სევდა

მოგონებებს დააფრინდა ჩიტი,
ამოკენკა, დამიტოვა სევდა,
გულს მიწვრილებს კოდალას ხმა ტყეში,
კაკ-კუკ, კაკ-კუკ, - გულის ფიცარს ჭედავს.
დაუბერავს შემოდგომის ქარი, -
ფოთლებივით ამიკენწლავს ფიქრებს.
მიწა საბანს დაიფარებს მალე,
მე კი ნაღველს თავშალივით ვიხვევ.

ჩამტყდარა ხიდები

ჩამტყდარა ხიდები, ერთმანეთს ვეღარ ვცნობთ,
არ გვესმის ამ ქვეყნის ტკივილი, გოდება,
ჩაკეტილ სახლებში, ფიქრების საყრელზე,
გულქვა სიმარტოვე სარკმელთან მოდგება.
უგრძნობი სამყარო  გამშრალი თვალებით,
ფულზე დაგეშილი ძაღლური ალღოთი,
სულს ითქვამს წამებით, ჩქარობს და გვაბრუნებს...
ციყვივით, ნაღველით ტყის პირებს გავყურებ.

ეთერივით გვეხვევა ანგელოზთა კრებული

დედამიწა ტრიალებს, ლურჯ ბურუსში ეხვევა,
ძალი, სიტყვა ღვთიური ძირს ჩამოდის ლექსებად,
ეთერივით თანა გვდევს ანგელოზთა კრებული,
ზრუნვით ყველა ჩვენგანზე და უხორცო სხეულით.
ხან სიზმრებში მოდიან სიკეთეზე მლოცველნი,
ცხოვრების გზას სახავენ, ძილშიც ჩვენთან მყოფელნი.
ხანაც დღისით, წმინდანი, შეგვამკობენ ნათელით,
მხარს გვიმშვენებს თითოეულს სხივთა შარავანდედი.
ღმერთის მადლით გვფარავენ, სიყვარულით გვათბობენ,
ბოროტისგან გამოხსნას ჩვენთა სულთა ლამობენ,
ვაზის შტონი დაგვირგეს, უფლის სიტყვით დახუნძლეს,
ნეტარების ძალით და ქრისტეს ჯვარით გვაკურთხეს.

ინტონაციური ლექსები

ვარდი დააზრო ყინვამა,
ძირს მოცელილა ბალახი,
მზე ვიღას უნდა ესტუმროს,
წინ ეგებება ტალახი.
 

           ========
ვარსკვლავებს ეთამაშები,
ქვეყნად არა გყავს ტოლია,
შენ მზე და მთვარე მოხიბლე,
თავზე გვირგვინი გქონია.

           ========
ქარებს ცელქობა მოუნდათ,
ღრუბლებს წამოჰკრეს ხელია,
მიწამ წყურვილი მოიკლა,
ახლა მნათობის ჯერია.

ყველას ლოცვა გზას იპოვის ღმერთთან

დააკვირდით სანთლის ალის ლიცლიცს,
მლოცველივით, ზოგი სწრაფად იწვის,
ზოგი წვეთ-წვეთ იღვენთება ნაზად,
ზოგის ტკრციალს ცეცხლიც დიდი ახლავს,
ზოგი ფეთქავს ვარსკვლავივით ნელა,
დროდადრო რომ ცის ტატნობზე ელავს,
ზოგიც ქრება, ისე სწრაფად ქრება,
სიტყვის თქმასაც ვეღარ ასწრებს ღმერთთან,
მაგრამ ლოცვა არ დარჩება ქვევით,
სანთლის ალი მაღლა ღრუბლებს სწვდება,
ანთებულა დედამიწა, იწვის
და ხელები გადიქცევა ფრთებად.

მე შემოდგომამ ამკინძა ფიქრად

მე შემოდგომამ ამკინძა ფიქრად,
მოგონებები აშლილა ქვიშის,
ქარი სახეში შემაყრის ფოთლებს,
თითქოს ბუნებაც ჩემსავით ტირის...
სიკვდილის სუნი დამდგარა ტყეში,
ნეკერჩხლის ფოთოლს დაეტყო წყენა,
ჩემს გულს შეზრდია სიშავე მიწის,
სევდის ღრუბელი იღვრება ცრემლად.

შემოდგომა

ქარმა ღრუბლები გარეკა,
ტირიან, როგორ ტირიან,
ცრემლი ჩამოსდით ხეებსაც, -
თავის სიშიშვლეს ჩივიან,
ფოთლებს, აკინძულს მძივებად,
მიწა გულმკერდზე დაიფენს,
ჩაშავებული ფერებით
გლოვის მიზეზსაც გაგვიმხელს,
ღრუბლები ქარმა გარეკა,
ტირიან, როგორ ტირიან...
მზე შემომჯდარა კოფოზე, -
ჩვენთვის სინათლის სხივია.

იესოს!

