,,ლიტერატურულ საქართველოში" გასაგზავნი ლექსები

 არაგვს!

დამწუხრებულმა, არაგვო,

რო გნახე, გავიხარეო,

სრულიად გამოვიცვალე,

წელშიაც ავიხარეო.

ვაჟა-ფშაველა

ჩემთვის იყავი თითქოს არავინ

და თან იყავი ჩემთვის რამდენი,

ჩამოდიოდი თეთრი არაგვი,

მატკბობდა შენი შემოგარენი.

თავს ჩავიხრჩობდი შენს ლაღ ტალღებში,

ოღონდ ალერსი ჩემთან გეცადა,

დუმილი დამხვდა მე შენს თვალებში,

მტკვარივით ვეღარ მოველ მცხეთასთან.

შენს თითო კენჭსაც ვეთაყვანები,

მოვდივარ, ვკოცნი, ხელით ვეხები,

ამწვანდებიან როცა ყანები,

ჩამოწველიან ნისლებს დევები...

ხელებში ღრუბლებს ათამაშებენ,

შენ გარშემო რომ გორები წვანან,

ჩემი ოცნების სახლს ავაშენებ,

ვაჟიკას ფეხი დაიდგა სადაც.

მაია დიაკონიძე

17.04.2025 წელი

ზღაპარი

(ვაჟა-ფშაველას)

ლურჯია ჩემი ზღაპარი,

შიგ ჯადოსნური რაშებით,

ჭენებით ჩამოივლიან

სულ მზეჭაბუკი ვაჟები.

მათ შორის ერთი იქნება

ბრძენი, ჭკვიანი მინდია...

რომელსაც ,,სიბრძნე- სიცრუის"

ტვირთი ბეჭებზე ჰკიდია.

ისა გრძნობს, წუთისოფელი

ნათელია თუ ბინდია...

სწორედ ის ერთი მიყვარს და

სწორედ ის ერთი

მ ი ნ დ ი ა !

მაია დიაკონიძე

13.07.2021წელი

სურათის აღწერა

სადღაც ღრუბელი ატირდა,

ჩამოემხო და გაქრა,

მზემ გამოიხმო ახლიდან,

შემოამატა ამქარს.

ცა დაიფარა ღრუბლებით,

ჰგავდნენ ხუჭუჭა კრავებს,

თითქოს უფალი ზეცაში

ფარას უღებდა კარებს..

მოაგელვებდა ღრუბლებზე

თეთრონს—- მმუსვრელი ავთა,

უფლისგან ჩვენთან მოგზავნილ

წმინდა გიორგის ჰგავდა!!!...

მაია დიაკონიძე

8.07.2024 წელი

დედაჩემს!

აბლაბუდები ეყარა ნისლის

და ღამეს უფრო მთვარიანს ხდიდა,

რა აწუხებდა მცხუნვარე ივლისს,

საბანს პატარა ბავშვივით მხდიდა.

ბაბუაწვერა ბალიშად მერგო,

თეთრი გვირილა მეყარა ტანზე,

მწვანე ბალახი ქვეშაგად მეგო,

თვალები ჩემი ეკერა ცაზე.

ვხედავდი კოსმოსს, ვხედავდი დედას,

თავსასთუმალთან თეთრკაბა მეჯდა

და დედაჩემის უზღვავი სევდა,

გადამქცეოდა სინდისის ქენჯნად.

მაია დიაკონიძე

30.06.2024 წელი

შენ არაგვივით მოჰყეფდი!

შენ არაგვივით მოჰყეფდი,

მე მტკვარსა ვგავდი ფიქრიანს

და მხოლოდ სვეტიცხოველთან

ერთად ყოფნობამ გვიწია.

შევერთდით გულაჩვილებით,

შენ - ონისე, მე - ძიძია,

თავსაც კი მოგაშვილებდი,

ოღონდ არ გეთქვა: - სხვისია.

ოღონდ სულ შენთან მეთია,

გვხუროდა ცა ვარსკვლავების,

მაგრამ ცხოვრება მეტია,

ვიდრე მოხვევნა მკლავების.

მაია დიაკონიძე

23.06.2024 წელი

ვინც კი გვყავდა... (მინიმა)

 ვინც კი გვყავდა კარგი კაცი,

ყველას თოფით დავედევნეთ,

ტყვია, მოგვხვდა ხელში რაც კი,

დავაჭედეთ მერამდენედ.

რაღად გვიკვირს, ვცხოვრობთ ცუდად,

ჩვენი თავიც გავიმეტეთ,

გონს მოვეგოთ დროზე უნდა,

თორემ ვეღარ ვნახავთ ედემს.

შენ რომ მაჩუქე

შენ რომ მაჩუქე, იმ წითელ ვარდს,

დღემდე აქვს ფერი,

ტკბილ მოგონებას აწმყოსაგან

ვერ მიჯნავს ფარდა...

და ყველაფერი, ჩვენ გარშემო,

თუნდ გახდეს მტვერი,

შენ ჩემს ხსოვნაში სულ დარჩები

იმ წითელ ვარდად!

მაია დიაკონიძე

19.05. 2023 წელი

ვაი, ვერ გამოვიცანი!

ფარისევლობენ, თაფლობენ,

გალობენ, როგორც ბულბულნი,

ჩუმ-ჩუმად გულში ავობენ,

მხადა აქვთ ტყვია-შურდული.

ვაი, ვერ გამოვიცანი,

ბევრი, კეთილი მეგონა,

შემლეწეს გულის ფიცარი,

ავისგან ავი მერგო რა.

შუბლის ძარღვი აქვთ გამწყდარი,

ხელში ლომი და ბარი აქვთ,

გარეთ დარსა თუ ავდარში,

საფლავის მთხრელნი არიან.

