ბებიაჩემო, დაგიხურავს თეთრი მერდინი,
ჩემს ბაღში დგახარ და შორიდან ნაზად მიღიმი,
შენი ნამზითვი, მე რომ მომეც, ის შეიდიში,
ჩემს ქალს მივეცი, დედოფალს ჰგავს ახლა ოდიშის..
ხომ გიხარია, რომ სიცოცხლე ისევ გრძელდება,
გაიჩქრიალეს შენმა სისხლმა, შენმა გენებმა,
ააშრიალებ შენს ტოტებს და იქიდან მამცნობ,
ყველა ხესა და მის ყვავილში შენ ხარ და ხარობ!
No comments:
Post a Comment