აღდექ, ქართველო!
გადაიქუხა, ვინღამ აღარ გადაიქუხა,
ჯალალედინმა, შაჰ-აბასმა, გაგვხადეს ლუკმა,
არ ეპუება დროს უხიაგს, უზნეოს, უკმარს.
ვერ გადაფარა მისი მწვანე ფერები რუხმა.
არ უშინდება მეხთა ტყორცნას და ჭექა-ქუხილს,
ზეცად აზიდა საქართველო წმინდანთა ზურგმა,
ახლა კი ვისმენთ ობოლ-ქვრივთა ვაება-წუხილს.
აღდექ, ქართველო, და მორკალე სამყაროს თაღი,
დროშა ქართველთა ფრიალებდეს ვით ბაირაღი,
მიწა თამარის და დავითის - სამოთხის ბაღი,
ამ დედამიწის არის სისხლი, ხორცი და ძარღვი.
მაია დიაკონიძე
31.01. 2025 წელი
No comments:
Post a Comment