"ვეფხიტყაოსანზე" ორიოდ სიტყვა (მოგონებებიდან)

 ისევ მოგონებებიდან: ბავშვობაში კითხვა მიყვარდა ძალიან, სწრაფად ვკითხულობდი და ჩვიდმეტი წლის ასაკში, საქართველოში თუ კი რამე წიგნი იყო გამოსული და ხელმისაწვდომი, თითქმის ყველაფერი მქონდა წაკითხული. მეხუთე კლასში წავიკითხე კონსტანტინე გამსახურდიას "დავით აღმაშენებელი", რა დამამახსოვრდა და რას ვიგებდი, ეს კიდევ საკითხავია, მაგრამ ჩემს სიყვარულს წიგნების მიმართ ვერაფერი ანელებდა. სწორედ მათი საშუალებით ჩამომიყალიბდა ის მორალური პრინციპები, რომელიც ჩემთვის დღესაც დასაყრდენია და არასოდეს ვღალატობ. რა არის სიყვარული, მეგობრობა,ურთიერთპატივისცემა, ვაჟკაცობა, კდემამოსილება, რაინდობა, სამშობლოს სიყვარული, იქიდან ვსწავლობდი და ახლაც მინდა ვუთხრა მშობლებს, აუცილებელია ბავშვი კითხულობდეს ლიტერატურას, მარტო ინტერნეტი, კომპიუტერი ვერ მისცემს მათ შვილებს განვითარების საშუალებას, ის ლიტერატურა, კი რომელსაც ბავშვები სკოლაში გადიან, ძალიან მცირეა, რაც ახალგაზრდამ უნდა ისწავლოს, შეიმეცნოს, შეიყვაროს. იმასაც არ სწავლობენ და იმის წაკითხვაც არ უნდათ. ამიტომაც ვიღებთ გულგრილ თაობას, რომლებსაც არც სამშობლო უყვარს და არც ადამიანები და მათთვის ცხოვრებაში მთავარი ირიენტირი ფულია. მერე გვიკვირს, საიდან ასეთი ბოროტება, სიავე?! რა თქმა უნდა, არიან ადამიანები, რომელთაც შინაგანი ინტელექტი აქვთ, დაბადებიდან ბრძენნი არიან, შეიძლება ეს გენეტიკურიცაა, მაგრამ ასეთები ცოტაა. დღემდე ცხოვრებაში ჩემი ორიენტირი შოთა რუსთაველის "ვეფხისტყაოსანია", სახლში რამდენიმე გამოცემა გვქონდა, ნახატებით და მათი თვალიერება ერთი სიამოვნება იყო ჩვენთვის, რა თქმა უნდა, სხვა დიდი მწერლების და პოეტების ღვაწლს არ უგულვებელყოფ, მაგრამ ერთ წიგნში მოქცეული ამდენი სიბრძნე, შეუძლებელია ვნახოთ, თუ არა გოეთეს "ფაუსტსა" ან სერვანტესის "დონ კიხოტში" და ა. შ. მაგრამ რადგან ქართველი ვარ, "ვეფხისტყაოსანი" ჩემთვის ბევრად მნიშვნელოვანია, ის ცხოვრების კრედოა, ორიენტირი, რაზეც უნდა სწორდებოდეს ყველა ქართველი. ბევრ მშობელს მოვუწოდებ, თვითონ წაიკითხონ, ახლაც არაა გვიან და ასწავლონ თავიანთ შვილებს, ბავშვის აღზრდა ყველაზე მნიშვნელოვანია, რასაც თქვენ აკეთებთ. ვაკვირდები დღევანდელ ბავშვებს, ძალიან ბევრი ქუჩაშია მეთვაყურეობის გარეშე, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ხუთი და_ძმანი ვიყავით, თუ არ გავიპარებოდით სახლიდან, ასეთებიც ხდებოდა, დედასა და მამის მეთვალყურეობის გარეშე, ჩვენ გარეთ ნაკლებად გვიშვებდნენ. აქ კი ვხედავ, პატარები ფერდობზე, ასფალტზე ეშვებიან "სამოკატს" რომ ეძახიან, ერთი წაიქცა, ფეხი იტკინა, პატრონი არაა. მერე უკვირთ, რატომ გამოვიდა ჩემი შვილი ნარკომანი, ქურდი, ბანდიტი და ა. შ. ათასი ჯურის ეშმაკი შეიძლება დაეპატრონოს თქვენს შვილს და სხვის იმედად ნუ იქნებით, მათთან ერთად იკითხეთ, ირბინეთ, ითამაშეთ, მარტო ძვირფასი ნახატებიანი წიგნების ყიდვა და დაწყობა არაა საქმე. წარმატებებს გისურვებთ მშობლებო, პირველ რიგში, კარგი ადამიანები გაგეზარდოთ, სამშობლოს მოყვარულები, ამის გარეშე ეს ქვეყანა ვერ გადარჩება!

მაია დიაკონიძე

32Lali Gachava, Eteri Isakadze და 30 სხვა

13 კომენტარი

1 გაზიარება

მომწონს

კომენტარი

გაზიარება