გაზაფხულის წვიმასავით დამიკოცნი შუბლს და თითებს,
რომ გიყვარდი, კი ვიცოდი, მაგრამ ნუთუ ასე ძლიერ,
რომ წვიმასაც ჩამოიყვან ძირს ჩემს ხელთა დასაკოცნად,
მზეს მომართმევ ყვავილივით, ზეცად გააგზავნი ლოცვას,
რომ ყოველთვის ერთად ვიყოთ, ვიშლებოდეთ გვირილებად,
ეს ლამაზი სიყვარული რიჟრაჟივით იღიმება.
და იმ ფაქიზ მოგონებებს, რასაც წლებთან ერთად ვითვლით,
ამ სამყაროს დავუტოვებთ, რომ გადახსნას ცაზე ბინდი.
მაია დიაკონიძე
No comments:
Post a Comment