სანამ (თოვლის მეფე)

სანამ

სანამ ლიკლიკა გაზაფხული მობრძანებულა,

სანამ სიზმარში გვეზმანება და არა ცხადად,

მანამდე ცაში ფიფქი, ქარი, მზე არეულა,

აყრის, თითქოსდა, დედამიწა იხდიდეს სახადს.

იკვრება თოვლის დარაბები, კედლები, ჭერი,

ცივ სახლში ყოფნა ვინა თქვა, რომ არის ადვილი,

დგას თოვლის მეფე ხელგაშლილი და ენამჭევრი,

გულკეთილობა დაგვანახოს თავის ნამდვილი.

ყრის და ყრის ფიფქებს, თითქოს მიწა იხდიდეს სახადს,

გულსავსეობა შევამჩნიეთ წლევანდელ ზამთარს,

და ყველა ბავშვის სურვილი ხომ ერთბაშად ახდა,

აღარ ადარდებს თოვლის მეფეს აზრები სხვათა.

მაია დიაკონიძე

28.02.2025 წელი

სატრფიალოები (ხალხურ მოტივებზე)

 გიყვარვარ, ვიცი, გიყვარვარ,

არ კი ამბობ და ამხელ,

გულიდან კვირტმა იყარა,

ღიმილს ვერ ვარქმევ სახელს.

მომაფრქვევ, სიცილს -  მზის სხივებს,

დამანთებ, როცა მოხვალ,

ცეცხლებ რომ წამამიკიდებ,

წყალიც მოასხი ცოტა.

 ----------------------------

ათასჯერ გადმოვიხედე

კოშკიდან, ვერ დაგინახე,

ცად ცისარტყელა შეხიდე,

მითხარი, არაგვი ნახე.

ახლა ღრუბლებში დავფრინავ,

ვეღარ ვეშვები მიწაზე,

ვაჟო, ეგ შენი მადლია,

შენ მამეც გულის სინაზე.

მაია დიაკონიძის მოკლე ავტობიოგრაფია

                                     მაია დიაკონიძის მოკლე ბიოგრაფია

   მაია დიაკონიძე დაიბადა ქ. თბილისში, დაამთავრა ქ. თბილისის 149- საშ. სკოლა, შემდეგ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი შრომის ეკონომიკის სპეციალობით, ასპირანტურა ამავე სპეციალობით. მუშაობდა სახალხო მეურნეობის დაგეგმვისა და ეკონომიკის სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში უფროსი მეცნიერ-თანამშრომლის თანამდებობაზე. ასევე სხვადასხვა ეკონომიკურ ჟურნალ-გაზეთებში (,,ფინანსები", ,,გადასახადები") ეკონომიკურ მიმომხილველად. არის 20-მდე სამეცნიერო ნაშრომის და სტატიის ავტორი ეკონომიკის მიმართულებით. ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას თბილისის ჰუნანიტარულ ინსტიტუტში.

   მაია დიაკონიძე 2012 წლიდან ჩაერთო ლიტერატურულ მოღვაწეობაში. არის ორი ლირიკული ლექსების კრებულის ,,კოცნას მიგზავნის იასამანი"(2017 წელი) და ,,რა იცის ქარმა?!"(2023 წელი), ასევე ხუთი საბავშვო წიგნის ,,იოცნებეთ ყველამ"(2015 წელი), ,,ფანქრის მთლელი" (2018 წელი), ,,სახალისო ანაბანა"(2020 წელი), ,,ორომტრიალა" (2023 წელი) და ,,გაზაფხულის კაბიდან გადმოვარდნილი ყვავილის ამბავი"(2023 წელი), რომელშიც მან მიიღო იაკობ გოგებაშვილის სახ. პრემია(2024 წელი). ქალბატონი მაია სხვა მრავალი პრემიის მფლობელია: ორგზის ,,შოთაობის" (მეორე პრემია, 2013, 2017 წელი), ,,წმინდა ნინოს ფესტივალის" სამზის ნომინანტი (2017, 2018, 2022 წელი) , ჟურნალ ანეულის მიერ დაარსებული რევაზ ინანიშვილის სახ. კონკურსის სპციალური პრიზის მფლობელი (2021 წელი), კონკურსის ,,ემიგრანტის წერილი" ფინალისტი ესსეებში (2014 წელი), საბავშვო პროზაში ,,ბუკნაჭოს" ლიტ. კონკურსის  - მესამე პრემიის ,  ლიტერატურული კონკურსის ,,ივერიას" პრემიის - ,,საუკეთესო ნოველის ავტორი" (2019 წელი), მარიკა ბარათაშვილის (2023 წელი), შიო მღვიმელის პრემიების მფლობელი (2022 წელი), თამარიონის ენდალმა ქართულ მწერლობაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის.

