ლექსები გალაკტიონზე

 ,,ნიჭი, ძამიკო, ნიჭი"

რომ ვეღარსით დაგლანდე,

ცისკენ გადავდგი ბიჯი,

თავი ამოვყავ ,,დალანდზე",

,,ნიჭი, ძამიკო, ნიჭი".

ხან ვარსკვლავთვალებს შევეხე,

ვერ რა ვუპოვე ხინჯი,

სამოთხის კარი შევაღე,

,,ნიჭი, ძამიკო, ნიჭი".

იქაც რომ ვეღარ გიპოვე,

ჩემს თავს შევხედე იჭვით,

თუ სიყვარულს ვერ მიაგენ,

არაფრისა გაქვს ნიჭი.

მიწაზე როცა დავბრუნდი,

პირი დავიტკბე ფიჭით,

უკვდავების წყალს მივაგენ,

,,ნიჭი, ძამიკო, ნიჭი!"

მაია დიაკონიძე

25.04.2024 წელი

გალაკტიონს!

ღამე თეთრად გათენდება,

ჯვარს დაიწერს სადღაც მერი,

სიყვარულის ჟამი დგება,

ხელში გრჩება არაფერი.

იასამანს არხევს ქარი,

სარკმლიდან ჩანს ცა სხვაფერი,

ნაზად უკრავს სადღაც ქნარი,

ხელში გრჩება არაფერი.

მიიჩქარი დიდი ბავშვი,

მზე დახატო აკვარელით,

ეხებოდი მიწას არც კი,

ხელში შეგრჩა არაფერი.

თუმცა როგორ არაფერი,

უკვდავების ზიარი ხარ,

შენი ლექსი ისე მღერის,

დავდივარ და მიხარია.

მაია დიაკონიძე

17.03.3034 წელი

გალაკტიონს!

ზოგჯერ მოდის გაელვებად,

ზოგჯერ კიდევ გრიგალად,

ელვას გაჰყრის ნაპერწკლებად,

გზებს ჭენებით მიგალავს.

დროს გაუსწრო დაგლეჯილი

ეპოქალურ ნერვებით,

ააყვავა მან ჯეჯილი,

დარგო სულში ედემი.

და ვინ არის ნეტავ მასზე

ჭეშმარიტი, დიადი,

გალაქტიკის თუ არა მზე,

ვარსკვლავების ციაგი.

ზოგჯერ მოდის გაელვებად,

ზოგჯერ კიდევ გრიგალად,

ელვას გაჰყრის ნაპერწკლებად,

გზებს ჭენებით მიგალავს.

მაია დიაკონიძე

19.03.2024 წელი