ვითომ სახუმარო!
ობობასავით გამოვძვერი ჩემი სახლიდან, მრავალი ფეხით უფრო გამიადვილდება მეთქი წერეთელზე სიარული. იცით, ალბათ, აქ გზის სარეაბილიტაციო სამუშაოები მიმდინარეობს. ხან ერთი ფეხი ჩამივარდა ორმოში, ხან - მეორე, დანარჩენი ფეხებით ძლივს ამოვეზიდე იქიდან, გზა განვაგრძე, ავტობუსში ასვლას აზრი არ ჰქონდა, მოძრაობა გაჩერებული იყო ორივე მხარეს, ისევ ელექტროდეპოს ხიდზე გადასვლა ვარჩიე, კიბეების კასკადი დამხვდა წინ, როგორც ადრე, უკანა ფეხებით დავეყრდენი ქვედა კიბეს, ახტომა გადავწყვიტე, მაინც ობობად წარმოვიდგინე თავი, მაგრამ არა ეგრე საშიშიაო, მითხრა ჩემმა ობობამ, ჯერ ქსელი გავაბათ, თავი დავიზღვიოთ, მერე ავხტეთ ზევითო. მაგის დრო სად მქონდა, ქსელების გაბმის, ისევ ადამიანობა ვარჩიე და ქოშინით გადავირბინე ხიდი. მეტროში შევვარდი, დანიშნულების ადგილზე რომ დროზე მივსულიყავი. ამის მერე, ნურავის ეწყინება, რომელიმე საღამოზე ან ღონისძიებაზე თუ ვერ დავესწარი. მგონი მალე ფრინველად გადაქცევა მომიწევს რომ თქვენამდე მოვაღწიო და ჩაგეხუტოთ, მაგრამ მეშინია,რომ ვერ მიცნოთ ახალი სახით!
მაია დიაკონიძე
4.12.2023 წელი
No comments:
Post a Comment