პატარა გოგოვ! მინიმა

პატარა გოგოვ!

არ დაიჯერო სიყვარულის, პატარა გოგოვ,

მითია იგი და ზღაპრებში შეგხვდება მხოლოდ,

ალბათ ფიქრობ, რომ მოგატყუებს ის ბიჭი როგორ,

თუ იმედები გაგიცრუვდა, არ მოკვდე ოღონდ!

მაია დიაკონიძე

სამშობლოს! (პატრიოტული)

სამშობლოს!

გადამიარა ტალღამ არაგვის,

შენი ცრემლები გადმომაყარა,

შენი ვიქნები აწ და მარადის,

ან არ ვიქნები უკვე აღარა.

ფსკერზე კენჭებად შემოგეყრები,

ლალის, ფირუზის, ზურმუხტ- ალმასის,

მინდა მზემ მომრთოს შენი ეკენის,

მე არ შევხვდები უკვე არავის.

შენს ბილიკებზე დავლიო სული,

გადამეფაროს ბალახი მწვანე,

სხვას დარჩეს ჩემი მთრთოლვარე გული, -

რა უნდა იყოს ამაზე მწარე?!

მაია დიაკონიძე

27.07.2025 წელი

როცა მჭირდები!

როცა მჭირდები!

როცა მჭირდები, მაშინ არა ხარ,

არ გესმის ჩემი გულის ჟღარუნი,

როცა მე გელი, რჩეულ ამხანაგს,

ზეცა ჩამოდის ჩემთან შხაპუნით.

მე როცა მტკივა, რად არ მწმენდ ცრემლებს,

სად არის შენი ლმობა, დანდობა,

ჩემი გულ-ბუდე დარჩებათ მერცხლებს,

ვით ბედნიერი ახალგაზრდობა.

მაია დიაკონიძე

29.07.2025 წელი

მთაო! (ხალხურ მოტივებზე)

 ბავშვობიდან მიყვარს მთები, ან რომელ ქართველს შეიძლება არ უყვარდეს?! ბავშვობაში ზაფხულობით უკრაინაში მივდიოდით ბებიასთან მე და ჩემი და-ძმები, მთაგორიანი საქართველოდან ვაკე ქვეყანაში გადავინაცვლებდით ხოლმე, კენჭს ვერ ნახავდი. საოცრად მიკვირდა, მხოლოდ შავი ნახშირის მთები იდგა გზა და გზა.

როცა ვბრუნდებოდი საქართველოში, პირველი რასაც ვაკეთებდი, მზეზე გამთბარ ქვას ჩავიხუტებდი ხოლმე.

იმერეთში ბებიასთან ჩასული მდინარეში ჩაყრილ დიდ თეთრ ქვებს ჩავეკრობოდი. რამდენ ენერგიას მაძლევდნენ სამშობლოს ქვები, დღემდე არ გამნელებია მთის სიყვარული, მთაც ხომ დიდი ქვაა, საქართველოს გულმკერდზე ამოზრდილი, ჩვენს მამა-პაპათა საფლავებზე მდგარი.

მთაო!

(ხალხურ მოტივებზე)

ყვაილ-კორდ მოგირთმევია,

ჩემ წინ თავდახრით დგეხარ,

ღამენ თეთრ გაგითევია,

გულში მე ერთი გყევარ.

წინ გადამიშლი ბილიკებს,

შემომაშველებ ხელებს,

რაიც რომ ძაან გიჭირდეს,

ერთხელ არ დაიკვნესებ.

თავს ჩამოვიბან არაგვში,

თმებს შემიმშრალებს ქარი,

გამამარჩიე ათასში,

ერთი პოეტი ქალი.

მთაო, შენ ერთი მიყვარხარ,

ვერ მოვწყდი შენ ხელ-ფესვებს,

და როცა წავალ ნისლადა,

ზეცაში დამასვენე.

მაია დიაკონიძე

25.05.2025 წელი

მაიას რჩევებიდან

 მაიას რჩევებიდან:

1. თუკი ადამიანმა იცის, რომ რაღაცა არ მოგეწონათ და მაინც იგივეს აკეთებს, არამცთუ სიყვარულზე, პატივისცემაზეც კი არაა ლაპარაკი. შორს დაიჭირეთ თავი ასეთი ადამიანებისგან, რადგან არასოდეს მოერიდებიან თქვენს გულის ტკენას.

2. შეიძლება თქვენ სენტიმენტალური ხართ, ხშირად ღვრით ცრემლებს სხვათა გამო, მაგრამ ცხოვრება ძალიან მკაცრია, არავის აინტერესებს თქვენი გულის დუღილი, თვით იმათაც, ვისთვისაც ტირით.

3. ნურავისთან ილაპარაკებთ თქვენს პირადულზე, გაჭირვებაზე, პრობლემებზე. იმ წუთას გითანაგრძნობენ, გახვალთ თუ არა, საჭორაო ობიექტი გახდებით, ხოგჯერ - დაცინვისაც კი.

4. ნურავის ენდობით ცხოვრებაში, თვით საკუთარ თავსაც კი, საყვარელ თოფ-იარაღსაც უღალატია კაცისთვის.

