ანდრიას ისტორიებიდან
ანდრია და ქარი
ანდრია ყოველ დილას სკოლისკენ მარტო მიეშურება. დიდი ვარ უკვე, არ გამაცილოო, დედას ეუბნება. სკოლაც სახლიდან შორს არაა. გზაზე შემხვედრ ხეებს ესალმება, ჩიტუნებს უსმენს, - რა ლამაზად მღერიანო, - ფიქრობს. ხანდახან კლასელებიც დაეწევიან ხოლმე და იმათთან ერთად განაგრძობს გზას. მაგრამ ერთ დღეს ქარი გადაეღობა წინ, არ უშვებს სკოლისაკენ, ხითხითებს, იცინის, ხან დაიზუილებს:
-არ გაგიშვებ, არაო?! - ეუბნება, - მოდი, დავეჭიდოთ ერთმანეთს, აბა ხელს თუ გადამიწევ?!
უკვირს ანდრიას ქარის საქციელი. უძალიანდება, ძლივძლიობით ადგამს ერთ ფეხს, მერე - მეორეს. ქარი ახლა ფეხებში შეუვარდა, ეკითხება:
- ანდრია, ჭიდაობა იცი?!
- არა, ჭიდაობა არ ვიცი, ფეხბურთზე დავდივარ! - ამაყად პასუხობს ბიჭი. ახტა და ქარი, როგორც ბურთი, ისე აკენწლა.
- ყოჩაღ, ყოჩაღ! - ეუბნება ქარი.
უჭირს ბიჭს სიარული. პატარაა, ჩანთაც პატარა ჰკიდია, სახელმძღვანელოებიც არ უწყვია შიგნით, სულ რამდენიმე რვეული.
- დამაცადე შენ, - ფიქრობს ბიჭი, - ხვალ წიგნებს წამოვიღებ და ეგრე ადვილად ნაფოტივით ვეღარ გადამაგდებ და გადმომაგდებ.
მეორე დღეს, მართლაც, ანდრიამ სასკოლო წიგნებით გამოავსო ჩანთა და ისე გაეშურა სკოლისაკენ. ქარმა წრე შემოუარა, ხან იქიდან მიაწვა, ხან - აქედან, ბიჭს ძვრაც ვერ უყო. პატარა ფეხბურთელი ქარს წაეთამაშა კიდეც, როგორც ბურთი, ხან იქით გააგორა, ხან - აქეთ.
მოეწონა ქარს ანდრიასთან თამაში. მას მერე ანდრია და ქარი სულ ერთად დადიან სკოლაში. გზაში ხან ჭიდაობენ, ხან ფეხბურთს თამაშობენ.
მაია დიაკონიძე
5.03.2024 წელი ანდრია ყოველ დილას სკოლისკენ მარტო მიეშურება. დიდი ვარ უკვე, არ გამაცილოო, დედას ეუბნება. სკოლაც სახლიდან შორს არაა. გზაზე შემხვედრ ხეებს ესალმება, ჩიტუნებს უსმენს, - რა ლამაზად მღერიანო, - ფიქრობს. ხანდახან კლასელებიც დაეწევიან ხოლმე და იმათთან ერთად განაგრძობს გზას. მაგრამ ერთ დღეს ქარი გადაეღობა წინ, არ უშვებს სკოლისაკენ, ხითხითებს, იცინის, ხან დაიზუილებს:
-არ გაგიშვებ, არაო?! - ეუბნება, - მოდი, დავეჭიდოთ ერთმანეთს, აბა ხელს თუ გადამიწევ?!
უკვირს ანდრიას ქარის საქციელი. უძალიანდება, ძლივძლიობით ადგამს ერთ ფეხს, მერე - მეორეს. ქარი ახლა ფეხებში შეუვარდა, ეკითხება:
- ანდრია, ჭიდაობა იცი?!
- არა, ჭიდაობა არ ვიცი, ფეხბურთზე დავდივარ! - ამაყად პასუხობს ბიჭი. ახტა და ქარი, როგორც ბურთი, ისე აკენწლა.
