21-ე საუკუნის პოეზიის ,,რჩეულისთვის", ავტ. მაია დიაკონიძე

 21-ე საუკუნის პოეზიის ,,რჩეულისთვის", ავტ. მაია დიაკონიძე

გოდერძი ჩოხელს!

შენ ანგელოზის ფრთები შეისხი,
ისე გასწიე ფერთა კვდომისგან,
იმ მხარეს, სადაც უსასრულობა
უკვდავებას და გვირგვინს მოგიტანს.
პირობითობის ველში მოხვედრილს
(სხეულთან ბრძოლას ემსხვერპლე ლამის),
გიჭირდა ყოფნა, არყოფნა გსურდა,
ბლომად იგემე ამ ქვეყნის შხამი.
ახლა მზეებთან გაათევ ღამეს,
შენი იები გულში გვყავს მცველად,
შენს დიდ სიყვარულს გაგვინაწილებ, -
ქედნის ღუღუნში ავიდგამთ ენას.
ცეცხლსაც დაგვინთებ შენი გრძნობებით,
კერას გაგვითბობ, გაყინულ გულსაც,
როგორც ფუტკარი, აგროვებ ნექტარს, -
ღმერთკაცებისთვის ამზადებ ნუგბარს.
სამყარო ისევ ტრიალებს, ბრუნავს...
შენ მოფრინდები სევდის მერცხლებით,
რომ წინაპართა საქართველოდან
გვითხრა: - ღრმადაა მუხის ფესვები.
კაცურ-კაცობით, ალალმართლობით,
ფართოდ გაწიე მამულის მხრები,
ახალ თაობებს მიეცი საზრდო,
უბრალო მოკვდავთ შეგვასხი ფრთები.
მაია დიაკონიძე
28.05.2013 წელი

შენ არაგვივით მოჰყეფდი!

შენ არაგვივით მოჰყეფდი,
მე მტკვარსა ვგავდი ფიქრიანს
და მხოლოდ სვეტიცხოველთან
ერთად ყოფნობამ გვიწია.

შევერთდით გულაჩვილებით,
შენ - ონისე, მე - ძიძია,
თავსაც კი მოგაშვილებდი,
ოღონდ არ გეთქვა: - სხვისია.

ოღონდ სულ შენთან მეთია,
გვხუროდა ცა ვარსკვლავების,
მაგრამ ცხოვრება მეტია,
ვიდრე მოხვევნა მკლავების.
მაია დიაკონიძე
23.06.2024 წელი
=--------------------------

ნეტავ, როგორღა ვიმართლო თავი?!

ბიძია ბონდო ამზადებს ჭურებს,
მსხლის ქვეშ მიწაში რომ ჩაალაგოს,
აფართხუნებენ ძროხები ყურებს,
მიწვევენ თითქოს სალაპარაკოდ.

არ ვიცი, ნეტავ რა უნდა მითხრან,
მათ რა ადარდებთ ან რას ელიან,
ალბათ, ითხოვენ ჩალას და თივას,
ხუთიდან ორი კვლავ მეწველია.

კუდს აქიცინებს მეზობლის ძაღლი,
გადმოსულია, რომ მოგვიკითხოს,
ბიცოლა ცხელ-ცხელ თონის პურს აწვდის,
ვეღარ დაუთმობს ამაზე დიდ დროს.

ქათმებს საკენკის სჭირდებათ დაყრა,
დასდევს ვენერა ბიცოლა ჯამით...
და ახლა როცა მიწაში წვანან,
მათ წინ როგორღა ვიმართლო თავი.

რომ დაცლილია ის ეზო-ყურე,
ვაშლის ხეები მდუმარედ დგანან,
არ ეფერება ბოჩოლა ცურებს,
მხოლოდ ნიავი დუდუნებს ნანას.
მაია დიაკონიძე
9.12.2024 წელი

========================
მგელს!

ვერ გაგხადეს შენ დარაჯი ეზოს,
უწვრთნელია, ვიცი, შენი ჯიში,
მგელი იყო, ძაღლზე უთქვამთ, ერთ დროს,
არა მჯერა, თუნდაც დამცენ მჯიღი.

საყელური დაიმშვენა ძაღლმა,
კუდის ქიცინს არ ეშვება ახლაც,
ოღონდ იყოს თბილადა და მაძღრად,
იხტუნავებს ცირკში მაღლა-მაღლა.