  ქალბატონი მაია დიაკონიძე არის მწერალთა კავშირის, ასევე მხატვართა კავშირის წევრი. მონაწილეობა აქვს მიღებული მრავალ ჯგუფურ გამოფენაში.. მისი ნახატები შეტანილია სხვადასხვა კატალოგებში.

დაგელოდები (სატრფიალო)

დაგელოდები...

დაგელოდები, თოვლს ჯერარმოსულს,

ვით  სიფრიფანა თეთრ თოვლის ფანტელს,

ამ მიწას ათას ყვავილზე ორსულს,

არ აუშენებ ფიფქთა ციტადელს?!

არ გაახარებ ფაფუკი მოსვლით,

არ მოახურავ ატლასის საბანს,

მოდი ფიფქებად, თეთრ თოვლად მოდი,

ბრჭყვიალით, რომ ჰგავს ბროლსა და სადაფს..

მაია დიაკონიძე

30.01.2025 წელი

როდესაც წავალ (მინიმა)

 მე არავინ ვარ, არაფერი,

წამი ვარ დროში,

როდესაც წავალ, 

დახურეთ პორტალი,

რომ არ დავბრუნდე

და არ ვიგრძნო 

წამის სიმძიმე.

სახუმარო (მინიმა)

 ზოგს ღიმილი, ზოგს - დიდება,

ზოგსაც -კარგი საჩუქარი,

ზოგიერთებს კიდევ გვხვდება

დიდებისგან ნაქურჩალი.

ნაქურჩალსაც არ გვაძლევენ,

ამაზეა საუბარი.

მაია დიაკონიძე

18.02. 2025 წელი

მამას!

 დღეს მამებზე მინდა ვილაპარაკო, თუ რამდენად აუცილებელია მათი ჩართულობა შვილის აღზრდაში. მამა რომ თავისი საქციელით მაგალითის მიმცემია შვილებისთვის, ყველამ ვიცით, მაგრამ ის შვილის სწავლების პროცესშიც აქტიურად უნდა იყოს ჩართული. თუმცა დღევანდელ დღეს, როცა მამების ნაწილი სახლში არაა და საზღვარგარეთ არის საშოვარზე წასული ან აქ მძიმე შრომითაა დაკავებული, ძნელია რამე მოვთხოვოთ, არა და რა აუცილებელია შვილებისთვის მამის სითბო და ყურადღება.

მამაჩემი სულ მუშაობდა, მეცნიერი გახლდათ, რამდენიმე წიგნის და მრავალი სამეცნიერო შრომის ავტორი შრომის მეცნიერულ ორგანიზებაში, თუმცა ეს ყველაფერი საქართველოში აღარავის ჭირდება. თსუ- ში კითხულობდა ლექციებს., მუშაობდა კვლევით ინსტიტუტში, მანამდე თბილისის ელექტროშემდუღებელ ქარხანაში, თან დაუსწრებელზე სწავლობდა. მაგრამ მისთვის ბავშვების მეცადინეობა და აღზრდა -განათლება პრიორიტეტი იყო ყოველთვის.

მამა ყველა საგანში გვამეცადინებდა, დაფა სახლში გვქონდა, მათემატიკა ამიტომაც გვიადვილებოდა. ჩემს ძმას - მიშას განსაკუთრებული ნიჭი ჰქონდა ამ საგანში, რამდენიმე ხერხით ხსნიდა ამოცანებს. გარდა აუცილებელი საგნებისა, ვსწავლობდით გერმანულს. ფერწერას, ქანდკებას, ძერწვას, ხელოვნების ისტორიას, ჭადრაკს. მამას დავყავდით ჭადრაკის სასახლეში, ვესწრებოდით ცნობილი მოჭადრაკეების თამაშს, უყვარდა პოეზია, გვიკითხავდა ცნობილი პოეტების ლექსებს, მღეროდა ხალხურ სიმღერებს. პიანინოს ყიდვის საშუალება არ გვქონდა, მაგრამ გიტარა, დოლი, ფანდური გვქონდა.

გვამეცადინებდა ასევე სპორტში, მათ შორის გოგოებსაც, ჭიდაობა, ბოქსი, სირბილი. არავინ დაგჩაგროთ და თავდაცვა უნდა შეგეძლოთო. რომ მახსენდება, მიკვირს, რა ნებისყოფა ჰქონდა ამ ადამიანს. არ იყო ადვილი ხუთ შვილთან მუშაობა. წერდა ლექსებს, თუმცა არ შეგვინახავს, თითქოს მაშინ არაფრად ვთვლიდით ამ ამბავს. ღმერთმა ყველას დაგილოცოთ მამები. მათი როლი შეუფასებელია შვილის ცხოვრებაში, თუმცა ახალგაზრდობაში ბევრ რამეს ვერ ვხვდებით და ვერ ვაცნობიერებთ. მართალია, რა იმედებსაც ამყარებდა მამა ჩვენზე, ის ვერ გავამართლეთ, დროებამ შეგვიშალა ხელი, ფეხი ვერ ავუწყვეთ, სამწუხაროდ!

