ქალი და სარკე

 ქალი და სარკე

მიაჩერდა დაჟინებით ქალი სარკეს,

ოდითგან რომ წინაპართა სახლში იდგა,

და რას ხედავს, ბებიამისს უგავს სახე,

,,ბებო", ყელში გაეჩხირა თითქოს სიტყვა.

შეკრთა, როცა ნაოჭები დაინახა,

და ნაღველით დაბინდული ნაზი მზერა,

სარკეში რო ქცეულიყო ათინათად,

ღიმი იყო, მას ჩუქნიდა ბებო ძველად.

დასთამაშებს ნათლის სხივი ქალის სახეს,

სადღაც მთიდან მზე გორდება, დაბლა მოდის,

ნუთუ სარკე, აქ რომ იდგა, იქცა მახედ,

ბებოს სული შიგ ჩარჩა და ვერ გამოდის?!

მიტომ ვეღარ დაემალა იმის თვალებს,

ეს კავშირი არასოდეს არა წყდება,

და შეჰყურებს ქალბატონი იმ ძველ სარკეს,

ტუჩზე ღიმით ბებო თავზე ეფერება.

მაია დიაკონიძე

26.06.2023 წელი