ღმერთმა შეგარგოს სიტკბოება ამა სოფლისა,
შენ მომეც ველი განსჯის ცვლისად ეპიგონისა,
ნეტავ, ამ ქვეყნად რად არ ჩნდება ყველა ლამაზი?!
ზოგს ჭკუა უჭრის, ზოგს ენა აქვს, როგორც ალმასი.
ყველა მათგანი თვის საქმეში ყოფილა ბრძენი,
მაგრამ მე შენმა სილამაზემ შემასხა ფრთები,
გონი დავკარგე და რა ჭკუა ექნება სულელს,
დიახ, მზეს როგორც შენს ტყუპისცალს, უმცროს დას ვუმზერ?!
ამაოება ამ ქვეყნისა ახლაღა ვცანი,
გვერდზე არ მყავხარ, თუმც სათნოა ჩემი მიზანი,
მე უშენობას ვერ ვიტან და ცრემლებით ვიმკი,
იმას, რომ აღარ გიყვარვარ და დავაკლდი ღიმილს .
თუ კი, არ შეგწევს ძალი, ღონე, ადამიანო,
მზეს ვერ დააბამ, გელოდება სრული ფიასკო,
უშენოდ ჩავა და ამოვა ყოველ დილასო.
მაია დიაკონიძე
No comments:
Post a Comment