ტიალო წუთისოფელო!
რაად გინდა რომ მატირო,
რად დავისველო თვალები,
წამწამებს ნამი ეკიდოს,
გულს ვიბრუნებდე წვალებით.
ყვავილებ ფერი დაკარგონ,
მწვანე არ დარჩეს ბალახი,
ჩემ ბედ მე ვეღარ განვაგო,
ცხოვრება მაშინ რაღად ღირს.
ტიალო წუთისოფელო,
ხან შხამი დაგდის, ხან თაფლი,
მოყვასს ვუღალატ-ვუყელო,
ვით დამიტირებს არაგვი.
ცხოვრება ჩვენი - დიდი თეატრი,
ზოგი ნიღბით და ზოგი უნიღბოდ,
ვგავართ ჟანა დარკს, ნანას, ბეატრიჩს,
ზოგი ნიჭით და ზოგი უნიჭოდ.
ვასრულებთ როლებს, ხან არც გამოგვდის,
გვინდა ნიღაბი ჩამოვირცხოთ,
No comments:
Post a Comment