რად მინდა პარიზი, ვენა და ბილბაო,
აქ ჩემმა არწივმა ხომ შეკრა ირაო,
აქ ჩემი ცა არის, აქ ჩემი სახლია,
აქ მინდა მოვიდე ისევე ახლიდან.
აქ ჩემი მზე არის, ჩუქურთმა ქართული,
ჩემი წინაპრების აწმყო და წარსული,
სიდიდე ამ მთების სულ მიკვირს, საიდან?!
აქ მინდა მოვიდე ისევე ახლიდან.
სიმღერა
მაიას რეცეპტებიდან:
მანდარინი
ერთხელ მამამ საახალწლოდ
მოიტანა მანდარინი,
გაგვეხარდა და ავმღერდით:
- აიდარიდი, აიდარიდი,
სულმა გვძლია და მალულად
გავუსინჯეთ ყველას კბილი,
სუფრისათვის მოიკითხეს,
ხელში შერჩათ ტომრის ძირი.
აიდარიდი - ვაშლის ჯიში
ჯერ ვერ გავსინჯე მაგ ტუჩის გემო,
ვერ დავეწაფე თვალების ტბებსაც,
და თუ კი მაინც პატივი მერგო,
უკვდავების წყლით შემივსებ ემბაზს,
სხეულს არ ელის მაშინ სიბერე,
დარდი დამტოვებს, რაც მქონდა გუშინ,
ჩემო წადილო, წლები მიბევრე,
ბევრჯერ დავესწრო კვირტობას ნუშის.
რომ შენთან ვიყო,როგორც მერცხალი,
შენც მოგიყვანო მზე გაზაფხულის,
მეც ვიგრძნო ისევ, რომ ვარ ცოცხალი,
გრნობა გაჩუქო შენც არნახული.
ჩემო მშობელო!
ექსპრომტი
სიმართლე გითხრათ, სურვილი არ მაქვს რაიმე ვწერო,
ჩემი ხმა ისმის ღაღადისად უდაბნოს შინა,
რამდენიც გინდა ბარათები არიგოს წერომ,
არ მაქვს იმედი, რომ მიაღწევს თუნდ ერთი მიზანს.
მაია დიაკონიძე
27.02.2024 წელი
ფესვი ვარ!
გაიქეცი, თუ გაქცევა გინდა ჩემგან,
ჩვეული ვარ მთვარესავით სიმარტოვეს,
მე მეგონა შენ ვარსკვლავი იყავ მეგა,
ისე გაქრი, მისამართიც, არ დატოვე.
------------------
მარტივია სიმარტოვე,
მარტივით ხარ, ქარობ, გიჟობ,
ხელი მკარ და მიმატოვე,
გაგიმარტდა, მივხვდი, ბიჭო.
სადღაც კი უკრავს როიალი ჰანგებს ძველებურს
წვიმას წავყევი, ნიაღვარი
დიოდა მიწას,
მახსენდებოდა სისასტიკე,
ბართლომეს ღამე,
ჰო, კაცის გულში მძვინვარებას
ისევ არ სძინავს,
სისხლი სწყურია გამუდმებით,
ვით წარმართ გალებს.
ეკლებზე ისევ გაატარეს
თოთო ბავშვები,
ურჩხული ჭედეს ცეცხლოვანი
რკინის ნალებით,
თუკი ყოველდღე სიკვდილს ცელით
ვეთამაშებით,
რაღა გვიკვირდეს,ჯოჯოხეთს რომ ვერ
ვემალებით.
ადრე თვალებში ოქროსფერი მზე ეტეოდა,
დაპატარავდნენ, ვეღარ ჩადის უმწეო სხივიც,
თვალში დამდგარ ტბებს ქარიშხალიც ვერ ერეოდა,
ვეღარ ნამავენ ოცნებები სხვაზე და სხვისი.
ღაწვებზე არ კრთის სილაჟვარდე დიადი ვარდის,
წარბები არ ჰგავს განათებულ მომშვილდულ მთვარეს,
შუბლს ურცხვად ღარავს ნაოჭები ხვიარა ბარდის,
სული მოხრილა, ვით ღამეში ბზა მგლოვიარე.
ხელებს ღარავენ მოუქნელი ლურჯი ძარღვები,
ლიანდაგებით დაქსელილი კვნესის სხეული,
შორს დარჩენილა სინატიფე ტანად ალვების,
აღარ ჩქეფს სისხლი ლელ-ჭანჭრობად გადაქცეული.
---------------------------------------
ღაწვებზე არ კრთის ლაჟვარდი ვარდის,
წარბები არ ჰგავს მომშვილდულ მთვარეს,
შუბლს ურცხვად ღარავს ნაოჭთა ბარდი,
სული მოხრილა, ვით მგლოვიარე.
სიყვარულის კაცი
მოცეკვავე დედამიწა
21.02.2024 წელი
ერთ ცივ წყაროსთან ბუშმალა იდგა,
გარს ვეხვეოდით ცელქი ბავშვები,
ნეტავ, თუ ასე ენება უფალს, –
ცრუ ოცნებებით ტყუილად დავშვერით.
ზოგს დიდ კოსმოსში სურდა გაფრენა,
ზოგს ექიმობა, ზოგსაც - მწერლობა,
გვეგონა დიდი გვქონდა არენა,
ზოგს არც მზე ერგო და არც დედობა.
ამდენმა ომმა სისხლით შეღება,
ბევრის სახე და ბევრის გზა-კვალი,
აღვმართოთ მათი ხსოვნა ძეგლებად,
ცოცხლებს კი მიეც, ღმერთო, სავალი.
მგებრები
ვუღალატეთ ჩვენს სამშობლოს!
ვარდ-ყვავილის დრო გასულა,
ეს ცხოვრება აღარ გვინდობს,ვუღალატეთ ჩვენს სამშობლოს,ყველამ ერთად, თითო-თითომ.კვიცი მინდა რომ გავხედნო!
როგორც ბავშვი, ისევ ვცხოვრობ
ოცნებებში, ზღაპრებში,
გუშინ არ წვიმდა?!
ექსპრომტი
მართალია არის, ჩვენ სულ გვაწვიმდა,
და წვიმის სუნი დგებოდა ირგვლივ,
და ბევრის გულიც ისე გაცივდა,
გადაღებას ვერ მოესწრო წვიმის.
მართალი არის, ჩვენ სულ გვაწვიმდა,
ტალახიც ხშირად აგვეკრო ფეხზე,
მაგრამ ვინ იცის, ჩვენი მთაწმინდა,
იქნება მხოლოდ ჩვენნაირთ ეძებს.
მაია დიაკონიძე
13.02.2024 წელი
რად არა ვარ!
რად არა ვარ ცაზედ მზე, რომ
თვალში სხივად ჩაგივარდე,
იცი, თავს არ მოგაბეზრებ,
იქ დამტოვე ხვალ დილამდე.
შენთან ღამეს გავათენებ,
მეტყვი, რა ხარ, ჩემო სხივო,
მოგაყრი მზის საფანელებს,
ტრფობის სულიც იქნებ ვიხმო.
მერე დილით თუ გამიშვებ,
ავაშენებ მზისფერ არკებს,
დაგიტოვებ ჩემს სანიშნეს,
თვალში ცისარტყლას რკალებს.
მაია დიაკონიძე
12.02.2024 წელი
გავიღვიძე!
