წარმოდგენა შეჰქმნიათ თავზე ძალზე დიდი,
ზოგიერთებს ჰგონიათ თავი ურა კვიცი,
დრო კი ულმობელია, მიდის, მიდის, მიდის,
მოვიხედავთ, გამოგვრჩა თურმე რაღაც დიდი.
მიდის როგორც სახადი, აღარ განმეორდება,
მხოლოდ მაჯის საათის წიკწიკი მეორდება,
სანამ მთვარე ანათებს, სანამ სული ცხონდება,
შევიფეროთ ასაკი, ისიც არ მეორდება.
No comments:
Post a Comment