შენ საკრავი ხარ, უხრწნელი ქნარი,
შენი სხეული მიწაზე იშვა,
ჭრილობა, წყლული მოშუშდა, თუმცა
ჯვარი შემოგვრჩა წამების ნიშნად.
შენმა მკლავებმა, დაღლილმა ტვირთით
გამოატარა ამ ქვეყნის ჯვარცმა,
ჩვენი ცოდვები აზიდე თვითონ,
რომ საუკუნოდ ელხინათ კაცთა.
სუსტი აღმოჩნდა ადამის მოდგმა,
ბოროტი ცდილობს წაგვართვას ძალა,
მეოხ გვყავ ღმერთთან, ოსტატო სიტყვის, -
სასუფეველში შევიდეთ ლაღად.

პატარებს!

საზრდოობს და ხარობს ერი,
ბიბლიური სიტყვით ბრძენი,
გადავშალოთ სახარება,
წინაპრისგან გვევალება.
დავისწავლოთ ათი მცნება,
ავასრულოთ მშობლის ნება,
ყოველ დილით ვშლიდეთ ლოცვანს,
ქრისტე ღმერთი ციდან გვლოცავს..

წმინდა აბოს

წმინდა აბოს!

მარად ჭაბუკო, გრაალის მცველო,
ტკბილსახიერო და ახოვანო,
განუქარვებელ ზეთის მცხებელო,
ქრისტეს სახელით მადლის მთესველო,
მოგვხიბლე შენი რწმენით, სიმტკიცით,
ხორციელ გვემას ხვდებოდი შვებით,
შენ საუკუნო გვირგვინს ელოდი,
ცად ამაღლებულს დიდება გშვენის.
კელაპტარივით მანათობელო,
არაბეთიდან გადმოხვეწილო,
ტკბილსახიერო, მწყერო, მწყაზარო,
ქრისტიანთათვის მარტოდ შთენილო,
წმინდაო აბო, აცოცხლე ერი,
კვლავ იმედებით აუვსე გული,
მუჭად შეკარი ყველა ქართველი,
ბოროტს ეძგერა ღვთიური შუბი.
იანვრის ღამეს თბილისი ტირის,
გაახსენდება წამება წმინდის,
ალი სანთლების დაიწყებს ლიცლიცს,
ჩვენი მადლობა ზეცამდე მიდის.

25.10.2013წელი

მე მხოლოდ ღმერთთან მსურს საუბარი

მე მხოლოდ ღმერთთან მსურს საუბარი,
ის ჩემთან არის, ან უფრო მაღლა,
ათასი ტყუილი, ათასი წყენა
დამგროვებია და სულ თან მახლავს,
საფიქრალს ჩემსას არ უჩანს ბოლო, -
მომგლიჯეს გული, დასერეს დანით,
ბევრჯერ ღალატის დამარტყეს ტყვია
და სულმდაბლობა შევიცან კაცის.
ღმერთო, ძლიერო, მომეცი ნება,
გულის კარები ჩავრაზო მყარად,
შევძლო შევცვალო, რის შეცვლაც ძალმიძს
და რაც არ ძალმიძს, ტანჯვისთვის კმარა.

საიდან მოდის ცრემლები?!

საიდან მოდის ცრემლები?!
მლაშედ მოჟონავს თვალიდან,
მერე კი გულში ბრუნდება,
ისევ იწყება თავიდან...
ღმერთი ზევიდან გვიყურებს,
იცის, ცრემლები ვისია,
მისით ზნეობას ვიპურებთ,
კურცხალიც ყველა მისია.

ქართულო ზეცავ, ნუ ატირდები!

ქართულო ზეცავ, ნუ ატირდები,
ნუ გაგვიახლებ სევდის იარებს,
ნუღარ იწვიმებ სისხლის ცრემლებით,
ნუღარ აპოხებ გვიმრა-ხვიარებს.
ბედს, უბედობას შენ ხარ ჩვეული,
მედგრად ხვდებოდი მტრის გაშლილ დროშებს,
ვინა სთქვა შენი დამარცხებები,
ათას წმინდანებს გვიზრდიდი ოდეს...
ცოტნე, დავითი, მღვდელი თევდორე...
ჩვენდა შეწევნას უფალს შესთხოვენ,
გადაარჩინოს პატარა ერი,
ქრისტეს დიდების ერთგული მცველი.

მიწას მინდა მადლი ვუძღვნათ

ერთი გიშრის საყურე მაქვს,
შვილს მზითევში გავატან,
ოქრო-ვერცხლის კიდობანი
ღმერთს შევწირე ზვარაკად.
ეს ხალიჩა, ჭრელი ველის,
ზედ მწყერი რომ ბარტყდება,
ჩემთვის უნდა დავიტოვო,
ვიცი, გული არ ცხრება,
ლამაზ-ლამაზ ყვავილებით
ხშირად მოიჩითება,
მშობელ მიწას მადლი ვუძღვნათ, -
ჯერ მე, მერე შვილებმა.

