ხანდახან სული სინანულის წვიმით ივსება,
გულში კი კრთება, ბჟუტავს შუქი თეთრი ლამპარის,
ნუთუ, არასდროს, აღარასდროს არ დაბრუნდება,
სახე, რომელიც ჩემი უკვე სულ აღარ არის.
ვნებით ფეთქავენ ჩემთან ახლოს ნუშის კვირტები,
ამ გაზაფხულმა მამცნო შენი გარდაცვალება,
ვიცი, არასდროს, აღარადროს დამიბრუნდები,
ჩაწვნენ ჩემს გულში ია-ვარდნი საფირ- ლალებად.
და ვისაც დიდი სიყვარული არ უგემნია,
მას სამუდამოდ დაწვავს ცეცხლი ღჯუ გეენიას,
რადგან ბრმა იყო წუთისოფლის არეულ გზაზე.
No comments:
Post a Comment