ჰეი, დღეებო, ო რა ურცხვად, მტოვებთ, მიდიხართ,

აჰკიდებიხართ ხან ნაცნობ ქარს, ხან კი დირიჟაბლს,

ბავშვობიდან რომ ვოცნებობდი მასზე მეფრინა,

ხმას ვაყურადებ ახლა ჩუმად, მაღლა ზეციდან,

იქნებ მოვიდა დრო წასვლისა, მიხლოვდება,

განშორება ხომ ვიცი სულთან ძალზე ძნელია,

და ერთადერთი რაც მამშვიდებს, სული ცხონდება,

თან რომ გავყვები თეთრ დირიჟაბლს ფიქრის ფერია.