შენ კი მგელო, არ მიიღებ ლუკმას,
არამს, კუთვნილს ღატაკის და ობლის,
რა ვუთხარი დროს, უჟმურს და უკმარს,
ფეხაკრეფით ქვეყნად მიდი-მოდის.

შეგამჩნიეს, თავს აფარებ არტანს,
ადამიანს, როგორც ეშმაკს უფრთხი,
არ დანებდე, ჩემს იმედებს გატან,
თორემ კაცთა გაგიმზადეს ყულფი.
მაია დიაკონიძე
26.02.2024 წელი

ფანელის კაბა

გახუნებულა ფანელის კაბა,
ძველ ჩემოდანში ჩრჩილები ჭამენ,
არ გადაიხდის არავინ აბაზს,
ჩემთვის კი ნიშნავს ეს კაბა რამდენს...

ხსოვნის ზანდუკში ფშვინავენ ხმები,
,,ბებია, კაბა გიხდება როგორ,
ისეთი კოხტა, ლამაზი მყავხარ,
აბა, ვისა ჰყავს ასეთი გოგო!"

მზემოკიდებულ მკლავებზე მიწვენს, პაპა,
უჩუმრად მიმღერის ,,ნანას",
,,ისეთი კოხტა, ლამაზი მყავხარ,
ნეტავ, ვინ არის აქ შენისთანა!".

ბედისწერის ქარს მივყვები აშარს,
გახუნებულა ფანელის კაბა,
სხვა რომ არავინ არ მისცემს აბაზს,
მე ვერაფერში ვერ გავცვლი ამას!
მაია დიაკონიძე
5.07. 2023 წელი

დედაჩემს!

აბლაბუდები ეყარა ნისლის
და ღამეს უფრო მთვარიანს ხდიდა,
რა აწუხებდა მცხუნვარე ივლისს,
საბანს პატარა ბავშვივით მხდიდა.

ბაბუაწვერა ბალიშად მერგო,
თეთრი გვირილა მეყარა ტანზე,
მწვანე ბალახი ქვეშაგად მეგო,
თვალები ჩემი ეკერა ცაზე.

ვხედავდი კოსმოსს, ვხედავდი დედას,
თავსასთუმალთან თეთრკაბა მეჯდა
და დედაჩემის უზღვავი სევდა,
გადამქცეოდა სინდისის ქენჯნად.
მაია დიაკონიძე
30.06.2024 წელი

სიზმარში ვნახე!

სიზმარში ვნახე, მინდორზე
ჩვენ მივდიოდით ერთად,
შენ გეცვა ლურჯი პერანგი,
მეც ლურჯი კაბა მეცვა,
ქარმა წამიღო ცისაკენ,
შენ დაბლა დარჩი ველზე...
ავგაროზივით გამომყვა,
შენი ნაკოცნი ყელზე.
მაია დიაკონიძე
20.07.2021 წელი

გაზაფხული მთაში
(მთის კილოზე)

რომ გაუთბება მთას გული,
მეც გადმოვდგები ბანზედა...
ვიცი, რომ ეს გაზაფხული
მთებსაც ჩააცმევს ტანზედა;

გაუხსნის შეჭმუხნულ შუბლებს,
ქუხილის ზარებს დარეკავს,
ქარებს მოუხმობს და ღრუბლებს
მთების გადაღმა გარეკავს.

ხევში ზვავები დნებიან,
იღვიძებს ჭიამაია,
პირმზითში იჭყიტებიან
მორცხვად ენძელა და ია.

გვირილა~ყაყაჩოებით
მორთავს ტყისპირა მდელოებს...
ჩვენც, გაზაფხულის საკადრისს,
ბევრს ვიტყვით სადღეგრძელოებს!
მაია დიაკონიძე

2024 წელი
---------------------------------
სიყვარულისა არა ვთქვი!
(ხალხურ მოტივებზე)

სიყვარულისა არა ვთქვი,
თქმა კი ძალიან მინდოდა,
თეთრი და შავი არაგვი
ჩემს კართან ჩამოდიოდა.
ხან ერთი ამომძახებდა,
ხან კი მეორე ყიოდა,
თოვლმა სავალი ჩახერგა,
ფრთები რაღაში მინდოდა.
ვერა ვრჩებოდი ფორიაქს,
ზეცა ზევიდან კვირობდა,
მთას მივადექი გოლიათს,
მის ჩრდილში ძალზე ციოდა.
ხელ-ფეხი როცა შემეკრა,
ფიფქი ზედ დამაცვიოდა,
თავზე სიკვდილის მზე მედგა,
სიცოცხლე აღარ მშიოდა.
გავხედე თოვლის ფარდიდან,
მხედარი მოიჩქაროდა,
თავზე დამადგა მაშველად,
უფლის წვეული გამოდგა....
ჭიქით არაყი შემასვა,
ჩავთვალე უფლის წყალობად,
შევსვი, ნაჟური ყოფილა
უკვდავებისა წყაროდან!!!!
წამოვდექ, გავლა შევიძელ,
სტუმარი მომყვა ბინაში,
ჩემი ნახადი არყით ვთქვით
მადლობა უფლის წინაშე!!!!....
მაია დიაკონიძე
28.01.2025 წელი

