გოდება ქართლის მთა-ველის,
შენ რად ცახცახებ არყებთან,
მთვარევ, იქაც ხომ მაგელი?!
ძაღლებო, თქვენ კი რას მამდევთ,
ყეფით მიფუჭებთ გუნებას,
არ დავბრუნდები, თქვენ ფიქრობთ,
გონს შამოჰყრია ხურვება?!
ბნელში ძლივას ჩანს ლანდები,
თეთრად ანათებს სოფელი,
თუ არ კელპტარ-სანთლებით,
აბა, როგორა ვცხონდები!
მთებო, ვერ გნახამთ კაი ხანს,
სისხლს როგორ უნდა ვუწამლო,
მონის მოვირგებ ალიკაპს,
როგორც უჯიშო, უგვარო.
ძალითა კვეთდნენ სოფლითგან,
მე კი ჩემ ფეხით მივდივარ,
მუჭას გნატრობდნენ ოდითგან,
მცირე მეგონე, დიდი ხარ.
ხომ დამაბრუნებ, უფალო,
იმედებ შენზე დიდი მაქვს,
კერიავ, შენ ნუ ჩაჰქერები,
სული კბილებით მიჭირამს.
No comments:
Post a Comment