გაგიშლი ბანქოს, შენი ბედი რომ გამოვიცნო,
სევდის ჩრდილს ვუმზერ, ლურჯ თვალებში ღრუბლად ჩაწოლილს,
საქართველოდან მოაქვს ლიახვს, ალაზანს, იორს,
ქარს დაედევნენ, გაიშალეს შენთან საწოლი.
ხლართავს ბადეებს დასაჭერად სამოთხის ჩიტის
ჟამი, არავის ქვეყნად რომ არ ემორჩილება,
არ უღალატე, მისნის თვალით ვხედავ, შენ სიდისს,
ალბათ, ამიტომ დაგღარვია შუბლი ფიქრებად.
მამულის დარდს და მის გულისთქმას სულ თან ატარებ,
არ გემეტება შენი თავი სამშობლოს გარეთ,
და არსთგამრიგე შენს იმედებს, დიდს თუ პატარებს,
აგისრულებს და დაბრუნების შემოჰკრავს ზარებს..
.
No comments:
Post a Comment