5. ცხოვრებისეული გამოცდილება წლების მანძილზე დაგროვილი, ყველაზე დიდი განძია ადამიანისთვის, თუ სწორად გამოიყენებს.

6. ათასი წიგნიც რომ წაიკითხოთ, იმდენს ვერ მოგცემთ, რასაც ერთი ცხოვრებისეული გაკვეთილი.

7. პატარების ენით ანგელოზები ღაღადებენ, დავუჯეროთ მათ.

8. ნუ გადაიქცევით ვინმეს მონად, ფრთებშეკრული ბულბული ვერასდროს იმღერებს.

9. ცხოვრებისეულ პრობლემებს იუმორით ებრძოლეთ. ხუმრობა ყველაზე კარგი წამალია გატანჯული სულისთვის, ხშირად გაიღიმეთ, იცინეთ, ზოგჯერ საკუთარ თავზეც.

10. ნურაფერი გაგაკვირვებთ ცხოვრებაში, ნურც კარგი, ნურც ცუდი. პირველი ღვთის ხელით ხორციელდება, მეორე - სატანის. რომელ მხარეზე დადგებით, არჩევანი თქვენზეა.

11. თუ ადამიანი არ ცდილობს გაგახაროთ, რითაც შეუძლია, არ უყვარხართ, ილუზიებში ნუ იქნებით.

12. სიყვარული ზოგჯერ მსხვერპლად თავის შეწირვას მოითხოვს, მაგრამ წინასწარ უნდა იცოდეთ, რომ ეს შეიძლება ამაო იყოს და თქვენი თავგანწირვა უფლის მეტმა ვერავინ დაინახოს. მთავარია მამაზეციერმა შეიწიროს თქვენი ცრემლები.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

მაიას რეცეპტებიდან

მაიას რეცეპტებიდან:

ჭიანჭველა ვერასოდეს დაინახავს არწივს, ვერ შეაფასებს მის შესაძლებლობებს, ასევე თხუნელა ვერ დაინახავს მზეს, იმიტომ რომ ბრმაა, ნუ დაგწყდებათ გული იმ ადამიანებზე, ვინც ვერ გაფასებთ, მათ უბრალოდ არ იციან თქვენ რას წარმოადგენთ. ამიტომ ეცადეთ იპოვოთ თქვენნაირები, თუ არწივი ხართ, არწივებთან იფრინეთ, გედი - გედებთან, გახსოვთ ალბათ მახინჯი ჭუჭულის ამბავი. თქვენც გაგიმართლებთ აუცილებლად!

ზვიად გამსახურდიას მკვლელებს!

 ზვიად გამსახურდიას მკვლელებს!

განა კაცის კვლა გინდოდა,

ასე ამბობ, შემომაკვდა,

ქვეყნისათვის რომ იბრძოდა,

დააჩოქე შენს ორკაპთან.

გოგო- ბიჭი გადაკარგე,

ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას იქით,

ვერაფერი რომ ვერ არგე,

დაავიწყე ზღაპარ-მითი.

გული როგორ მოგიბრუნდა,

რომ გაყიდე ქართველთ მიწა,

ვიღაც იბრძვის ედინბურგთან,

თვისას - არა, სხვისას იცავს.

აღარ იცის დღეს ქართველმა

არც აკაკი, არც ილია,

ვატყობ, ცოდვამ კაენისამ,

ჩვენი სისხლიც გადარია.

მაია დიაკონიძე

22.07.2025 წელი

შენთვის მაინც არ სცალიათ!

 შენთვის მაინც არ სცალიათ!

თუნდაც ღამე გაათიო,

ამოკენკო მარცვალია,

დაემსგავსო გალაკტიონს,

შენთვის მაინც არ სცალიათ.

ყველა თავის ქვაბს ჩასცქერის,

(ეს ხერხიც ხომ ნაცადია),

მზე დაგვყურებს ალმაცერი,

შენთვის მასაც არ სცალია.

მაგრამ ქვეყნად ვერვინ შეგცვლის,

სიტყვამჭევრს და ნამ-ცვარიანს,

ერთობიან კედელს ცერცვით...

რა ვუყოთ, რომ ,,არ სცალიათ".

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

ჰგავხარ... (პატრიოტული)

ჰგავხარ...

ჰგავხარ ნამეხარ მუხას,

დრო აღარაფერს არ ცვლის,

დელგმა დაგადის უხვად,

ქარბუქი ფოთლებს გაცლის.

ფესვებს მახრები გიჭამს,

დასტირი უწყლო სვე-ბედს,

დაცლილა შენი ფიჭა,

ფუტკარი ყვავილს ეძებს.

ხელნაწერები სდუმან,

ხატ-ჯვარს ცრემლები სცვივა,

ნუთუ თვით ქართველს უნდა,

მოგჭრას ნაჯახით ცივად.

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

სად გეძებო (სიმღერა)

 სად გეძებო (სიმღერა)

სად გეძებო ასე კარგი,

თუკი უცებ დამეკარგე,

ვერა ვკიდო თვალი გიშერს,

მოოჭვილ ხმალს და ფარ-შიმშერს.

