ჩამომიარა ვარდების ქროლვამ,
ჩამომიარა დარდ-კაეშანმა
და თვალს ვერ ვწყვეტდი მოქარგულ ოლარს,
მზისთვის გული რომ გადაეშალა.
გელი... სად ხარ, პურის თავთავო,
დამანაყრე და განმაძღე სუნით,
ყანებად ბზინავ, ათიათასობ,
ვიცი, ჩემი ხარ, სულით და გულით.
და სადღაც მცხეთას ყვავილობს ვარდი,
კვლავ უშენობას გაჰყვა მაისიც,
ვიცი, ჩიტი ხარ - უთქმელი დარდი,
მთას გაკიდული ედელვაისი.
No comments:
Post a Comment