მე ყველა შენი სიტყვის მჯეროდა,
ვით იას მოსვლა გაზაფხულისა,
როგორც დუმილი იშვა ექოდან,
შენც იშვი ლხენად ჩემი სულისა.
და უშენობის აჩრდილ-ეშაფოტს,
თავს ვუშვერ, როგორც ცოდვებს მეძავი,
მაგრამ მგონია, რომ არც გეძახო,
მოხვალ მკრეფავი ჩემი ვენახის.
,
No comments:
Post a Comment