სონეტი 2.

 

ვნანობ ახლა, რომ შენ გარგუნე წილად ყოველი,

შენი ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა ძვირად მიღირდა,

მხოლოდ შენ იყავ ჩემი ტრფობის მძიმე უღელი,

შენ იყავ ჩემი დეზდემონაც, ჩემი ისიდაც.

შენ მარტომ შესძელ გაგეხადე ყმად და მონადაც,

შენს დანახვაზე იხსნებოდა ცაზე ღრუბელი

და თუ კი მაინც შეგაწუხე, ვერ შევძელ როცა,

დამაწვა ლოდად, დამიმძიმა ზურგზე უღელი.

შენთვის კი ვიყავ არაფერი, ერთგული მონა,

ამსრულებელი კაპრიზების,  ყველა სურვილის,

მხოლოდ ამჟამად თუ მოგნათლე წიწილმა ქორად,

ახლაღა მივხვდი, დავრჩენილვარ მშიერ-მწყურვალი.

 

ჰე, მეგობარო, თუ არა გაქვს თავისუფლება,

ის სიყვარულიც გრძნობა არის მხილოდ მთრგუნავი,

იქნება შეძლო, იმოქმედო მხოლოდ  გუმანით,