს,
ღამის ფარნების ფერადობას რომ იხუტებენ.
გამახსენდები, როგორც სულის, გულის მალამო,
გამახსენდება ის დღეც, წვიმა და ის საღამო,
როცა გვიყვარდა ერთმანეთი და მწამდა შენი,
დღეს ერთმანეთის აღარ გვესმის, რაც გინდა ქენი.
ამოვიღებდი ამ გულიდან თითოეულ ბგერას,
როგორ მიყვარდი, ვერ შევძელი, შენთვის რომ მეთქვა,
მაგრამ შენ ჩემთვის არ გცალია, გიცვლია ფერი,
ლეგა ღრუბლებმა წამიყვანონ, ამასღა ველი.
No comments:
Post a Comment