მონატრება(სატრფიალო)

 მონატრებამ ლურჯ იებში დაიბუდა,

დამეკიდა ყელ-კისერზე ღარადელად,

რად ფიქრობდი, იდგებოდა დარი მუდამ,

მახსოვს, ნისლიც ჩვენი სუნთქვით ცახცახებდა.

მაგრამ წარსულს დარჩა ჩვენი ნელი ტანგო,

შმაგი ვნება, უხილავი ძაფით ბმული,

და ვიხსენებ იმ ღამით თქმულს, ჩემთვის მარტო,

,,მიყვარხარო, როგორც ნაზი გაზაფხული".

მე კი უკვე შემოდგომის ფოთლებს ვაბნევ,

ლიმნისფერი შეპარვია თითბერს ხელთა,

სევდის ჩრდილებს დაუღარავთ ჩემი სახე,

თუმც ვერ ახშობს მონატრებას ზვავი.წელთა.