ნაღველში ვპოვე ლაიტმოტივი

ცოდვის სიმძიმე ამირევს ფიქრებს,
რომ არ დავკარგო სევდის მოტივი,
სიხარულს აღარ ვემეგობრები, -
ნაღველში ვპოვე ლაიტმოტივი.
ცხოვრებას ჩვენსას ახურავს თალხი,
მომავლის იმედს ჩაატყდა ძვლები,
არაკაცობას თვლიან გმირობად, -
თავს იწონებენ ცხოვრების წესით.
ბავშვის ოცნებას, იყოს ვაჟკაცი,
დამფასებელი თუ არ ეყოლა,
თუკი ნიკალას სულს რომ ჩახედავ,
"ვერ გავიგეო"- ეტყვი მეგობარს,
თუკი გულიდან ამოსულ სიტყვას
პილპილს მოაყრი და არა შაქარს,
თუ სანთელივით არ ჩაიღვენთე,
სადმე ქუჩაში ობოლს რომ ნახავ...
რაღა ყოფილა ჩვენი ცხოვრება,
თუკი არა გწამს ამ ქვეყნად ღმერთის,
თუკი ტაძარში აღარ ილოცებ და
ფულის ტომრებს მოიწყობ გვერდით.

წმინდა"სამების" ტაძარს

რა ლამაზი ხარ, ჩემო ტაძარო,
ცისაკენ რწმენით უნდა გვატარო,
კედლებზე ცისკრის გევლება შუქი, -
გაუფანტია ფერები მუქი,
თეთრად ელვარებ, როგორც სანთელი,
შარავანდედით შეგმოსა ღმერთმა,
ბნელეთის ძალთა დამანგრეველო,
გამარჯვების გზას გავივლით ერთად.
შენ დაგვილოცე ქართლისა მრევლი,
მადლით მოწურე მტევანი ვაზის,
მრავალჟამიერ გუგუნებდეს ხმა
ღვთის ანგელოზის, მხარზე რომ გვაზის.

იქნებ გამოვყვე წვიმასა

ქარმა ღრუბლები გახედნა,
როგორც რაშები, მირბიან,
თვალებს დაჭყიტავს მნათობი,
ხან სანახავად ძვირია.
წითელ-ყვითელი ფოთლები
ჩამწკრივებულან ჯარებად,
მიქრიან, სადღაც მიქრიან,
ნაღველის ამოსაღებად.
ცაზე ხან ელვა ინათებს,
ხანაც გრუხუნებს ზეცაო,
ალმასისფერი წვეთებით
ქვეყანა გადირეცხაო.
მოვალ, მეც მოვალ ზევიდან,
წლების და წლების მერეო,
იქნებ გამოვყვე წვიმასა,
სიცოცხლით ვავსო ღელეო.

მინდა რომ შემხვდე თბილი ხელებით

მინდა რომ შემხვდე თბილი ხელებით,
როცა სამყაროს ძალიან ცივა,
სულში ჩამხედო, გაუფრთხილებლად,
არ მითხრა სიტყვა, რომელიც მტკივა.
ნაზი ღიმილით შევხედავ ქედებს,
თოვლი რომ ადევთ, როგორც ქუდები,
ვიცი რომ ცივათ, ძალიან სტკივათ,
მე კი გამათბობს შენი ხელები,
გახსნილი წარბით შევხედავ დილას,
თოვლის ფანტელებს ფიქრით დავადნობ,
შენი ღიმილი გაათბობს ქუჩას,
რომელიც მზესთან მთვარეს ღალატობს.

მე შემოდგომა ავკინძე ფიქრად...

მე შემოდგომა ავკინძე ფიქრად,
სევდის პეპლებად ფოთლები იქცა,
მოგონებები გარეკა ქარმა,
შავ ღრუბლებს მიღმა ოცნება დარჩა.

ქალაუ, მითხარ, რა გინდა?!

-ქალაუ, მითხარ, რა გინდა?
ლექსებს მოგიძღვნი ვარდიანს,
-ბიჭოვ, ლექსები რად მინდა, -
გულზე დარდებად მაყრია,
სჯობს, რომ გვირგვინი მაჩუქო,
მზითა და ვერცხლით ნაფერი,
ზედ იაგუნდი ჰყვაოდეს,
რომ იყოს ჩემი საფერი.

ლექსების წერა მომინდა

ლექსების წერა მომინდა,
მინდა რომ ლექსი მტკიოდეს,
არ დამაძინოს არც ღამით,
დღისით ტკივილი ყიოდეს.
ციდან ცვიოდეს სიტყვები,
ღმერთმა ჩემს გულში ჩაფინოს, -
მერე ხელიდან ქაღალდზე
სტრიქონ-სტრიქონად აკინძოს.
ზარივით ჟღერდეს ჩემი ხმა,
არ მომწყენოდეს ვედრება,
ღმერთო, მომეცი ძალ-ღონე,
არ გესმას ჩემი ყვედრება.

