ღმერთო, შემინდე!
ლურჯ ცას ჩამოსწყდა ვარსკვლავთმძივები
და სადღაც ქალმა მკერდს დაიკონა,
მეგონა ბებოს ოქროს მზითევი,
აღარც ლალი და აღარც მარჯანი,
აქატებია სკივრში ჩაცლილი,
ღამე ხარხარებს, „ვერ მოასწარი,
შენი დრო არის უკვე ჩავლილი".
და გადაივლის ცისკრის მარხილი,
მზის და სიკეთის დროებაც მოვა,
ჩავიჭახჭახებ შაშვი დაღლილი,
„ღმერთო, შემინდე ეს ცოდვის გროვა“.
მაია დიაკონიძე
14,03.2024 წელი
No comments:
Post a Comment