სულ მახსოვხარ ვეფხის ტყავით,

საუკუნო სიდიადით,

გვერდს მიმშვენებ, როგორც ნესტანს,

ამაცილებ გულში ნესტარს.

შენ არ მეტყვი სიტყვას ლიტონს,

ამას ჩვენი გენი ითხოვს...

სად გეძებო ასე კარგი,

თუკი უცებ დამეკარგე.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

ახლა ვხედავ...

ახლა ვხედავ, რომ არა აქვს დასასრული

სევდის დღეებს, უიმედო იმედს,

მიკვირს, ხშირად როგორა ვარ დაკარგული,

ჩემი პოვნა მე თვითონვე მიწევს,

ბრმა და ყრუა ეს სოფელი, სამწუხაროდ,

მწედ და ძიძად შენს თავს შენ თუ ექეც,

და რამეთი უმნიშვნელოდ თუ კი ხარობ,

შხამს გესვრია, აღმატებულს გველზე.

ცად დაუდგამს ჩიხტიკოპი თავზე მთვარეს,

და თამაშობს ვარსკვლავებთან ბანქოს,

კიბე მივდგი, მაღლა ცაში ავიპარე,

იქნებ, ცელქმა ცის ნიავმა მარგოს.

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

ქაღალდის გემი

ქაღალდის გემი

ქაღალდის გემი ტივტივებს ზღვაში,

ერთ დროს მდინარეს რომ გავატანე,

(იმ დროს ვიყავი ხუთი წლის ბავშვი,

დღეს ჩემი წლები ძვლებში ატანენ).

ვერსად დაკარგა ვერც ოკეანემ,

ზღვა და ზღვა ცურავს, ზღვაა მეასე,

მის საძებნელად სულ მოვიარე,

არავინ მიხმობს ქვეყნად მე ასე.

მაია დიაკონიძე

21.07.2025 წელი

მინიმა

,,კუნწულა" ლექსებიდან

გადაგფხიკავ, გადაგჩხაპნი,

გადაგშლი,

თუკი ეჭვის შავ დემონებს

კვლავ აშლი.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

მინდა, ჩემი ლექსი მოვრთო!

მინდა ჩემი ლექსი მოვრთო!

არ დავიდგი დიადემა,

ლალების და ალმასის,

ჩემთვის გვირგვინს ია ება,

იმასა აქვს სხვა ფასი.

არც ბრჭყვიალი მომწონს ოქროს,

არც ქებათა კასკადი,

მინდა ჩემი ლექსი მოვრთო

ქართულ ჩვევა-ადათით.

მაია დიაკონიძე'

19.07.2025 წელი

იქცნენ შაშვებად

იქცნენ შაშვებად

მზე მიეფარა ღრუბლებს პირშავებს,

და ზეცა გახდა ჩემთვის უგულო,

დედა მზე ალბათ როგორ იჯავრებს,

არ მინდა ამას ცივად ვუყურო.

ზეცისკენ თხოვნით აღვაპყრობ ხელებს,

ცხრაკლიტულიდან ვთხოვ მზის გაშვებას,

ანგელოზები ღრუბლებსა წველენ

და ის წვეთები იქცნენ შაშვებად.

მაია დიაკონიძე

20.07.2025 წელი

დიმიტრი ჭელიძის შესახებ! წინაპრების გახსენება

 ორჯერ დავდე ეს პოსტი და რატომღაც იშლება, რაშია საქმე, ვერ გავიგე. გავიხსენოთ ჩვენი დიდებული წინაპრები!

ჩემი მეუღლის დიდი პაპა( ბაბუა) - დიმიტრი ჭელიძე იმ ხანად ცნობილი ადამიანი იყო. ხუთი ვაჟისა და ორი ქალიშვილის მამა. საუკეთესო მეურნე, იმ ხანად გურიაში ცოტას თუ ჰქონდა ისეთი ეზო- კარი, გერმანული ბუხრებით, ჭურჭლით, ლამფებით. იცოდა რამდენიმე უცხო ენა, მსახურობდა ბათუმში. პეტრე ჟღენტი - სოფლის მეურნეობის ეკონომიკის და მართვის ინსტიტუტის დირექტორი, რომელიც მას კარგად იცნობდა, მისი გარდაცვალების მერე ხშირად იმეორებდა, მეფედ დასასმელი კაცი იყოო.

მაშინ როცა ალექსანდრე მესამე - რუსეთის იმპერატორი ეწვია საქართველოს, დამხდურთა შორის იმყოფებოდა დიმიტრი ჭელიძეც, რომელიც მას თბილისშიც ჩამოყვა, შემდეგ ქუთაისშიც, სადაც გურულების გუნდმა ,,ხასანბეგურით" დახვედრა მოუწყო. იმპერატორმა იკითხა, რას მღერიანო, ამ დროს მოიხმო დიმიტრი და სხარტი პასუხისთვის, სავარაუდოდ, ფულადი ჯილდოც გადაეცა.

ერთხელ დიმიტრი მეუღლესთან - ნადია ლომაძესთან ერთად დაპატიჟებული იყო თავადთან. იგი მეუღლისგან განცალკევებით დასვეს, რაც დიდ შეურაცხყოფად მიიჩნია და დატოვა სუფრა.

