მე ვდგავარ მთაში, ცივ ღრუბლებში თავაწეული,
ია და ხავსი ჩავიქსოვე აწეწილ თმაში.
და ზოგჯერ ქარი , ყაჩაღივით შემოსეული,
დალეწავს ხეებს, ნადირების ნაკვალევს წაშლის.
ყვირიან მაშინ მარად მწვანე იორის მთები,
დგანან ამაყნი მთიულურად და დიდებულად ,
მეც მომინდება, ბალახებში გავრიო თმები
კუნძის კიდეზე თავმიდებულმა.
მუხი ქვეშ ძილი, კურდღელივით თვალგაღებული,,,
და თუ უეცრად ღამის ჩიტმა შეიფრთხიალოს,
გამეღვიძება ღამე ფშვინავს ჩაშავებული
ან ბუ მეძახის 'იპოვეო, ადამიანო?'
ავდგები დილით დანამული და ჯანმაგარი,
ავასწრებ არწივს, გადავუვლი ხევებს ხმაურით
და ქვაკაცასთან წყარო რომ ქუხს, მთების ანგალი,
პირდასაბანად მე ჯიხვი ერთად ჩავუვლით.
მირზა გელოვანი
No comments:
Post a Comment