განა მიღირს ეს სიცოცხლე მე უშენოდ,
ვარსკვლავების დაიწრიტა ნათება,
ნუთუ მთვარე გაბადრული შენა გჩემობს,
შევატყვე რომ წონაში აქვს მატება.
გადაფარა მთელი ზეცა, არცრა მოჩანს,
როგორ შევძლო ნეტავ ამის გაძლება,
რაშს მოვნახავ პეგასივით, არა ოჩანს
მომიყვანოს შენი სახლის კარებთან.
რომ ჩაგხედო მაგ თვალებში, - ცა ვიხილო,
მზე ბრწყინავდეს, ცისარტყელად დიოდეს,
როგორც ბავშვმა, ისევ გულით მოვილხინო,
დარჩეს მთვარე ზღვების სანაპიროზე.
No comments:
Post a Comment