გვახსოვდეს წინაპრები! წარსულის გარეშე ბედნიერი მომავალს ვერ ავაშენებთ!

მაიას რჩევებიდან

 მაიას რჩევებიდან:

1. თუკი ადამიანს უთმობთ დროს, ენერგიას, გულის სითბოს და სამაგიეროდ ვერაფერს იღებთ, თქვენი სულის საწყაო ნელ-ნელა დაცარიელდება, მხოლოდ უანგარო, ღვთიური სიყვარული ავსებს ადამიანის სულს. არ ელოდოთ არავისგან არაფერს.

2. თუ სჭირდებით ადამიანს, აუცილებლად გიპოვით, სადაც არ უნდა იყოთ, თავს ნუ დაიმშვიდებთ, მეძებდა და ვერ მიპოვაო. ,,ვინც ეძებს, ის ჰპოვებს".

3. ყველაზე მთავარი ადამიანი, რომელსაც შეუძლია ბედნიერი გაგხადოთ, თქვენ თვითონ ხართ, ისწავლეთ, გააბედნიეროთ საკუთარი თავი, თუ ამას სხვები ვერ ახერხებენ. ამოიგდეთ ცუდი აზრები თავიდან.

4. სიყვარული დისკომფორტიცაა და კომფორტიც, გააჩნია, რა მხრიდან შეხედავ. რომ გიყვარს - ბედნიერებაა, სიყვარული ბევრის ხვედრი არაა, მაგრამ ბედნიერი ადამიანი მუდამ შურის ობიექტია, რაც გარკვეულ დისკომფორტს ქმნის.

5. ზოგჯერ მარტო იმიტომ ვცხოვრობთ, რომ ჩვენი წასვლით ვინმეს ტკივილი არ მივაყენოთ. იმის ცოდნა, რომ ვიღაცას ვჭირდებით, ადამიანს სიცოცხლის სტიმულს აძლევს. თუ არავინ გყავთ, შინაური ცხოველი გაიჩინეთ.

6. პოეტი თავისი ლექსებით ახალ სიცოცხლეს ქმნის. კარგი ლექსები ვარსკვლავებივით იფანტება კოსმოსში და შუქს აწვდის სასოწარკვეთილთ, რომ სიბნელეში ფეხი არ დაუცდეთ. ასევე ვიტყოდი სხვა ღირებულ მხატვრულ ნაწარმოებებსა თუ ხელოვნების ნიმუშებზე.

7. ზოგჯერ ადამიანებს სასოწარკვეთა იპყრობთ, ბრძოლას აზრი არ აქვსო, ნურასოდეს ჩამოუშვებთ მხრებს, მოძრაობა გამარჯვების საწინდარია. გახსოვთ, ალბათ, იგავი ბაყაყზე, რომელიც ღრმა რძიან ქოთანში ჩავარდა, იმდენი იფართხალა, რძე კარაქად გადაიქცა და დაღრჩობას გადარჩა.

მინიმა

 ეს ცხოვრება პროზა არის,

თანაც ტრაგი-კომიკური,

მე შენ (სატრფიალო)

 მე შენ

შენ არ მიცნობდი, არც მე შენ,

იქნება გნახე ძველად,

ახლა საჩემოდ მენიშნე,

ქარი ღრუბლებსა წელავს.

ღმერთმა ჩიტებად გვაქცია

ამ წუთისოფლის ქვევრში,

ჭრელი ბუმბული გვაცვია,

გამოგვარჩევენ ბევრში.

მაია დიაკონიძე

17.07.2025 წელი

მინიმა

 ***

ისევ ერთმანეთს ვამაგრებთ,

ისევ ერთმანეთს ვფიცავთ,

გეთაყვანებით ამაგდრებს,

ჩემო ცაო და მიწავ!

მაია დიაკონიძე

16.07.2025 წელი

დავდუმდი (პატრიოტული)

 დავდუმდი

დავდუმდი, აღარ ვხმაურობ,

ან კი რომელი ხმა ვარ,

თუ გირჩევნია სხვა უფრო,

შენს სალოცავს და ხახმატს.

გეძახე, ვერ გაგონე,

მგონი, ვეღარ ცნობ შენიანს,

ეს განშორება მაგონებს, -

უშვლოდ დარჩენილ შველიანს.

ან მგელი შეჭამს, ან ტურა,

ჩასაფრებული ბევრია,

სამშობლოს თალხი ახურავს, -

ცრემლით უძღებ შვილს ელიან.

დავდუმდი, აღარ ვხმაურობ,

ან კი რომელი ხმა ვარ,

თუ გირჩევნია სხვა უფრო,

შენს სალოცავს და ხახმატს.

მაია დიაკონიძე

16.07.2025 წელი

ორიოდე სიტყვა თამაზ წივწივაძეზე

 თამაზ წივწივაძე — ქართველი პუბლიცისტი, კრიტიკოსი და მწერალი მნიშვნელოვანი ფიგურა იყო და კვლავაც დარჩება ქართული ლიტერატურისა და საზოგადოებრივი აზრის ისტორიაში. იგი ცნობილი იყო თავისი პუბლიცისტური აქტივობით, ღრმა კრიტიკული ხედვითა და მკაფიო ლიტერატურული სტილით. წივწივაძის შემოქმედება გამოირჩევა ანალიზის სიღრმით, სამართლიანობითა და მაღალი ინტელექტუალური კულტურით. წლების მანძილზე, სიკვდილამდე, იგი იყო გაზეთ ,,ლიტერატურული საქართველოს" რედაქტორი.