შემოდგომის სურათი

ირხეოდა ჭადარი,

კაბის კალთებს იწევდა,

გაგიჟებულ ქარიშხალს

სალაღობოდ იწვევდა,

არ სციოდა, მის გულში

სიყვარული ღვიოდა,

ატირებულ თვალთაგან 

სიმწრის ცრემლი სცვიოდა.

შემოდგომის ფოთლები

ლამაზ მძივად აკინძა,

მერე თავის საყვარელს 

გულზე მძივად დაკიდა,

და შიშველი მიჯნური

გადაეშვა მორევში,

წვიმა ტანს უსველებდა,

მზე ვიდოდა ზმორებით

ღრმად მონანიე

ამ დიდ ტკივილებს ვეღარ იტევს ჩემი სხეული,

სულის იარებს თუ მომირჩენს, მხოლოდ იესო,

თითქოს ჰაერში გაფანტულა სული ცოდვილი,
ნაწილ-ნაწილად მიაწყდება წყეულ ციხესო,

საკმევლის სუნით გაჟღენთილი ოთახში ვრჩები,

საგალობელი გაისმება, დავითნის, ფრთხილად

და წავა ზევით, უფრო ზევით, ვიდრე მგონია,

ღმერთი კი, ვიცი, ის სიტყვაა, რომ უნდა ითქვას!

და ძე კაცისა, ხომ არ არის ალეგორია?!
ღვთის შვილნი გვქვია და იესოს სახე გვქონია,
სინანულს მივცე თავი ჩემი, ლოცვას და მარხვას,
სიკვდილის შემდეგ რომ მოვესწრო სამოთხის ნახვას.

შენი თვალები

მკლავს ეს სილურჯე შენი თვალების,
თუმცა ქარივით არ გეძალები,
მე მხოლოდ ღმერთის შეწევნას ვითხოვ
და ერთ შეხედვას, ნაღველს რომ მიქრობს.

პასუხი არის გვიანი

ყვითელ ყვავილებს შენ მოგიძღვნი და ავტირდები...
ცრემლებს ვაპკურებ ხავერდოვან მწვანე მინდორზე,
ამოვა ია, თვალების ფერს ვეღარ გაჩვენებ,
თვალდახუჭული მხოლოდ იებს გამოგიწოდებ...
ჩამოვხსნი ვარსკვლავს, გამოვგზავნი სხივთა კარედებს,
გიმღერებ სონეტს, ავცეკვდები, როგორც ნიავი,
გულსაც მოგიძღვნი, ჩემს დაფერფლილ, დამწვარ სიცოცხლეს
და შენ მიხვდები, რომ პასუხი არის გვიანი .

ყანების დარაჯად მთვარე დაკიდულა

ყანების დარაჯად მთვარე დაკიდულა,
სხივები დაურთავს ვერხვების მახლობლად,
ჩრდილებში წარსულის ლანდები კრთებიან, -
ბებოს ჭრელ თავსაფარს ვიტოვებ სახსოვრად.
მიწიდან სიცივეს შეიგრძნობს სხეული,
ფოთლების საბანი მას ვეღარ გაათბობს,
თოვლს ელის ქვეყანა, მე არ მეჩქარება, -
სიმინდის მოსავალს ყანებში ვდარაჯობ.
საზრდელი კაცისა შრიალებს ნიავზე,
ჩემს გულს რომ სალბუნად, მალამოდ ედება,
წინაპრის მიწაზე აყრილი ტოტებით, -
დაკოჟრილ ხელებით ბაბუ მეფერება.

დაშრეტილა სამყარო

გახელებულ გონებით

დაიწრიტა სამყარო,

როგორც ბავშვი, პატარა,

მზის სხივებით ვთამაშობ.

აუხდენელ სურვილებს

ისევ ვეპოტინები,

ახლა, წლებით დაღლილებს

გავიტაცებ ფიქრებით,

დაშრეტილა სამყარო,

მხოლოდ გული არ ცხრება,

ოცნებების ახდენაც

ათას კედელს აწყდება.

სიტყვებს გადასცემ ჯადოსნურ ძალას...

აუტანიხარ თითქოსდა წერას, -
სტრიქონებს წერ და ტკივილი იკლებს,
ამოხეთქილი ნაღველით, ფიქრით...
ავტომატიდან ტყვიებს რომ ისვრი,
ისე გაისვრის გონება სიტყვებს,
გულში ჩამალულ აზრებს და ხარობ,
რომ შენს ნაფიქრალს სულ ყველას ეტყვი,
რომ შენს ნააზრევს სულ ყველას ანდობ
და მოძალებულ სევდასაც გასცემ, -
გამდინარე წყალს გაატან სიზმარს,
რომ არ აგიხდეს არასდროს ცუდი,
არ გაგიყიდონ სული ან ბინა...
გული კი ამას ყველაფერს იტევს,
სიტყვებს გადასცემს ჯადოსნურ ძალას,
თითბრის ზარები რეკავენ გულში, -
რომ არასოდეს გადაყრი წიგნებს,
ასე ძლიერ რომ უყვარდა მამას.
.

