მფინარესა ჰგავს (ფილოსოფიური)

 მდინარესა ჰგავს ეს ცხივრება, ქვა-ღორღი მიაქვს,

ხან მარგალიტიც აღმოჩნდება მდინარის ფსკერზე,

ვედუდუნებით, ხმით ავყვებით ქარსა და ნიავს,

არ ვცვლით კალაპოტს და სულ ვფიქრობთ იმ ერთადერთზე.

ვუძლებთ გრიგალებს, დავარწყულებთ ყვავილებს, ბალახს,

და გვიხარია მზის ამოსვლა, ასე რომ გვათბობს,

დამაშვრალები ვიხდით მშვიდად ცხოვრების ღალას,

არავინ იცის, ჩვენ რასა ვგრძნობთ და რასა ვნატრობთ.

მდინარესა ჰგავს ეს ცხოვრება, ხან შმაგს, ხან მდარეს,

იმიტომაც გვაქვს ხასიათი ყველას სხვადასხვა,

ხან მოვევლებით ოცნებებით თვალუწვდენ ალპებს,

და აქვე მდგარი კავკასიის არ გვსურს დანახვა. 

ხამდახან ღამით ავტირდებით, სურნელი მოაქვს

ნიავს ამ ჩვენი ველების და ოქროს ყანების,

და მაშინ ვხვდებით, სამშობლოსას ვერ ვპოვებთ ტოლფასს

და ერთგულებით იმის მიწას ვენაცვალებით.