როგორც მწერლი და როგორც კრიტიკოსი, იგი მუდამ ცდილობდა ქართული მწერლობის განვითარებასა და ლიტერატურული პროცესების ობიექტურ გაშუქებას. მისი წერილები, რეცენზიები და პუბლიკაციები დღესაც ღირებული წყაროა ქართული ლიტერატურისა და საზოგადოებრივი აზროვნების კვლევისთვის.

მნიშვნელოვანია აგრეთვე მისი პოლიტიკური ხედვა, ამა თუ იმ პოლიტიკური მოვლენისადმი მისი დამოკიდებულება, რაც ბოლო ათწლეულებში ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების შესწავლისათვის საინტერესო მასალაა. იგი, როგორც ჟამთაღმწერელი, ჩვენი ქვეყნის ისტორიას გვიშლის თვალწინ.

იმედია, ამ ძვირფასი მასალის შესწავლა მოხდება კვალიფიციური სპეციალისტების მიერ. რაც ადრე, მით უკეთესი.

დღეს - 12 ივლისი თამაზ წივწივაძის გარდაცვალების დღეა. ნათელში იყოს ამ სამშობლოზე შეყვარებული, ქედმოუხრელი, მამაცი ადამიანის სული.

,,კუნწულა" ლექსებიდან, მინიმები

 ,,კუნწულა" ლექსებიდან:

იწრიტება მზე ხაშხაშისფერად,

მწედ დამდგარა პარხალის და იშხნის,

სანამ კიდევ მომავალის გჯერა,

აბრიალე, შენ ქართველო, სისხლი.

მაია დიაკონიძე

12.07.2025 წელი

-------------------------

მე თუ კაცის აღარ მჯერა,

გამრუდებულს ვხედავ ძგიდეს,

ასეთ კაცთან სიახლოვეს,

ქრისტე ღმერთო, ამარიდე.

მაია დიაკონიძე

15.05.2024 წელი

---------------------

***

მსახიობივით ირგებდი როლებს,

ხან მგელი იყავ, ხან კი - ბეკეკა,

ვით თავაშვებულ მრისხანე ნერონს,

ჩამოგშორდები ბრძენი სენეკა.

***

ქარს გადაურჩა ერთი-ორი

მწვანე ფოთოლი,

ხეს ვერ წაართვა, ვერ მოაშთო,

ვეღარ დაგლიჯა,

მოეჩვენა, რომ მის წინ იდგა

დიდი გოდოლი,

და გამოიხმო ქარიშხალი

იმის საჯიჯგნად.

***

გული ცუდს მიგრძნობს,

მყრალი სუნი მოდის ქვაბიდან,

წინ ვერ წავედით,

ძვრა ვერ ვქენით

ჰამურაბიდან.

მაია დიაკონიძე

3.05.2024 წელი

-----------------------

სადღაც კი უკრავს როიალი

ჰანგებს ძველებურს

და კლავიშებზე აცვდებიან

წვიმის თითები...

მაია დიაკონიძე

27.02.2024 წელი

--------------------

მეხვივნენ ცრუ მოყვასები,

მუხლზე ვიდექი აჯებით,

მაინც სად იყვნენ ამდენი

ეშმაკები და ქაჯები.

ვერავის ვერ შევასმინე

ამ ჩემი გულის ნადები.

მაია დიაკონიძე

24.05.2024 წელი

-------------------

დაწრიალებდა ჩემს სულში სევდა

და წუთისოფლის წამებს მპარავდა,

ვერ მოვერიე ქაჯთა და დევთა,

სიცოცხლეც მიტომ დაპატარავდა..

მაია დიაკონიძე

27.05.2024 წელი

-------------------

როგორც ბავშვი, ისევ ვცხოვრობ

ოცნებებში, ზღაპრებში,

იქნებ ვიღაც ჩემს სამყაროს

უმზერს ცოტა ამრეზით,

თავი კარგი რომ ჰგონია და

დიდების სკამზე ზის,

ჩემთვის კიდევ ისეთია,

როგორც ლექსში სკაბრეზი.

მაია დიაკონიძე

13.02.2024 წელი

მინიმა

 იწრიტება მზე ხაშხაშისფერად,

მწედ დამდგარა პარხალის და იშხნის,

სანამ კიდევ მომავალის გჯერა,

გამოუშვი, შენ ქართველო, სისხლი.

მაია დიაკონიძე

12.07.2025 წელი

,

არ ქნა

 არ ქნა

სიტყვა სიტყვა უნდა იყოს,

საქმე უნდა იყოს საქმე,

ცხოვრებამ რა კვანტიც გიყოს,

არ ემსგავსო პირშავ ვარსქენს.