ჩემო ერთგულო მამავ!

რამდენი დამრჩა სათქმელი,

ჩემო ერთგულო მამავ,

ზეცაში ადრე წახვედი,

ცრემლებს ვეღარა ვმალავ.

მომაკლდა შენი ლექსების

სიხარული და სითბო,

შენს ნაწერს ვეალერსები,

აქა მყოლიხარ თითქოს.

მომიკაკუნა სიბერემ,

მეც შემევერცხლა თმები,

ღმერთო, ის თოვლი მიბევრე,

მოგონებებით ვთბები.

არ დამამადლო ღიმილი

უკიდეგანო ციდან,

გულზე დამადნი ფიფქივით,

ძველი სიმღერა მითხარ.

მაია დიაკონიძე

1.12. 2021 წელი

მაინც მიკვირს (მინიმა)

 მაინც მიკვირს

ზოგს სადაფი ურჩევნია,

ზოგს - კი ქვები რიყის,

შაშვის ნაცვლად უთენია

უსმენს მყვარის ყიყინს,

ჩემთვის კი არ უკბენია,

მაგრამ მაინც მიკვირს.

მაია დიაკონიძე

26.02.2025 წელი

დაეშვა ციდან (ზამთარი)

დაეშვა ციდან

შორს მიილტვოდა მზერა და ცაზე

შევნიშნე თეთრი ბამბის ქულები,

იქ თოვლის მეფე ყინულის ტახტზე

იჯდა მბრწყინავი იაგუნდებით.

გამოეხმო და ჯარისკაცები

ელოდნენ მხოლოდ იმის ბრძანებას,

დაეშვა ციდან თოვლის ფანტელი

გულით ბავშვების გასახარებლად.

მაია დიაკონიძე

23. 02.2025 წელი

მინიმები

 მინდა, რამე ვთქვა ძალიან კარგი,

დიდ პოეზიით ნამარხულევმა,

მაგრამ გამიცვდა სიმები ჩანგის,

არ გამახარა დარდმა ულევმა.

 ---------------------------

მიჯნურისათვის ვწერე უსტარი,

ქაჯეთის ციხით გამომწყვდეულმა,

შევთხოვდი უფალს ხვეწნა-მუდარით,

იბედნიეროს ჩემმა რჩეულმა.

 

ზამთრის სურათი

 ზამთრის სურათი

თოვლია გარეთ, დაუფარავს მთები, მინდვრები,

გზა დაუმალავთ სახლისკენ ფარფატა ფიფქებს,

დაყრილა მიწა აქა-იქა, რომ ვაკვირდები,

თითქოს შავ ფრაკში ყრმა სასიძო პატარძალს ირჩევს.

მზერას მომტაცებს მოჭრიალე გზაზე ურემი,

ბერკაცს ბადიში შემოუსვამს რუდუნით გვერდზე,

დასველებია ბიჭს ლამაზი შავი წუღები,

პაპა დიდ თოვლში დაბნეული შარაგზას ეძებს.

მალე მივალთო, - ეუბნება შვილიშვილს კაცი, -

ნეტავ თუ მალე გადაიღებს, ძლიერი თოვა?! –

ფიქრობს, თუმც გულში სადარდებელს დიდხანს არ აცლის,

ყმაწვილს უკოცნის სიყვარულით ფუნთუშა ლოყას.

და განსაცდელიც უკან რჩება, გამოჩნდა სახლი,

თოვლს დაუფარავს ეზო-კარი, ასი წლის ოდა,

პაპას კი დიდი იმედი აქვს ამინდის ხვალის,

იცის, რომ მალე გაზაფხული ჭრელკაბა მოვა.

მაია დიაკონიძე

26.02.2025 წელი

რამდენი დამრჩა სათქმელი!

ჩემო ერთგულო მამავ!

რამდენი დამრჩა სათქმელი,

ჩემო ერთგულო მამავ,

ზეცაში ადრე წახვედი,

ცრემლებს ვეღარა ვმალავ.

მომაკლდა შენი ლექსების

სიხარული და სითბო,

შენს ნაწერს ვეალერსები,

აქა მყოლიხარ თითქოს.

მომიკაკუნა სიბერემ,

მეც შემევერცხლა თმები,

ღმერთო, ის თოვლი მიბევრე,

მოგონებებით ვთბები.