ბოშა ქალს

შენ მისტიკური მზე გათბობდა
და შენი კანი, ნარუჯი, გლუვი,
ხავერდივით ნაზი და თბილი,
ზღვის სანაპიროს რომ ავსებდა
ბოშური ხიბლით და უკარგავდა
მშვიდობის დღეს ანთებულ მზერას,
დღეს მისტიკური მზით დამწვარს
და დაღვრემილს გხედავ,
- მზეს აღარ მისცე არასოდეს
თამაშის ნება!

გზა ამაღლების...

მაწევს უღელი, დაღლილი მხრებით

ვეღარ ავზიდე მთელი სამყარო,

ჭაობში შთენილს გამოსვლა მიჭირს, -

ვიქნევ ხელებსაც, მაგრამ ამაოდ,

გუგებს მისველებს ნაკადი ცრემლის,

გულს მარტოობის ღრუბელი ფარავს,

ეს უსახური ცხოვრება მიპყრობს,

უსუსურობის მწვერვალებს ვლაშქრავ,

თითქოს მომიგდეს ჩაკეტილ მუჭში,
კედლები მოჩანს მომავლის ხედად,

თვითმკვლელობაა ჩვენი ცხოვრება, -

ცოდვებით სავსე, ამასაც ვხედავ

და მაპატიე, ღმერთო, ჩივილი,

ჩემთვის კი არა, სხვებისთვის ვბედავ,

მომეცი ძალა, ნიჭი და ღონე,

გზა ამაღლების გავლიოთ ერთად.

უშენობის სიზმარი

ღამეა, ბნელა, ლურჯი მთვარე აღარ თამაშობს
და უშენობით სავსე არის სველი ქუჩები...
წვიმს ისე, როგორც, უწვიმია, ალბათ, არასდროს, -
ცრემლის წვეთებით გაუვსია სევდას გუგები.
მუნჯია ღამე, შენც მუნჯი ხარ და შენი სახლიც,
კარზე ბოქლომი დაუდიათ რკინის ჯაჭვებით,
ჩემში კი ისევ ღრმა ფიქრებით სილუეტს ვავსებ
და ამ ცხოვრებას გავაგრძელებ შენი ხატებით.
ღამეა, ბნელა და სიცივე შემიკრავს ხელებს,
ყინავს ჩემს გულში და ყინული დაფარავს წყალსაც,
მე კი, მწყურვალი, უშენობით სილუეტს ვავსებ
და უშენობის სიზმარშიაც შენს სახეს ვხატავ.

ცხოვრებას!

ხან ფერო და ხან უფერო,
ხან ქარო და ხან ნიავო,
ხან ნიაღვრის შემოტევავ,
ხანაც - გზაო ნაღვლიანო.
ათასფერად ანთებულო,
ზეცავ, ჩვენთვის მადლიანო,
წვიმის ღრუბელს გამოუშვებ, -
მთა და ბარი ამთლიანო,
მიწავ, ჩვენო განაჩენო,
ნოყიერო, ხან კლდიანო,
ყვავილებით მოფენილო,
ხან უწყლო და ხან წყლიანო.
ჩვენი სულის ამოფეთქვავ,
თვალები არ მიწყლიანო,
შვილებსაც ნუ დამიობლებ, -
ნუ მომწყვიტავ ადრიანო.

...და ტორტმანებდა მცხეთა-ქალაქი

...და ტორტმანებდა მცხეთა- ქალაქი, -
ნინო ვიდოდა ქრისტეს ზარებით,
მოციქულთ სწორმა განაპო ზეცა,
გააქრო ბნელი ცისკრის ნათებით.
ვაზის ჯვრით ხელში აკურთხა მიწა,
არმაზის კერპი დაემხო უმალ,
ღვთიური მადლით გაბრწყინებული,
სვეტიცხოველი იდგება მუდამ!

ქარმა ფოთლები თმაში ჩამიწნა

მე, მოპოეტო დავდივარ ქალი,
ქარმა ფოთლები თმაში ჩამიწნა
და მეომრები აწყვეტილ ჯარის
ცაზე ქარვისფერ მძივად აკინძა.
სხივმა ჩამოხსნა სიბნელე მთოვარს,
კვლავ ალიცლიცდა ჭადრის ჩრდილები,
როგორც ტკივილი გაძარცვულ ხეთა,
ამდევნებიხარ შავ  აჩრდილებით.
ყლუპ-ყლუპად მასმევ შარბათს შხამისას
შემოპარული გიენის კბილის,
აღმოსავლური ტკბილხმოვანების
გულში ნასობი მახვილი წივის.