აშენებდე ღვთის საუფლოს,

ეკლესიებს, ტაძრებს, სახლებს,

არ ქნა საქმე სააუგო,

ნუ მოირღვევ სულის საყრდენს.

მაია დიაკონიძე

10.07.2025წელი

რუ მოწანწკარებს (საბავშვო ლექსი)

 რუ მოწანწკარებს

რუ მოწანწკარებს, მიმორბის ველად,

ქვებზე, კენჭებზე ათასფრად ელავს,
ახარებს ყვავილს, კომშსა და ტყემალს,
მზეზე ათასფერ ბუშტებსა ბერავს:
- ვაპურებ ყანას, ვამწიფებ თავთავს,
უხვ მოსავალში მეც მიდევს წილი,
თქვენ არ მოგაკლდეთ მომავლის რწმენა,
ავივსებ ჯიქანს ღამით და დილით
ისევ ჩავირბენ ხასხასა მინდვრებს,
ზეცას ვაჩუქებ კამკამა ღიმილს ,
ისიც მომიძღვნის უამრავ ქებას, -
ბავშვის მოვისმენ სიცილს და კისკისს,
აფერადდება ფერდობი მწვანედ,
ლურჯ იებს ისევ მოისხამს ველი,
ნიავი ღამით მიმღერებს ნანას,
ჩამეხუტება მშობელი ჩემი.

მაია დიაკონიძე

27.06.2017 წელი

დაიკიდე, მინიმა

 ***

დაიკიდე, ეს ცხოვრება, როგორც ყულფი,

ან თავს გაყოფ, ანდა გაგაყოფინებენ,

ყველაფერი, რაც მოხდება, გზაა უფლის,

გაგიკვირდეს?! ავაზაკნი ბრალს თუ გდებენ!

მაია დიაკონიძე

11.07.2025 წელი

გაუფერულდა...

გაუფერულდა...

გაუფერულდა მწვანე მინდვრები,

აღარ ასხია ლურჯ ყანებს ტარო,

სხეულში, გულო, ისე ცივდები,

თვალებში გინდა ცა ჩამატანო,

ნამტირალევი და ნაცრემლები,

როგორც ღვთიშობლის სახე, ვით ფრესკა,

გამოუფრინდნენ თვალში მერცხლები,

როდესაც შვილი მუხლებზე ეწვა,

მაია დიაკონიძე

11.07.2025 წელი

თუ არ გენატრები!

 თუ არ გენატრები, ტყვია დამახალე,

ამას მირჩევნია, მოვკვდე, ყივჩაღივით,

გული გადამალე, იმას ნუ დამარხავ,

ცხენივით გააჭენე, ამოსდე აღვირი.

თუ არ გენატრები, მისროლე ქვასავით,

ზღვაში გადამაგდე, იქნებ ჩავიძირო,

არავის ვიქნები მონა და ვასალი,

შენი მონატრება იქნებ ავიცილო.

მაია დიაკონიძე

21.04.2022 წელი

ვეღარ შევკარი

ბოღჩა

ვეღარ შევკარი ბოხჩა,

ბებიას ბოღჩის მსგავსი,

შორს ჰორიზონტი მოჩანს,

ხან ელვარე, ხან ნავსი.

პრელუდიაა, ალბათ,

საწუთისოფლო დღენი,

იქ უცილობლად წავალთ,

ნუ დავაჩქარებთ ჩვენით.

მაია დიაკონიძე

10.07.2025 წელი

მინიმა

გავცქერი სამყაროს ამ ჩემი აივნიდან,

ხმა მოდის ლონდონიდან, ხმა მოდის პარიზიდან,

სანამ იქ მივალ და იმათ მივწვდები,

ამ სალოცავების ცრემლებით ვიწვები,

14.06.2025 წელი

მინიმა

 ,,ტყუილს მოკლე ფეხები აქვს",

არ მოგვიტანს კარგს სიცრუე,

ზოგიერთს, გრძელენებიანს,

გაჩუმებას აიძულებს.

9.07.2025 წელი

ვით მივატოვეთ...

ვით მივატოვეთ ჩვენი ჯვარ-ხატი,

ოქროს ყანები, ველი ამარტის

და სხვის მიწაზე დავიარებით,

გულგასენილნი ნაიარევით.

ზურგს უმაგრებენ  ერთმანეთს მთები,

მწყემსი კეთილი ზედ ნისლებს წველის,

ძუძუგამშრალთ რომ რძე მიაწოდოს,

ბედის ამარა არ მიატოვოს.

აურზაურით გადიან წლები,

თავისას გვთხოვენ წინაპართ ძვლები,

უპატრონეთო ზეცას და მიწას,

ნუ დაამსგავსებთ დაკარგულ რიწას.

15.06.2025 წელი

მინიმა

 მინიმა

შენ თუ არად მიგაჩნივარ,
რად მოგაბა მე საბელი?!
რომ გგონია ზოგი ჩია,
მერე არის დასაბმელი!
მაია დიაკონიძე
10.07.2025 წელი

სახუმარო

 სახუმარო!

ვერ სთხოვ ვერავის ვერაფერს,

სიტყვას დაადეს ფასი,

ვიყავი ძიძაც, მებაღეც,

ვუყარაულე სათიბს.