არ დამამადლო ღიმილი

უკიდეგანო ციდან,

გულზე დამადნი ფიფქივით,

ძველი სიმღერა მითხარ.

მაია დიაკონიძე

12. 2021 წელი

მინიმა

 ამოგეწურა ჩემთვის სათქმელი,

შენთვის სათქმელიც ამომეწურა,

და დამიტოვე მცირე საკენკი,

როგორც ზამთარში მშიერ ბეღურას.

მაია დიაკონიძე

24. 02.2025 წელი

განა (ცხოვრებისეული)

განა

განა, ვინმეზე მეტი ვარ,

ანდა ნაკლები ვინმეზე,

ქიში, შამათი, პატიც მაქვს,

სულ ვიკვლევ ამის მიზეზებს.

სულში არ გამოანათა,

ვიწერ ანამნეზს ამ სენის,

თქვან, რომ ვით ბერმა სანათამ,

ცხოვრების არსი ავხსენი.

მაია დიაკონიძე

24.02.2025 წელი

ბატონ ამირან გოდერძიშვილს! პასუხი ბატონი ამირან გოდერძიშვილის

ბატონ ამირან გოდერძიშვილს!

პოეტო, მომწონს თქვენი ლექსები

და სტროფებს შორის ინტერვალები,

დაჭიმული მაქვს სმენით მყესები,

ჩემს თვალს იქაც ვერ დაემალებით.

მე მომწონს თქენი ნაზი ლირიკა,

ვით ლამაზ ქალთან მთოვარის ფლირტი,

და რატომა გწერთ, ალბათ იკითხავთ,

მინდა გითხრათ, ხართ პოეტი დიდი!

მაია დიაკონიძე

20.02.2025 წელი

-------------------------------

ბატონი ამირანის პასუხმაც არ დააყოვნა, დიდი მადლობა მას, რომ მიიღო ჩემი გულწრფელი საჩუქარი

ამირან გოდერძიშვილი:

ქალბატონო მაია, მადლობის მეტი რა მეთქმის, ამ ულამაზესი ლექსის მოძღვნისათვის, ვღებულობ სიამოვნებით და სიყვარულით, ორი ხელით, საჩუქრები ყველას უყვარს და არც მე ვიქნები გამონაკლისი!!!!

მიიღეთ სამადლობელო სტრიქონები და გულწრფელი სიყვარული მხოლოდ თქვენი მოძღვნილი ლექსისთვის კი არა, თქვენი საოცარი კეთილშობილებისათვის, თქვენი ბავშვური გულწრფელობისათვის და რაც უმთავრესია, თქვენი პოეზიით გასხივოსნებული ნიჭიერებისათვის!!!!

ეს სტრიქონებიც თქვენი კარნახით დაიწერა, ნებისმიერი შემოქმედის მუზავ და შთაგონებავ!!!!

მაიკოს!

ვარდი მოისხა ხმელმა ბალახმაც,

თქვენი ღვთიური, თბილი აურით,

ამ სტრიქონებში ისმის ხმამაღლა

თქვენი კეთილი გულის ხმაური....

ძვირფასო, ჩემთვის რომ გაიმეტეთ

სიტყვები -- გულის მანათობელი,

და მჩუქნით ღიმილს, ლამაზ იმედებს,

მე მაგ თითების. ვარ მადლობელი!!!!!

უფალი თქვენთან უნიჭიერესო და უმშვენიერესო მაიკო!!!!

 ბევრსა კი ვცდილობ, ვცდილობ სულ ცუდად,

ხორცით შევავსებ მალე ლუსკუმას,

- ცხოვრების სწავლას ნეტავ რა უნდა?!

ეშმაკობა აქვს მაგის გუგულსაც. -

მეუბნებიან, მაგრამ არ მინდა,

სხვისი დაჩაგვრით გათიბვა ყანის,

არ შეეხოო ოქროს საწმისსაც,

თუ არ  გეკუთვნის, სხვისია მაინც..

ძლივს გადავიტანე... სახუმარო

 ერთხელ იქნებ ყველაფერი წაიშალოს,

ამოვვარდეთ ამ ინტერნეტსივრციდან,

აღარავინ გვეტყვის ,,ზდრასტე", ,,ჰელო,,", ,,შალომ",

ვერ მოვისმენთ ქართულსაც თუ ივრითსაც.

შორიშორს ვართ, მაგრამ მაინცა ვართ ახლოს,

ვიცნობთ ყველას: ფრანგს, გერმანელს, ბრიტანელს,

ვაი, თუ მართლა, ყველაფერი წაიშალოს...

სიზმრად ვნახე და ძლივს გადავიტანე.

