მაგ შენი ლუჯი თვალების მიღმა
ხან ზაფხულია, ხან გაზაფხული
და რომ გიყურებ თბილსა და მღიმარს
ზეიმი მიდგას ჯერარნახული.
ელავს ვარსკვლავთა უძირო ზეცა,
თვალების შუქი მიღმიერს გასცდა
და მაინც ენით აუწერელი,
მუდამ თანა მდევს ტკივილის განცდა.
ჩემთან ხარ თითქოს, თითქოს სხვისა ხარ,
მოდის ვნებები ტოტების მტვრევით
და რომ გიყურებ ამ ჩემს ნისლა ხარს,
გადააბრუნო იქნება მთებიც...
მიპოვო ოღონდ, სანამ ვარსებობ,
სანამ ფილტვები ღონივრად სუნთქავს,
შენთან შევჭამო პური არსობის
და მერე დავდნე ფიფქივით თუნდაც.
,
No comments:
Post a Comment