მშენებარე სახლის წინ ვიდექი, შუბლზე ოფლი ჩამომდიოდა, უჩვეულოდ ცხელოდა ამ გაზაფხულზე ბრიტანეთში, დაღლილი და მოთენთილი ვიყავი, სამუშაო დღე კი სულ რაღაც 45 წუთში მთავრდებოდა და ერთი სული მქონდა როდის გამოვიცვლიდი ამ ჭუჭყიან სამუშაო ფორმას, მივიღებდი შხაპს და წავიდოდი ბილთან ბარში კონიაკის დასალევად, ეს ჩემი დღის საყვარელი ნაწილი იყო.
ბრაიტონი საკმაოდ წყნარი ქალაქია, ბარები საღამოობით ხალხით ივსება, კლიენტების უმეტესობა სამუშაოსა და რთული დღის შემდეგ მოდის აქ დასალევად და გასართობად. ჩემი საყვარელი ბარი პატარა და ძალიან ჩვეულებრივი იყო, აქ ვერ ნახავდით ლაპარაკის მოყვარულ საზოგადოებას, ყველა თავისი პრობლემებით იყო დაკავებული და ჩაფიქრებული. ბილი ამ დაწესებულების მეპატრონე გახლდათ, ის ხასიათით ტიპიური ინგლისელია, ჩვენ ბავშვობიდან საუკეთესო მეგობრები ვიყავით, ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით. ერთმანეთს ძმებივით ვგავდით: ორივე მაღალი, ერთნაირად კარგი აღნაგობის, შავი თმით, მსგავსი სიარულის მანერითა და ცოტა უხეში, მაგრამ კაცური ნაკვთებით, ბევრს ერთმანეთშიც ვეშლეებოდით კიდეც, როდესაც ჯარში ვმსახურობდით, ჩვენს სახელებსაც ხშირად ურევდნენ. მას-შეინს, ხოლო მე -ბილს მეძახდნენ, მაგრამ ამაზე არ ვბრაზდებოდით, გულიანად გვეცინებოდა ..
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ 35 წლის დაღვინებული და ცხოვრებისგან დაღლილლი მამაკაცები ვიყავით, არ გვყავდა ცოლები და საღამოებს ხშირად ერთმანეთთან ლაყბობაში ვატარებდით.
ერთ საღამოს, როდესაც მე ბილის ბარიდან ჩემს ბნელ და ცივ სახლში დავბრუნდი,
No comments:
Post a Comment