,

შენი სიტყვები, მინიმა

შენი სიტყვები

დატეხილ ქვებს ჰგავს შენი სიტყვები,

ცელქ მდინარეს რომ უწყვია ფსკერზე,

მდინარის ნაპირს - სტრიქონს - მივყვები

და ჩაყრილ ქვებში შენს სათქმელს ვეძებ.

მაია დიაკონიძე

22.02.2025 წელი

ელგუჯა ციგროშვილი ულოცავს სიგელებით დაჯილდოებულ პოეტ ქალებს! პასუხი: მზაღო ლამისყანელი

 21 თებერვალს საქართველოს საკონსულომ საბერძნეთის ქალაქ თესალონიკში მცხოვრები ემიგრანტი პოეტები (მათ შორის, ბატონი ელგუჯა ციგროშვილი და სხვა ექვსი ქალბატონი) დააჯილდოვა სიგელებით, ვულოცავ მათ დიდი პატივისცემით და სიყვარულით. ბატონმა ელგუჯამ უცებ ლექსიც შეთხზა მათთვის:

ელგუჯა ციგროშვილი მზაღო ლამისყანელსა
და სხვა დაჯილდოებულ ქალბატონებს!
ლექს~კომენტარი:

გულით ვხარობ, ქალბატონებს
გახარებულთ გხედავთ როცა ...
ვისურვებდი, სიგელები,
პირზე კოცნით მომელოცა.
მაგრამ თქვენ ვინ დაგეწევათ,
ხელმომართულთ ზურგის ქარით,
ჩახუტებულ სიგელებით
ბებიებთან მიიჩქარით!
ელგუჯა ციგროშვილი
ქ. თესალონიკი, 23.02.2025 წელი

_---------------+-----------------

მზაღო ლამისყანელი ელგუჯა ციგროშვილს!

თქვენი მოსწრებული ენით
ყოველთვის როგორ მაოცებთ,
არა უშავს, როს შევხვდებით,
მაშინ მოდი და მაკოცე!
მზაღო ლამისყანელი

ქ. თესალონიკი, 23.02.2025 წელი

სვანეთი

 სვანეთი

შემომაფეთა ვიღაცამ სტილი,

ვიღაცამ გახსნა მოდის არენა,

მე კი მივყვები მდინარეს ტივით,

გაჩერება მაქვს ბოლო სვანეთთან.

რომ მყინვარებში დამასაფლაონ,

შემომეგებონ უშბა და შხარა,

დილით ნისლებმა რომ მაბანაონ,

გადამდიოდეს მთის ნამი ღვარად.

რომ უკვდავებას შევეხო ხელით,

ცისა და მიწის უბადლო ნაზავს,

სად ტურფა დალი ფურ-ირმებს წველის,

და ეფერება შურთხსა და გავაზს.

მაია დიაკონიძე

22.02.2025 წელი

მამას!

 მამას!

მახსენდება, მამაჩემი და მე

ოხრახუშს რომ ქვა მარილში ვაწობთ,

მერე ისე ვახრამუნებთ, დარდებს

მივაბარებთ სიცილების საწყობს.

მახსოვს მამას ოვაცია, ტაში,

გალაკტიონს კითხულობდა როცა,

ფოთოლქარებს მივყვებოდით მარშით,

არ ვუფრთხოდით მეწყერს კლდეზე მცოცავს.

აბა, როგორ გადავიხდი ამაგს,

მომიხატა კალმით მიწა, ზეცა,

ასე მითხრა, ჩემს მოყოლილ ზღაპარს

შენთვის მუდამ საქართველო ერქვას.

მაია დიაკონიძე

22. 02.2025 წელი

თუ კი დავუშვებთ

თუ კი დავუშვებთ

უჩვენოდ როგორ თენდება ღამე?!

წვიმის დროს რაზე გვიჭირავს ქოლგა?!

ჩვენში დარჩენილ ბავშვობას ამხელს,

კითხვები რაღაც მაგიურს მოჰგავს.

დავსველდეთ, დაე, წაგვიღოს წყალმა,

ჩვენი ადგილი ვიპოვოთ, იქნებ,

თუ კი დავუშვებთ ჩვენს თავში ჯვარცმას,

ხომ გადაგვარჩენს უცილოდ ვინმე.

მაია დიაკონიძე

22.02.2025 წელი

რა გხიბლავს ჩემში?1

რა გხიბლავს ჩემში?!

რა გხიბლავს ჩემში, ნეტავ ვიცოდე,

რომელი შტრიხი, რომელი ხაზი,

ღიმილი, ასე რომ ჰგავს სიცოცხლეს,

თუ კუთხეებში ჩრდილი რომ მაზის.

კარგად შემხედე, ნუ მიცქერ შორით,

ვერც დღე, ვერც ღამე ჩემს გულს ვერ მალავს,

და თითქოს შველი სიკეთეს ცოხნის,

სიყვარულით თრთის სუყველა მალა.