ღრუბელმა ჩამომიაროს

ღრუბელმა ჩამომიაროს,

თავზე მაწვიმოს ნისლები,

მინდა რომ იმათ შევერთო, -

ზეცას ვწვდებოდე ფიქრებით.

არაგვის პირას, ხევ-ხუვში,

მთის წყალმა გულზე მიაროს,

გამომიმთელოს სხეული,

მიმინოს მზერა მიმადლოს.

აყვავებული ფშატები

თავს დამცქეროდნენ ფერებით,

ჯანღი ნიავმა შეჭამოს, -

ბარისკენ წავალ ხელებით.

გაზაფხული მოდის ხელი (საბავშვო)

ჩვენი ბაღი აგვიყვავდა,
მზემ ყვავილი გაგვითანგა,
ნუშს ჩამოხსნა სამი ღილი,
მოდის ურჩი, მოდის ფრთხილი,
ატამს ლოყა შეეფაკლა,-
ვარდისფერი ფერი დაჰკრავს,
ალუბლები გადათეთრდა,
წყვილად დგანან, ორნი ერთად,
იამ ლურჯი სამოსელი
შემოიცვა, დობილს ელის,
ტიტამ გული გადაგვიხსნა,
წითელ  ოქროდ გადაიქცა,
ჯეჯილს ეტრფის მიწა მხსნელი,
დასტყობია კაცის ხელი,
ურჩი, ფრთხილი, სასურველი,
გაზაფხული მოდის ხელი.

ალაზნის ველი

მესურვილება გაზაფხულზე ალაზნის ველი,
ჭრელ-ჭრელ ყვავილებს მოუქარგავთ იმისთვის კაბა...
თეთრი ჩოხებით ჩამომდგარან ალუბლის ხენი,
ქორწილს შევცქერი დალოცვილი ბუნების  კართან!

შენს აკვანზე შემომჯდარა ოქროს ჩიტი, ალილუია

შენს აკვანზე შემომჯდარა ოქროს ჩიტი,
ალილუია,
ანგელოზი დაგამშვიდებს,
ალილუია,
მზე თვალებში შემოგცინებს,
ალილუია,
ქარი აკვანს გადაგირწევს,
ალილუია,
გაიზრდები დიდი ბიჭი,
ალილუია,
ასოს იტყვი, ოცდაცამეტს,
ალილუია,
მხარზე შევარდენით ივლი,
ალილუია,
ფრთებსაც გაშლი არწივივით,
ალილუია,
მადლით ბოროტს დაამარცხებ,
ალილუია,
ანგელოზებს გაახარებ,
ალილუია!

უსაშველობის დამდგარა ბინდი...

ვით გიწინამძღვრო, ტკბილო ოცნებავ,
უსაშველობის დამდგარა ბინდი,
თვალდახუჭული მივსდევ ცხოვრებას,
ალღუმს ატარებს თავხედი, ფლიდი.
მე კი არ მინდა სხვის ნაკვალევში
ჩავდგა ფეხი და დავიმხო ზეცა,
საით მიდიხარ, ტკბილო ოცნებავ,
ქარს თუ გაჰყვები, ცისაკენ, ნეტავ?!.

დგას ეკლესია

დგას ეკლესია, როგორც ღვთის სვეტი,

როგორც ნატეხი ჩვენი გულების,

ქვებზე ხავსები შემოსდებია,

დაუთმენია წლები ულევი.

საკმევლის სუნი, სანთლების შუქი,

შესამოსელი თეთრი, კვართივით,

საუკუნეთა უკან მზირალი,

ბრწყინვალე ხატი ზეამაღლების.

დგას ეკლესია, - სიცოცხლის სვეტი,

როგორც სიმტკიცე კაცის გონების...

თავზე ნათელი შემოხვევია, -

თავის წიაღში ყველას მოგველის.

აიაზმის ეკლესია ბრწყინავს! (აიაზმის ღვთიშობლის ეკლესია, მეორენაირად ქციის მონასტერი იმყოფება წალკის მუნიციპალიტეტში)

აიაზმის ეკლესია ბრწყინავს! 

(აიაზმის ღვთიშობლის ეკლესია, მეორენაირად ქციის მონასტერი იმყოფება წალკის მუნიციპალიტეტში)

ჭრილობაში ჩამრჩა შხამის წვეთი,
სისხლს მიწამლავს, ვფორიაქობ, ვფრთხები,
ანგელოზნი გამოგზავნა ღმერთმა, -
მამშვიდებენ საუკუნო ლხენით.
ზმანებებში ღვთის საუფლოს ვხედავ,
ცისფერ სივრცეს ნინოს ჯვარი ამკობს,
ნეტავ ახლა დავინახო რწმენით, -
ქციის პირას ერთი ფშატი ხარობს.
ღვთის მხევალნი გამართავენ კრებას,
დალოცავენ ეკლესიის კედლებს,
ღვთისშობელის მადლი უხვად სწყალობს,
აიაზმის ხატებს, ცრემლისმდენებს.
სიყვარული გადაგვარჩენს მხოლოდ,
მუხლმოყრილი შევღაღადებ უფალს,
დაარჩინოს გულმოწყალე ერი,
საზრდო მისცეს მშიერსა და მწყურვალს...
ფანჯარაზე შემოჯდება მტრედი,
ღვთიურ მადლით განათდება დილა,
მინდა ფრენით გადავლახო მთები, -
აიაზმის ეკლესია ბრწყინავს!

