ზღვა ვიყავ, თითქოს ვუყვარდი ყველას,
და ამავე დროს ვუყვარდი არვის.
შენ ანათებდი, იყავი ყველგან,
მე კიდევ შენზე მრჩებოდა თვალი.
ოქროს სხივებით ამკობდი ზეცას,
ოქროცურვილი გეფინა ტანზე,
მე კესანების სამოსი მეცვა,
და საცეკვაოდ გიწვევდი ვალსზე.
ტაატით იწყე მთის იქით ჩასვლა,
როგორც სინათლე, მომაკლდი თვალში,
და ამ ჩემს გრძნობას ნეტავ რა ერქვა,
გულზე მრჩებოდა ქარიშხლის კვალი.
No comments:
Post a Comment