ქარი ქრის და ქარი ქრის და, აღარაფრით ცხრება,
აღმოსავლეთ - დასავლეთით წითლად ღუის ზეცა,
სისხლთან ერთად აგემოვნებს ალუბლების წვენსაც,
ქვევით ლამაზ ტახტრევანზე საქართველო კვდება
და არავის არ აქვს საქმე, ვინ როგორი ფუნჯით,
თავის სახლ-კარს ალამაზებს, ლაქლაქა თუ მუნჯი,
ყველა ცდილობს ააწაპნოს მომაკვდავს თუნდ ქუდი,
მე წავალ და სხვა დარჩება ნაცვლად ჭირისუფლის.
ქარი ქრის და ქარი ქრის და წითლად ღუის ზეცა,
მუქი ლურჯი ყვავილები ეშვებიან ფეხთან
მომაკვდავის, რომლისაც შურს მოყვარეს და მტერსაც,
რომ ყველაზე ახლოს არის ყოვლისმყოფელ ღმერთთან,
სისხლიანი ცრემლ-წვეთებით იბურება ზეცა,
თავის კალთას ღვთიშობელი დააფარებს ნეტავ?!.
No comments:
Post a Comment