რა დრო იყო, რა დრო იყო,
შენ იყავ და თოვა,
შენს სახეს რომ ვუყურებდი,
ვით გაბადრულ მთოვარს,
ახლა მარტო თოვას ვუცქერ,
როგორც შენს სახსოვარს,
გულს მიხარებს სასწაული,
თოვა თოვა თოვა.
და ფიფქები მეგზურია
ახლა ჩვენ ორ შორის,
სამწუხაროდ, მოსასვლელი
ვიწროა და შორი,
რა დრო იყო, რა დრო იყო,
შენ იყავ და თოვა,
ველოდები, რომ ერთხელაც,
ფიფქთან ერთად მოხვალ.
No comments:
Post a Comment