8.10.2013 წელი

შენ დაბრუნდები!

შენ გაიქცევი, როგორც ყოველთვის,
მე კი ფიქრებით დაგედევნები,
სიცარიელე დარჩება ჩემთან,
შენ წამოგყვება სევდის პეპლები.
არ მოგასვენებს მისი სიმძიმე,
სულს აგიმღვრევენ ჩემი თვალები,
შენ დაბრუნდები, როგორც ყოველთვის,
"ღამენათევი და ნამთვრალევი"...
შენ დაბრუნდები და ფანჯრებს იქით
ფერებს შეიცვლის მთელი სამყარო,
მთვარე  მაჩუქებს სხივების ღიმილს...
მე  შენს ნაბიჯებს კართან ვდარაჯობ.

მაია დიაკონიძე

7.10. 2013 წელი

მე დავედევნე ოცნებას შენსას...

მე დავედევნე ოცნებას შენსას, -

ჩემთვის არ იყო ადგილი იქაც,

როგორც ყაყაჩო გადამწვარ ველზე,
დაფერფლილ გულსაც მოგიტან ფრთხილად,

რომ ფრთხიალებდეს შენს ხელისგულზე

და სანთელივით აფენდეს მირონს,

ვით უსახლკარო პატარა ბავშვი,

სათუთ მზერას და სიყვარულს ვითხოვ.

დგას დღეს გაზაფხულის პოეზია...

გული გაზავდება სიყვარულით,

სისხლი აირევა მორევივით,

ჩქარი მატარებლის მოძახილით,

უკან დავედევნე პოეტივით

ზამთარს, თოვლითა და ნამქერებით,

ზაფხულს, ქვიშიანს და პალმებიანს,

ასჯერ გადავცურავ ოკეანეს,

დგას დღეს გაზაფხულის პოეზია...

თოვლმა გადაფარა ბილიკები

თოვლმა გადაფარა ბილიკები,
სახლებს გავცქერივარ უსახურებს,
ამ გზას ბოლომდე თუ გავუყევი,
ალბათ მოწონებას ვიმსახურებ.
თვალში ნაცარივით მომაბნია
ქარმა ფიქრები და ბარათები, -
ციდან ეშვებოდნენ მტრედებივით
თეთრი, ნაღვლიანი ფასადებით.
გული დრო-ჟამივით მიიჩქარის,
სულში ამოხეთქავს არტერია,
შენი წერილები ვერ ვიცანი, -
ალბათ რაღაცაში ამერია.

ზეცაში მთვარე ფართხალებს მკვდარი...

ზეცაში მთვარე ფართხალებს მკვდარი,
სხივებს მოლურჯო ელფერი დაჰკრავს,
გადაფარვია ღრუბელი შავი,
ჩასჭიდებია მნათობის კალთას.
და როგორც ბავშვი, ცრემლებით ტირის,
მხრებს იწურავს და ცახცახებს წყენით,
ჩამოიცლება წვეთ-წვეთად წვიმად...
მთვარე კი ისევ დარჩება ზევით.

ჩვენ დავიცლებით, როგორც ვენები

ჩვენ დავიცლებით, როგორც ვენები,

სხეულს უსუსურს წაიღებს მიწა,

შენ მთხოვ, არ მინდა გარდაცვალება, -

ბუნება წესრიგს თავისას იცავს.

შენ მეუბნები, არ დადგა ჟამი,

ცხოვრებით ტკბობა არ არის რთული,

თუ კი იხსენებ ბედნიერ წამებს,

თუკი გიყვარდა მხურვალე გულით...

მაგრამ სიკვდილი არ მაცლის ფიქრებს,

სასთუმალთან ზის, მიჭერს სამკლავეს,

თვალს თვალში მიყრის, როგორც მიჯნური

და უსათუოდ დამასამარებს...

შენ ალბათ გინდა, რომ მოვიარო

 ტყე შემოდგომის, მძიფე ვენახი,

ალბათ, ყურძენი ჩამოდნა მზეზე,

ქარვას და ზურმუხტს ერთურთს უნაცვლებს, 

ალბათ ვაშლები, წითელ-ყვითელი

მწვანე ფოთლებში ვარსკვლავებს ჰგვანან

და ზეცა, რომლის ფერებაც მიყვარს,

ჩემთვის იქცევა სამოთხის ბაღად. 