სიმსუბუქეს ვგრძნობ, როგორაც ჩიტი

და მალე მარტის გავყვები ქარებს,

წუთისოფელი ულმობლად მიდის,

ერთ დროს უდარდელ გულს აწანწკარებს.

რა გხიბლავს ჩემში, იქნებ თვალები,

სავსე იმედით, სავსე ოცნებით,

ვით თინათინი ვერ გეყვარები,

თუ ჩემი სულით არ გაოცდები.

შემატებია სხეულს ბზარები,

ჟამმა ფიქალი გაასხვაფერა,

შენი მზერა კი ღიმილნარევი

არ მტოვებს, როგორც ცით აღმაფრენა..

მაია დიაკონიძე

20.02.2025 წელი

21-ე საუკუნის პოეზიის ,,რჩეულისთვის", ავტ. მაია დიაკონიძე

 21-ე საუკუნის პოეზიის ,,რჩეულისთვის", ავტ. მაია დიაკონიძე

გოდერძი ჩოხელს!

შენ ანგელოზის ფრთები შეისხი,
ისე გასწიე ფერთა კვდომისგან,
იმ მხარეს, სადაც უსასრულობა
უკვდავებას და გვირგვინს მოგიტანს.
პირობითობის ველში მოხვედრილს
(სხეულთან ბრძოლას ემსხვერპლე ლამის),
გიჭირდა ყოფნა, არყოფნა გსურდა,
ბლომად იგემე ამ ქვეყნის შხამი.
ახლა მზეებთან გაათევ ღამეს,
შენი იები გულში გვყავს მცველად,
შენს დიდ სიყვარულს გაგვინაწილებ, -
ქედნის ღუღუნში ავიდგამთ ენას.
ცეცხლსაც დაგვინთებ შენი გრძნობებით,
კერას გაგვითბობ, გაყინულ გულსაც,
როგორც ფუტკარი, აგროვებ ნექტარს, -
ღმერთკაცებისთვის ამზადებ ნუგბარს.
სამყარო ისევ ტრიალებს, ბრუნავს...
შენ მოფრინდები სევდის მერცხლებით,
რომ წინაპართა საქართველოდან
გვითხრა: - ღრმადაა მუხის ფესვები.
კაცურ-კაცობით, ალალმართლობით,
ფართოდ გაწიე მამულის მხრები,
ახალ თაობებს მიეცი საზრდო,
უბრალო მოკვდავთ შეგვასხი ფრთები.
მაია დიაკონიძე
28.05.2013 წელი

შენ არაგვივით მოჰყეფდი!

შენ არაგვივით მოჰყეფდი,
მე მტკვარსა ვგავდი ფიქრიანს
და მხოლოდ სვეტიცხოველთან
ერთად ყოფნობამ გვიწია.

შევერთდით გულაჩვილებით,
შენ - ონისე, მე - ძიძია,
თავსაც კი მოგაშვილებდი,
ოღონდ არ გეთქვა: - სხვისია.

ოღონდ სულ შენთან მეთია,
გვხუროდა ცა ვარსკვლავების,
მაგრამ ცხოვრება მეტია,
ვიდრე მოხვევნა მკლავების.
მაია დიაკონიძე
23.06.2024 წელი
=--------------------------

ნეტავ, როგორღა ვიმართლო თავი?!

ბიძია ბონდო ამზადებს ჭურებს,
მსხლის ქვეშ მიწაში რომ ჩაალაგოს,
აფართხუნებენ ძროხები ყურებს,
მიწვევენ თითქოს სალაპარაკოდ.

არ ვიცი, ნეტავ რა უნდა მითხრან,
მათ რა ადარდებთ ან რას ელიან,
ალბათ, ითხოვენ ჩალას და თივას,
ხუთიდან ორი კვლავ მეწველია.

კუდს აქიცინებს მეზობლის ძაღლი,
გადმოსულია, რომ მოგვიკითხოს,
ბიცოლა ცხელ-ცხელ თონის პურს აწვდის,
ვეღარ დაუთმობს ამაზე დიდ დროს.

ქათმებს საკენკის სჭირდებათ დაყრა,
დასდევს ვენერა ბიცოლა ჯამით...
და ახლა როცა მიწაში წვანან,
მათ წინ როგორღა ვიმართლო თავი.

რომ დაცლილია ის ეზო-ყურე,
ვაშლის ხეები მდუმარედ დგანან,
არ ეფერება ბოჩოლა ცურებს,
მხოლოდ ნიავი დუდუნებს ნანას.
მაია დიაკონიძე
9.12.2024 წელი

========================
მგელს!

