ქალ-ვაჟის ტრფიალი

ვაჟი: 

ქალავ, მიყვარხარ, მინდიხარ, 

ტრფობისას შევსვამ ფიალას,

მზემ ჭალას თავი ანება,

ამ გზაზე გამოიარა,

მისი ნამზევი გეტყობა,

შემოგფაკვლია ღაწვები,

ტუჩი ალუბალს მიგიგავს,

შიგ შაქარივით ჩავდნები.

ქალი:

რაი გინდია, ვაჟაუ,

ამ გზაზე რაზედ მიდგახარ,

საფირონის გაქვს თვალები,

შიგ ზღვები მოდი-მიდიან,

ჩემს თვალებში კი სულ მუდამ

შავი ღრუბელი, ნისლია,

ელვა, ჭექა და ქუხილი

ცეცხლებს ისრებად ისვრია,

არ განგმიროს და არ მოკვდე,

შენზე არ დამრჩეს ფიქრია.

მე რომ დამტოვა ტიალად.

ახლა თუ არ მამინდომებ,

თუ ახლაც მეტყვი უარსა,

წავალ და დავიკარგები,

მისდიე შენსა გუმანსა.

ქალი: ვაჟაუ, ტყუილად ბრაზდები,

ჯერ შემოგხედო კარგადა,

მერე არ დავინანიო

რომ აგიფარე ფარადა.