სანამ ჩემს გულს ქაღალდივით დავჭმუჭნი

და მოვისვრი მოუსვლეთის ურნაში, 

(ვიდრე ახალ შედევრს შევქმნი ამ ფუნჯით, მზერას გესვრი, გაჯერებულს მუდარით),

მითხარ სიტყვა, ვაჟო, რაზედ დამუნჯდი,

ნუთუ უნდა მნახო თეთრი სუდარით.

ნუთუ შენს გულს ვერაფერი გაალხობს,

ნატეხია გაყინული კლდეების,

შენს თავს, ვიცი, არასოდეს ღალატობ,

ერთგული ხარ შენი საჯიხვეების.

შენს გულს მაინც ნეტავ რა ეკარება,

შეხე, ჯიხვი, რანაირად ნავარდობს,

გზას გიღობავს ნადირობის ღვთაება,

სიყვარული სურს რომ შემოგთავზოს..

მაგრამ აბა შენი გული ვისია,

ვინ გაიგოს, ვისთვის იწვი სანთელად,

იქნებ მე მაქვს სწორედაც რომ მისია,

ვიყო შენი ციალი და ნათება.

მოსჯდომიხარ, ლურჯი რაშის უნაგირს,

მიფრინავ და აქეთ არ იყურები,

მანდ ვარსკვლავებს ათამაშებ ხელებში,

შეამჩნიე ჩემი ნათითურები?

 რომ ვისროლე შენკენ ზიგზაგ-ელვები.

სიყვარულის დამტყობია დარდები,

თუმცა ზეცა ჩემი საფიცარია,

აიკეცე, ვაჟო, ჩოხის კალთები,

გელოდები ცის თაღზე ურანია.,