და ჩვენც უღვთოდ ვპატარავდებით,
გვაკლდება სულში დედის ნანა,
მუხის აკვანთან ტკბილად ნამღერი.
ცამ ვარსკვლავებით თითქოს ფეხი
შემოიკეცა, ნაწილსღა ვხედავთ,
და მთვარეც ჩვენი რომ გვეგონა,
აღარ გვაცილებს ბილიკზე მეტად.
შეგვიცოტავდა სიყვარული
ახლობელის, ღმერთის, მოყვასის,
და თუ ჩვენ ჩვენი აღარ გვინდა,
გაიჯაგება გზანი მონასტრის!
No comments:
Post a Comment