წვიმას წავყევი, ნიაღვარი
დიოდა მიწას,
მახსენდებოდა სისასტიკე,
ბართლომეს ღამე,
ჰო, კაცის გულში მძვინვარებას
ისევ არ სძინავს,
სისხლი სწყურია გამუდმებით,
ვით წარმართ გალებს.
ეკლებზე ისევ გაატარეს
თოთო ბავშვები,
ურჩხული ჭედეს ცეცხლოვანი
რკინის ნალებით,
თუკი ყოველდღე სიკვდილს ცელით
ვეთამაშებით,
რაღა გვიკვირდეს,ჯოჯოხეთს რომ ვერ
ვემალებით.
No comments:
Post a Comment