- ყოჩაღ, ყოჩაღ! - ეუბნება ქარი.
უჭირს ბიჭს სიარული. პატარაა, ჩანთაც პატარა ჰკიდია, სახელმძღვანელოებიც არ უწყვია შიგნით, სულ რამდენიმე რვეული.
- დამაცადე შენ, - ფიქრობს ბიჭი, - ხვალ წიგნებს წამოვიღებ და ეგრე ადვილად ნაფოტივით ვეღარ გადამაგდებ და გადმომაგდებ.
მეორე დღეს, მართლაც, ანდრიამ სასკოლო წიგნებით გამოავსო ჩანთა და ისე გაეშურა სკოლისაკენ. ქარმა წრე შემოუარა, ხან იქიდან მიაწვა, ხან - აქედან, ბიჭს ძვრაც ვერ უყო. პატარა ფეხბურთელი ქარს წაეთამაშა კიდეც, როგორც ბურთი, ხან იქით გააგორა, ხან - აქეთ.
მოეწონა ქარს ანდრიასთან თამაში. მას მერე ანდრია და ქარი სულ ერთად დადიან სკოლაში. გზაში ხან ჭიდაობენ, ხან ფეხბურთს თამაშობენ.
მაია დიაკონიძე
5.03.2024 წელი ანდრია ყოველ დილას სკოლისკენ მარტო მიეშურება. დიდი ვარ უკვე, არ გამაცილოო, დედას ეუბნება. სკოლაც სახლიდან შორს არაა. გზაზე შემხვედრ ხეებს ესალმება, ჩიტუნებს უსმენს, - რა ლამაზად მღერიანო, - ფიქრობს. ხანდახან კლასელებიც დაეწევიან ხოლმე და იმათთან ერთად განაგრძობს გზას. მაგრამ ერთ დღეს ქარი გადაეღობა წინ, არ უშვებს სკოლისაკენ, ხითხითებს, იცინის, ხან დაიზუილებს:
-არ გაგიშვებ, არაო?! - ეუბნება, - მოდი, დავეჭიდოთ ერთმანეთს, აბა ხელს თუ გადამიწევ?!
უკვირს ანდრიას ქარის საქციელი. უძალიანდება, ძლივძლიობით ადგამს ერთ ფეხს, მერე - მეორეს. ქარი ახლა ფეხებში შეუვარდა, ეკითხება:
- ანდრია, ჭიდაობა იცი?!
- არა, ჭიდაობა არ ვიცი, ფეხბურთზე დავდივარ! - ამაყად პასუხობს ბიჭი. ახტა და ქარი, როგორც ბურთი, ისე აკენწლა.
- ყოჩაღ, ყოჩაღ! - ეუბნება ქარი.
უჭირს ბიჭს სიარული. პატარაა, ჩანთაც პატარა ჰკიდია, სახელმძღვანელოებიც არ უწყვია შიგნით, სულ რამდენიმე რვეული.
- დამაცადე შენ, - ფიქრობს ბიჭი, - ხვალ წიგნებს წამოვიღებ და ეგრე ადვილად ნაფოტივით ვეღარ გადამაგდებ და გადმომაგდებ.
მეორე დღეს, მართლაც, ანდრიამ სასკოლო წიგნებით გამოავსო ჩანთა და ისე გაეშურა სკოლისაკენ. ქარმა წრე შემოუარა, ხან იქიდან მიაწვა, ხან - აქედან, ბიჭს ძვრაც ვერ უყო. პატარა ფეხბურთელი ქარს წაეთამაშა კიდეც, როგორც ბურთი, ხან იქით გააგორა, ხან - აქეთ.
მოეწონა ქარს ანდრიასთან თამაში. მას მერე ანდრია და ქარი სულ ერთად დადიან სკოლაში. გზაში ხან ჭიდაობენ, ხან ფეხბურთს თამაშობენ.
მაია დიაკონიძე
5.03.2024 წელი
No comments:
Post a Comment