ვერ გაგხადეს შენ დარაჯი ეზოს,
უწვრთნელია, ვიცი, შენი ჯიში,
მგელი იყო, ძაღლზე უთქვამთ, ერთ დროს,
არა მჯერა, თუნდაც დამცენ მჯიღი.

საყელური დაიმშვენა ძაღლმა,
კუდის ქიცინს არ ეშვება ახლაც,
ოღონდ იყოს თბილადა და მაძღრად,
იხტუნავებს ცირკში მაღლა-მაღლა.

შენ კი მგელო, არ მიიღებ ლუკმას,
არამს, კუთვნილს ღატაკის და ობლის,
რა ვუთხარი დროს, უჟმურს და უკმარს,
ფეხაკრეფით ქვეყნად მიდი-მოდის.

შეგამჩნიეს, თავს აფარებ არტანს,
ადამიანს, როგორც ეშმაკს უფრთხი,
არ დანებდე, ჩემს იმედებს გატან,
თორემ კაცთა გაგიმზადეს ყულფი.
მაია დიაკონიძე
26.02.2024 წელი

ფანელის კაბა

გახუნებულა ფანელის კაბა,
ძველ ჩემოდანში ჩრჩილები ჭამენ,
არ გადაიხდის არავინ აბაზს,
ჩემთვის კი ნიშნავს ეს კაბა რამდენს...

ხსოვნის ზანდუკში ფშვინავენ ხმები,
,,ბებია, კაბა გიხდება როგორ,
ისეთი კოხტა, ლამაზი მყავხარ,
აბა, ვისა ჰყავს ასეთი გოგო!"

მზემოკიდებულ მკლავებზე მიწვენს, პაპა,
უჩუმრად მიმღერის ,,ნანას",
,,ისეთი კოხტა, ლამაზი მყავხარ,
ნეტავ, ვინ არის აქ შენისთანა!".

ბედისწერის ქარს მივყვები აშარს,
გახუნებულა ფანელის კაბა,
სხვა რომ არავინ არ მისცემს აბაზს,
მე ვერაფერში ვერ გავცვლი ამას!
მაია დიაკონიძე
5.07. 2023 წელი

დედაჩემს!

აბლაბუდები ეყარა ნისლის
და ღამეს უფრო მთვარიანს ხდიდა,
რა აწუხებდა მცხუნვარე ივლისს,
საბანს პატარა ბავშვივით მხდიდა.

ბაბუაწვერა ბალიშად მერგო,
თეთრი გვირილა მეყარა ტანზე,
მწვანე ბალახი ქვეშაგად მეგო,
თვალები ჩემი ეკერა ცაზე.

ვხედავდი კოსმოსს, ვხედავდი დედას,
თავსასთუმალთან თეთრკაბა მეჯდა
და დედაჩემის უზღვავი სევდა,
გადამქცეოდა სინდისის ქენჯნად.
მაია დიაკონიძე
30.06.2024 წელი

სიზმარში ვნახე!

სიზმარში ვნახე, მინდორზე
ჩვენ მივდიოდით ერთად,
შენ გეცვა ლურჯი პერანგი,
მეც ლურჯი კაბა მეცვა,
ქარმა წამიღო ცისაკენ,
შენ დაბლა დარჩი ველზე...
ავგაროზივით გამომყვა,
შენი ნაკოცნი ყელზე.
მაია დიაკონიძე
20.07.2021 წელი

გაზაფხული მთაში
(მთის კილოზე)

რომ გაუთბება მთას გული,
მეც გადმოვდგები ბანზედა...
ვიცი, რომ ეს გაზაფხული
მთებსაც ჩააცმევს ტანზედა;

გაუხსნის შეჭმუხნულ შუბლებს,
ქუხილის ზარებს დარეკავს,
ქარებს მოუხმობს და ღრუბლებს
მთების გადაღმა გარეკავს.

ხევში ზვავები დნებიან,
იღვიძებს ჭიამაია,
პირმზითში იჭყიტებიან
მორცხვად ენძელა და ია.

გვირილა~ყაყაჩოებით
მორთავს ტყისპირა მდელოებს...
ჩვენც, გაზაფხულის საკადრისს,
ბევრს ვიტყვით სადღეგრძელოებს!
მაია დიაკონიძე

2024 წელი
---------------------------------
სიყვარულისა არა ვთქვი!
(ხალხურ მოტივებზე)

