როგორც ვარდის ბუჩქს ეთრთვილება ნაზად ფოთლები,
მეც ისე ნაზად დავითრთვილე, გეძახი, მოდი,
გადამეღალა გული ტანჯვით, ტყუილი ლოდინით,
ისევ გეძახი, ისევ გიხმობ, ძვირფასო, მოდი.
სულში ამოდის მარადმწვანე კვიპაროსები,
დგანან, მიცქერენ სევდითა და თავდავიწყებით,
თითქოს მეჭამოს თაფლი წაბლის ანდა იელის,
ვეღარ ვუყურებ ამ ცხოვრებას ლაღი იმედით.
აქვე შენს სახლთან აყვავილდა ცაცხვის ყვავილი,
ყვავის და ყვავის, მე კი ისევ შენ მახსენდები,
ნუთუ არასდროს, აღარასდროს დამიბრუნდები,
და ლურჯი ზეცის კაბადონზე მზედ დაენთები..
No comments:
Post a Comment