წერილი დედას

"განჯინიდან შენს საყვარელ ჭურჭელს ვაწყობ,
დანა-ჩანგალს დაჰკარგვია უკვე პეწი,

ეს ჭურჭელი უხმარია, რისთვის გინდა?!
კარადაშიც დასდებია ბევრი მტვერი,
გაყიდე და მაგის ნაცვლად სხვა იყიდე,
არ იქნება, ალბათ, უარზე დედაშენი,
თუმცა გული კი დაწყდება, რომ გაიგებს,
მეუბნება მეზობელი, "тетя" შერი.
როგორც ვატყობ, დიდი ხანი არის უკვე,
დამერწმუნე, თვალი ადგას ამ ჩვენს ჭურჭელს.
რემონტი რომ გააკეთო შენი ბინის,
აღარ გიღირს?! - არ მამადლის შერი ღიმილს,
კობალტია, ნაღდი, ლურჯი, ფაიფურის,
დედაშენმა სად იშოვა, იმ დროს, მიკვირს!
დეფიციტში იყო უწინ, შეგინახავთ ასე სრული,
კლიენტს ვნახავ, ვინმე მდიდარს, არ დამრჩებით უმადური,
აპარპალებს თვალებს შერი, მეც ვუყურებ თვალისშტერვით.
იყიდება ყველაფერი, რაც აღმოჩნდა ჩვენთვის ბევრი,
ბევრი არის ყველაფერი, აღარ დამრჩა ერთი ნერვი,
რემონტი კი არა, ვატყობ, რომ ვიყიდო პური, მაწყობს.
დედა, შენი შენაძენი გაიყიდა ძალზე ბევრი,
დრო არის თუ შერის ნიჭი, ყველა სარფიანად მიდის.
ალბათ, ზამთარს გადავიტანთ, ხომ მექნება გაზის ფული?!
ახლა სულს რომ წამოვითქვამთ, გამომიწევს შენკენ გული,
გესტუმრებით მე და ბიჭი, მაგრამ გზის ფულიც რომ მიჭირს?!
იქნებ შერიმ გამიყიდოს ძველი ფერწერული ტილო,
ჩვენი ბებოს სახსოვარი, სხვა საშველი აღარ არის,
მაგრამ მერე რაღას ვიზამ? მივაღწიო მინდა მიზანს, -
ჯანმრთელი რომ მყავდეს ბიჭი, წინ წავიდეს თავის ნიჭით,
არ მინდა, რომ ჩვენი ბედი მასაც შეხვდეს, მირტყი კეტი.
დაგამწუხრე დედა, ვიცი, ვერ დავიწყებ კუდის ქიცინს,
მაგრამ რაც მჭირს, ძალზე დიდი, - უშენობის დეფიციტი,
გეხუტები, შენი შვილი, ახლა ბავშვი წერას მიშლის,
ნახვა უნდა პარკში ციცრის, დედი, წავალ, ბავშვი მიცდის."
მაია დიაკონიძე
4.02.2018 წელი
-------------------------------
არავის ენდოთ!

არავის ენდოთ, არ დაგინდობთ
არავინ ქვეყნად,
ჰაერის ყლუპსაც წაგართმევენ,
რომლითაც სუნთქავთ,
არავის ენდოთ, არც ვარსკვლავთა
ზეცაში შეყრას,
არ დაიჯეროთ, რაც სიმღერით,
გალობით უთქვამთ.
არავის ენდოთ, არც მეგობარს,
არც თუნდაც მიჯნურს,
თქვენი თავისაც არ გჯეროდეთ,
სულ ერთი წამით,
ნურც დიდ სიყვარულს მიენდობით
ზეციურს, გიჟურს,
რადგან ღიმილით მოგკვეთავენ
თავს დიდი წალდით.
მაია დიაკონიძე
24.07.2024 წელი