სიყვარულისა არა ვთქვი,
თქმა კი ძალიან მინდოდა,
თეთრი და შავი არაგვი
ჩემს კართან ჩამოდიოდა.
ხან ერთი ამომძახებდა,
ხან კი მეორე ყიოდა,
თოვლმა სავალი ჩახერგა,
ფრთები რაღაში მინდოდა.
ვერა ვრჩებოდი ფორიაქს,
ზეცა ზევიდან კვირობდა,
მთას მივადექი გოლიათს,
მის ჩრდილში ძალზე ციოდა.
ხელ-ფეხი როცა შემეკრა,
ფიფქი ზედ დამაცვიოდა,
თავზე სიკვდილის მზე მედგა,
სიცოცხლე აღარ მშიოდა.
გავხედე თოვლის ფარდიდან,
მხედარი მოიჩქაროდა,
თავზე დამადგა მაშველად,
უფლის წვეული გამოდგა....
ჭიქით არაყი შემასვა,
ჩავთვალე უფლის წყალობად,
შევსვი, ნაჟური ყოფილა
უკვდავებისა წყაროდან!!!!
წამოვდექ, გავლა შევიძელ,
სტუმარი მომყვა ბინაში,
ჩემი ნახადი არყით ვთქვით
მადლობა უფლის წინაშე!!!!....
მაია დიაკონიძე
28.01.2025 წელი

წერილი დედას

"განჯინიდან შენს საყვარელ ჭურჭელს ვაწყობ,
დანა-ჩანგალს დაჰკარგვია უკვე პეწი,

ეს ჭურჭელი უხმარია, რისთვის გინდა?!
კარადაშიც დასდებია ბევრი მტვერი,
გაყიდე და მაგის ნაცვლად სხვა იყიდე,
არ იქნება, ალბათ, უარზე დედაშენი,
თუმცა გული კი დაწყდება, რომ გაიგებს,
მეუბნება მეზობელი, "тетя" შერი.
როგორც ვატყობ, დიდი ხანი არის უკვე,
დამერწმუნე, თვალი ადგას ამ ჩვენს ჭურჭელს.
რემონტი რომ გააკეთო შენი ბინის,
აღარ გიღირს?! - არ მამადლის შერი ღიმილს,
კობალტია, ნაღდი, ლურჯი, ფაიფურის,
დედაშენმა სად იშოვა, იმ დროს, მიკვირს!
დეფიციტში იყო უწინ, შეგინახავთ ასე სრული,
კლიენტს ვნახავ, ვინმე მდიდარს, არ დამრჩებით უმადური,
აპარპალებს თვალებს შერი, მეც ვუყურებ თვალისშტერვით.
იყიდება ყველაფერი, რაც აღმოჩნდა ჩვენთვის ბევრი,
ბევრი არის ყველაფერი, აღარ დამრჩა ერთი ნერვი,
რემონტი კი არა, ვატყობ, რომ ვიყიდო პური, მაწყობს.
დედა, შენი შენაძენი გაიყიდა ძალზე ბევრი,
დრო არის თუ შერის ნიჭი, ყველა სარფიანად მიდის.
ალბათ, ზამთარს გადავიტანთ, ხომ მექნება გაზის ფული?!
ახლა სულს რომ წამოვითქვამთ, გამომიწევს შენკენ გული,
გესტუმრებით მე და ბიჭი, მაგრამ გზის ფულიც რომ მიჭირს?!
იქნებ შერიმ გამიყიდოს ძველი ფერწერული ტილო,
ჩვენი ბებოს სახსოვარი, სხვა საშველი აღარ არის,
მაგრამ მერე რაღას ვიზამ? მივაღწიო მინდა მიზანს, -
ჯანმრთელი რომ მყავდეს ბიჭი, წინ წავიდეს თავის ნიჭით,
არ მინდა, რომ ჩვენი ბედი მასაც შეხვდეს, მირტყი კეტი.
დაგამწუხრე დედა, ვიცი, ვერ დავიწყებ კუდის ქიცინს,
მაგრამ რაც მჭირს, ძალზე დიდი, - უშენობის დეფიციტი,
გეხუტები, შენი შვილი, ახლა ბავშვი წერას მიშლის,
ნახვა უნდა პარკში ციცრის, დედი, წავალ, ბავშვი მიცდის."
მაია დიაკონიძე
4.02.2018 წელი
-------------------------------
არავის ენდოთ!

არავის ენდოთ, არ დაგინდობთ
არავინ ქვეყნად,
ჰაერის ყლუპსაც წაგართმევენ,
რომლითაც სუნთქავთ,
არავის ენდოთ, არც ვარსკვლავთა
ზეცაში შეყრას,
არ დაიჯეროთ, რაც სიმღერით,
გალობით უთქვამთ.
არავის ენდოთ, არც მეგობარს,
არც თუნდაც მიჯნურს,
თქვენი თავისაც არ გჯეროდეთ,
სულ ერთი წამით,
ნურც დიდ სიყვარულს მიენდობით
ზეციურს, გიჟურს,
რადგან ღიმილით მოგკვეთავენ
თავს დიდი წალდით.
მაია დიაკონიძე
24.07.2024 წელი