ტოტემი (სატრფიალო)

ცაცხვებში ყვავილთ მათრობელა სუნი ტრიალებს, 

იმ დღეს მაგონებს, ერთმანეთი რომ გავიცანით,

ჯერაც ბავშვები, უმწიფარი გრძნობით დავთვერით,

ეს განშორებაც ალბათ არის ამის ნიშანი.

შენ ზღვას გაჰყევი, უძიროს და უკიდეგანოს,

მე დავრჩი აქვე, მწიფე ხეა ჩემი სხეული,

ნაყოფი უკვე შემჭკნარა და ძმრადაც ქცეულა,

ის ტკბილი წვენი მიწაზეა გადაქცეული.

არც მე გელი და არც  შენ მელი, თუმც მტკივა ძლიერ,

კანიც გამიშრა, ნაოჭებად იქცა სხეული,

არც მწვანე ფოთლით ვიკვირტები კარგა ხანია,

დარჩება ჩემგან მხოლოდ სული აოტებული.

სულიც ზეციკენ მიიჩქარის კარგა ხანია,

დარჩება ჩემგან მხოლოდ კვამლი აოტებული.

         მეორე ვარიანტი ბოლო სტროფის:

(არც არვის ველი და არც არავინ მელის მე უკვე,

კანიც გამიშრა, ნაოჭებად იქცა ტოტები,

არც მწვანე ფოთლით ვიკვირტები კარგა ხანია,

ჩემი მექნისგან თუ დაჩება მხოლოდ ტოტემი)