სადიასპანო გაჭენდა ცხენი

სადიასპანო გაჭენდა ცხენი,
მოკითხვა მიაქვს, დაემხო ზეცა,
წმინდა შუშანიკს ენიშნა თითქოს,
ღალატის სუნი მაშინვე ეცა.
მონას მოკითხვა შესჩარა პირში,
პატრონის ნება მიწას დასრისა,
ცურტავში გახსნა ანგელოზთ კრება,
სამგზის უბადრუკს ისე გაექცა.
ციხის ზღუდესთან ვინა დგას ნეტავ,
რაზე ციმციმებს თვალში ცრემლები?!
თავისუფლება წაართვეს ნეტარს,
გარე სამყაროს უცქერს კედლებით.
მაგრამ ურყევი სული ხომ რჩება
და პალეკარტით ნაზად მოსილი,
შიგნიდან ძაძის ტარება ერგო,
რომ  აღეზადა ხორცი პყრობილი.
აწამეს, დასდეს როგორც ზვარაკი,
ჩვილი ხორციდან ადინეს სისხლი,
საწყალობელი ერისმთავარი
ვეღარ ისვენებს  დედოფლის ხიბლით.

შევხიზნებივარ დედის ფიქრებს და დედის ლოცვას

შევხიზნებივარ დედის ფიქრებს და დედის ლოცვას,
როგორც ბატკანი უსუსური, უდროოდ ვტირი,
ვენებდაცლილი ავადმყოფის სევდით ვარსებობ
და შენს თვალებში სიხარული ძალიან მიკვირს,
ძალიან მიკვირს, ძალიან მიკვირს...
ამდევნებია ქარბუქი და სეტყვა თამაშობს,
ჩემს სახეს წვიმის ნაკადები ჩამოსდის ცრემლად,
არ მიცხოვრია ამ მიწაზე თითქოს არასდროს,
თითქოს არასდროს, თითქოს არასდროს გვეცხოვროს ერთად.

ლექსი მინდა ვწერო..

ლექსო, ასაკივით შემაბერდი,
წყვილი ყავარჯენით იარები,
ვხედავ, კოჭლიც ხარ და ბრუციანიც,
თორემ დიდებასაც მიაგნებდი.
მუზა გამიფრინდა მერცხალივით,
თეთრი მყინვარივით შორი არის,
მაინც არ მასვენებს შემოქმედი,
ლექსი მინდა ვწერო დარდიანი.

მიწავ, რად არა ღონდები?!

ხარის ქედივით ძლიერო,
მიწავ, რად არა ღონდები?!
შენი შვილების ძვლებითა
გადავსებულა კბოდები.
შენ შეინახე შენს მკერდზე
დასვენებული ვაჟები,
მამა-პაპათა საფლავებს
კვლავ მიემატა ნათელი.
მიწავ, რად არა ღონდები,
ანგელოზნიც კი ტირიან,
ის დაკარგული ადგილი,
მაჩაბლის წყაროს ხიდია.

ჩემს ხარს!

მაგ საცრისხელა თვალებით,
სევდა გიმძიმებს ქუთუთოს,
ღმერთს რატომ არ სთხოვ შველასა, -
მადლს გაიღებდა უთუოდ.
რომ შენს სალხინოდ, ნიკორავ,
არაგვმა მძლავრად იდინოს...
ქორფა ბალახით აავსოს
ჭალა, ხევი და ღილკილო
ჩახსნას მიწასა, რომ წყალმა
დედის ცრემლებით იტიროს...
რომ აყვავილდეს მიდამო,
ყანამ მოისხას თავთავი,
ზამთრისთვის კაცის მზადებას
წინ არ ხვდებოდეს ავდარი...
მაგ საცრისხელა თვალებით
რა უცნაურად მიცქერი?
მე მხოლოდ ძე ვარ ადამის,
უძლურის ცრემლით ვირწყვები...

დასრულდა ზღაპარი...

ნანახი სიზმრებით დასრულდა ზღაპარი.
მას შემდეგ ზამთარი, ყინვა და ქარია,
სისხლძარღვებს ყინულის სალტენი დაადეს,
სარქველებს გულისას დაუხშეს კარია.
ზარდახშის კედლებსაც გასცლია ფერები,
სულ ყალბი აღმოჩნდა ზურმუხტიც, ლალებიც...
საფირონს, რომელიც მზესავით ელავდა,
ლურჯ ფსკერზე დაეტყო ურიცხვი ბზარები.
დასრულდა სიზმარი, გრძნობებზე აცრილმა
დავკეტე ნიშა და ჩავრაზე კარები,
თუმც ვზარდე ნერგები, ღრმადა აქვთ ფესვები...
სევდიან ფიქრებით ღმერთს მივეკედლები.

ჩემს თოჯინას

ალუბლებმა მიწილადეს ტუჩის საცხი,
ზღვამ თვალების ფერი მომცა, არ დამზარდა,
კულულები ყანებს ვთხოვე თიბათვეში
და ბუნებამ ეს თოჯინა გამიმზადა.