სალაღობო (სატრფიალო)

სალაღობო

ერთხელ გულში ისე დათბა,

ისე გამიმინდორდა,

განა შევძლებ, რომ არა ვთქვა,

მოვიდა, ვინც მინდოდა.

ყვავილები ააყვავა,

ია, ტიტა, ნარცისი,

დაიჩხავლა მერე ყვავმა,

გაქრა საით, არც ვიცი.

სად არ ვძებნე, რომელ მხარეს,

შავ ზღვასა და ლოპოტას,

მოვიმარჯვე ხელში სახრე,

ხარებს მოვყევ ბოლოდან.

ზაფხულს მე არ მოვეწონე,

ცეცხლს ისროდა, ომობდა,

გაახურა დიდი თონე,

მომეჩვენა სოდომად.

შემოდგომას შევერიე,

ვით ნეკერჩხლის ფოთოლი,

იმან მაინც სხვა არჩია,

სხვას აუგო გოდოლი.

ზამთრის სუსხმა მიმახვედრა,

ვირჯებოდი ამაოდ

და ჩემ თვალწინ გადაშალა

ყინულების მარაო.

მაგრამ გული ვერ გათოშა,

კვლავ მზეს ერტფის ბრიალას,

იმ გაზაფხულს, ვინც მინდვრებში

ვნება ააბრიალა.

მაია დიაკონიძე

28.12.2024 წელი