მაგრამ ბალახიც არ მომცეს,

ირემმა მისცა ირემს,

ალბათ, უფალო, შეგცოდე,

ვეხმარებოდი ვირებს!

მაია დიაკონიძე

9.07.2025 წელი

ვარდისფერფეხსაცმლიანი გოგოების ახალი თავგადასავალი, დაკარგული ღიმილები

 

მეხუთე თავი

                   დაკარგული ღიმილები

  ერთ ჩვეულებრივ დილას, როცა ცა სარკესავით კრიალებდა და ქარი ხეთა ფოთლებს ეჩურჩულებოდა, ბელას ფეხსაცმელებმა უცნაური ხმა გამოსცეს — თითქოს კომპიუტერის ეკრანი ჩაქრა, მუსიკალური ნოტები კი ჰაერში აფრთხიალდნენ და  სევდიანი ხმები გაისმა: 

„დაგვეხმარეთ, დავიბრუნოთ დაკარგული ღიმილები!“

იგივე სიტყვები ბელას მეგობრებმაც გაიგონეს. ბელა, სოფო, ქეთი, სალომე და ლიზი მაშინვე შეიკრიბნენ ფისოების პარკში. არავის გაუკვირდა, რომ ვარდისფერმა ფეხსაცმელებმა ფრთები გამოისხეს და ისინიც ახალი თავგადასავლისთვის მოემზადნენ.

მალე აღმოჩნდნენ ძალიან უცნაურ ქალაქში, რომელიც ტელეფონების, კომპიუტერების, ტელევიზორების ეკრანების შუქით იყო გაკაშკაშებული.

— „სად ვართ?“ — იკითხა ქეთიმ.

— „ეს უნდა იყოს სიჩუმის ქალაქი,“ — პასუხად წასჩურჩულეს ფეხსაცმელებმა.

ქუჩები თითქოს გაყინულიყო, ყველაფერი თეთრად ქათქათებდა.  ბავშვები სათამაშო მოედნებზე ისხდნენ, იქვე იყვნენ დედა, მამა, და-ძმა, მაგრამ არავინ ლაპარაკობდა, არავინ უღიმოდა ერთმანეთს, არავინ იცინოდა. სიჩუმეს დაესადგურებინა ქალაქში.  ყველა ტელეფონს, პლანშეტს ან კომპიუტერის ეკრანს მიშტერებოდა. გარშემომყოფებს არავინ აქცევდა ყურადღებას. ეკრანი თითქოს ღიმილს ჰპარავდა შიგ მაცქერალ ბავშვებს თუ დიდებს.

— „ნუთუ ასეთი შეიძლება იყოს ბავშვი? — იკითხა სალომემ — …არ დარბოდეს, არ თამაშობდეს დაჭერობანას, დამალობანას, არ იცინოდეს?“

უეცრად მოედნის  შუაგულში უზარმაზარი ეკრანი აინთო და მასზე უცნაური არსება გამოჩნდა: უსახო, მინის მუზარადითა და თითებზე გამოსახული ,,ღიმილაკებით".

ეკრანელმა ბავშვებს  და დიდებს გამოაცხადა: - მე სიჩუმის ქალაქის მცველი ვარ. ვინც თვალს მომაშორებს, ის დაგვატოვებს სამუდამოდ! -

ყველამ ერთმანეთს გადახედა,  შეშინებულები ისევ ეკრანს ჩააცქერდნენ, არც ერთს არ უნდოდა ეკრანთან განშორება.. 

ლიზის თვალები ცრემლით აევსო და თქვა:

— „აქ ღიმილს და სიყვარულს არ აქვს ადგილი...“

— „არა, არა,  სიყვარული ეკრანში ვერ დაეტევა,“ — მტკიცედ თქვა ბელამ.

გოგონებმა გადაწყვიტეს — სიჩუმის ქალაქის მაცხოვრებლებს შეახსენონ, როგორია, ღიმილი, ხელის ჩამორთმევა, მხრებზე ხელის გადახვევა, მინდორში სირბილი, ერთად ხატვა და სიცილი.

ქეთიმ პატარა ბიჭს მიმართა:

—ბიჭუნა, არ გინდა ეკრანს მოსცილდე? მოდი, ფერების ჯადოქრობა გაჩვენო!“. ბიჭუნამ დიდი ყოყმანის შემდეგ თვალები მოაცილა ეკრანს 
და მათ ფურცელზე ერთად დახატეს ცისარტყელა, რომელიც ბიჭმა პირველად ნახა არა ეკრანზე, არამედ ფანქრით დახატული და ისიც თავისი ხელით. უეცრად ფურცელზე დახატული ცისარტყელა გაიწელა, გაიწელა და ცაში აიჭრა, მერე მრავალ ათას ფერად გადმოეფრქვა ქალაქის მაცხოვრებლებს თავზე, ჩიტებმა დაიწყეს ფრენა და ჭიკჭიკი.

  - რა ლამაზი ფერებია, - დაიძახეს ბავშვებმა, 

- იისფერი ჩემია, - აყვირდა ერთმა პატარა გოგონა, 

- ლურჯი - ჩემი, - დაიძახა მისი ძმამ...

სოფომ ლექსი წაიკითხა, რომელიც ლიზიმ დაწერა:

          ჩიტო, გაგვიღე გულის კარები,

          გვასწავლე ფრენა უღრუბლო ცამდე,

          ჩვენც არასოდეს დავემალებით,

           მზისა და მთვარის მშვენიერ თვალებს!

     სალომემ ცეკვა დაიწყო, გვერდით ქუჩის კედლებზე ჩრდილები ამოძრავდნენ, თითქოს თვითონ კედლებიც აცეკვდნენ.

ბელამ კი ნამდვილი კატის ხმით დაიძახა:
— „ მიაუ, მიაუ, მე კატა კნატა ვარ, აბა მიპოვეთ!“

  პატარა გოგონამ  ტელეფონი ხელიდან გააგდო და კატის საძებნელად გასწია. ძალიან მოუნდა კატა სახლში წაეყვანა და მისთვის ყელზე ვარდისფერი ბაფთა შეება.  

   იქვე პატარა ბიჭუნამ  წამოიძახა:
— „მამა, ნახე, ჩიტი!“ და ხელი ზევითკენ გაიშვირა.
მამამ თავი აწია. მერე მეორე ბავშვმაც აწია თავი. მერე - დედამაც.
როგორც კი თვალები ეკრანებს მოსწყდნენ — ქალაქმა თითქოს თვალი გაახილაო.

ეკრანელი შუბლშეკრული შეჰყურებდა  გოგონებს და თავისთვის ბუტბუტებდა

— მე სიჩუმის ქალაქს ვიცავდი, ადვილია დაამყარო წესრიგი, როცა ყველა ეკრანებშია ჩაფლული, არავინ ლაპარაკობს, არავინ იცინის და ხმაურობს.  -

ბელა მიუახლოვდა დიდ ეკრანს და ეკრანელს უთხრა:
— „მაგრამ ასე ცხოვრება ხომ არ არის საინტერესო?!“

  ეკრანელმა თავი დახარა. ხელები გასალა და სიყვარულის ,,ღიმილაკები" გაუგზავნა გოგონებს. მისი მინის სხეული ფერებად დაიშალა. მოედანი დღის შუქით და მზით განათდა, სათამაშო მოედანი დიდ პარკად გადაიქცა, სადაც ბავშვებმა დაიწყეს თამაში, აგერ ბიჭი თომა ბუშტებს მიარბენინებდა ცაში გასაფრენად, გოგონა კესო ქაღალდის გემებს უშვებდა გუბურაში, ბიჭი ანდრია ფეხით ბურთს კენწლავდა.. ყველა უღიმოდა ერთმანეთს, აგერ ბავშვებს ფერხული ჩაებათ, შეჰხაროდნენ ბუნებას, ამწვანებულ ველებს, ნაძვებზე მოხტუნავე ციყვებს.

 ფეხსაცმლები კვლავ აციმციმდნენ,  დრო იყო სახლში დაბრუნების.

   კმაყოფილმა გოგონებმა უკან მოიხედეს, ცაში მზის სხივები გაჩახჩახებულიყო, ნაირფერი ბუშტები სულ მაღლა-მაღლა მიიწევდა. ბავშვებმა ქვემოდან  ხელი დაუქნიეს და დაემშვიდობნენ, ციდან ცისფერმა ჩიტმა პატარა კონვერტი ჩამოუტანა გოგონებს ვარდისფერ ქაღალდზე დაწერილი წერილით:

„ნამდვილი მეგობრობა არ იწონება მოწონებებით. ნამდვილი მეგობრები შენ გვერდით არიან მაშინაც, როცა ეკრანს ხურავ!

ნაადრევად არ დაზამთრდეს გულში, ავტ. ხათუნა შავგულიძე

ნაადრევად არ დაზამთრდეს გულში

ნაადრევად ჩამოთოვა თითქოს...

თავს მახსენებს იდუმალი სევდა-

ეჰ, რამდენი დაზამთრება იყო,

ეჰ, გაზაფხულს რა ფერები სდევდა...

სულს ათასი მოგონებით ვითბობ,

გარეთ კიდევ უსასრულოდ ბარდნის-

ეჰ, როგორი სიყვარული იყო...

ეჰ, როგორი განშორების დარდი...

ეჰ, რამდენი საყვარელი სახე

შეერია იმ გარდასულ მითებს...

გული ახსნის მოგონებას სარქველს

და მათ თვალებს ვარსკვლავებად მინთებს.

გადაწვდება ფიქრი მშობელ მხარეს,

დამიბინდავს თვალს ცრემლების ფარდა

და ეს ლექსიც, განა არის რამე

უსაშველო მონატრების გარდა?..

მაგრამ...მაინც წელს დათოვა ადრე-

შეერია ფიქრს ფარული კვნესა...

დაგვიდგება გაზაფხულიც მალე

და იმედი ძველ იარებს კემსავს.

ასე იყო ჩვენამდე და ხვალეც

გაგრძელდება, რაც დაიწყო გუშინ...

ოღონდ, სითბო არ ჩაგვიქრეს მალე-

ნაადრევად არ დაზამთრდეს გულში...

ხათუნა