მაია დიაკონიძე

30.04.2025 წელი

მგელს!

ვერ გაგხადეს შენ დარაჯი ეზოს,

უწვრთნელია, ვიცი, შენი ჯიში,

მგელი იყო, ძაღლზე უთქვამთ, ერთ დროს,

არა მჯერა, თუნდაც დამცენ მჯიღი.

საყელური დაიმშვენა ძაღლმა,

კუდის ქიცინს არ ეშვება ახლაც,

ოღონდ იყოს თბილადა და მაძღრად,

იხტუნავებს ცირკში მაღლა-მაღლა.

შენ კი მგელო, არ მიიღებ ლუკმას,

არამს, კუთვნილს ღატაკის და ობლის,

რა ვუთხარი დროს, უჟმურს და უკმარს,

ფეხაკრეფით ქვეყნად მიდი-მოდის.

შეგამჩნიეს, თავს აფარებ არტანს,

ადამიანს, როგორც ეშმაკს უფრთხი,

არ დანებდე, ჩემს იმედებს გატან,

თორემ კაცთა გაგიმზადეს ყულფი.

მაია დიაკონიძე

26.02.2024 წელი

ბაბუაჩემი

ბაბუაჩემის თოფი მახსოვს, მისი სიათა,
მერე ერთხელაც უკუნ ბნელში გადაინათა,
ბაბუაჩემის ჩამოვარდა ციდან ვარსკვლავი,
მას მერე მის დამნახველი არვინ არ არი.

ჩხვერავდა მიწას ჩვენი ხარი - მისი ნაზარდი...
ვასაფლავებდით, ჩავძახოდი: - ,,ბაბუ, სადამდი",
გაჭირვებისას ჩქარა ფეხზე წამომდგარიყო,
მისი სიკვდილი, მჯეროდა, რომ გამოცდა იყო.

ბევრმა მიბაძა ბაბუაჩემს, ბევრი წავიდა,
ვარსკვლავთა ცვენას ვადევნებდი თვალებს ყანიდან,
ამაგდარ კაცებს, სამშობლო რომ ასე უყვარდათ,
ვაზის ცრემლები, ვით ტარიგი მიაქვთ უფალთან.
მაია დიაკონიძე
22. 02. 2024წელი

გაზაფხული მთაში

(მთის კილოზე)

რომ გაუთბება მთას გული,

მეც გადმოვდგები ბანზედა...

ვიცი, რომ ეს გაზაფხული

მთებსაც ჩააცმევს ტანზედა;

გაუხსნის შეჭმუხნულ შუბლებს,

ქუხილის ზარებს დარეკავს,

ქარებს მოუხმობს და ღრუბლებს

მთების გადაღმა გარეკავს.

ხევში ზვავები დნებიან,

იღვიძებს ჭიამაია,

პირმზითში იჭყიტებიან

მორცხვად ენძელა და ია.

გვირილა~ყაყაჩოებით

მორთავს ტყისპირა მდელოებს...

ჩვენც, გაზაფხულის საკადრისს,

ბევრს ვიტყვით სადღეგრძელოებს!

მაია დიაკონიძე

17. 04. 2024 წელი

როცა სიკვდილშიც ეძებ რაღაცას!

როცა სიკვდილშიც ეძებ რაღაცას

და მოშხამული სითხით ივსები,

ძილს თუ მიეცი თავი საღათას,

რა გაგიკვირდეს გულში ისრები.

თუ კი გააქრე შენში მაჯნუნი,

შენი ლეილი ვერ დამინახე,

ნიშნობის შემხსენ მე სამაჯური,

შენი ვით გავხდე მე მეინახე.

თუ კი შენც გძლიეს, როგორც კართაგენს,

დროის დინების დიდ ომს დანებდი,

მაშ, სიყვარულის რად თხზავ არაკებს,

ანდა იმედებს რაღად მაძლვდი?!

სიოს რომ მოაქვს ნაზი ჩურჩული,

იქნება შენი ტკბილი ხმა არის,

ისევ გიხილო ჩემი მაჯნუნი,

კვლავ გავიგონო დილის საარი..

მაია დიაკონიძე

5.09.2023 წელი

მინდა გიყვარდე!

მინდა გიყვარდე,

ჩემკენ ჰქროდეს

შენი ფიქრები,

ვატრიალებდეთ

ორივ ერთად

ცხოვრების ჯარას;

ბედნიერება

ზედ გვათოვდეს,

როგორც ფიფქები,

,,უფალი ჩვენთან!"

მის უკეთესს ვინატრებთ

ს ხ ვ ა რ ა ს?!

მაია დიაკონიძე

17.01.2023წელი

სიზმარში ვნახე!

სიზმარში ვნახე, მინდორზე

ჩვენ მივდიოდით ერთად,

შენ გეცვა ლურჯი პერანგი,

მეც ლურჯი კაბა მეცვა,

ქარმა წამიღო ცისაკენ ,

შენ დაბლა დარჩი ველზე...

ავგაროზივით გამომყვა,

შენი ნაკოცნი ყელზე.

მაია დიაკონიძე

20.07.2021 წელი

როცა შენ დაგინახავ!

აზარფეშას ავივსებ,

სიყვარულით შეგხარი,

თითქოს შენი ტუჩიდან

შევსვი ახლა ნექტარი,

თითქოს წყალს დავეწაფე,

უკვდავების წყაროდან,

თითქოს პური მოვიმკე

საცხოვნებლად კალოდან,

სულში უკვე ჩამიდგეს

კალათი ზამბახების,

ანათებენ, ბრწყინავენ,

ამაყნი, ლამაზები,

არითმიის ქარები

ჩემს სხეულში სახლობენ,

როცა შენ დაგინახავ,

ღმერთებიც კი მწყალობენ.

მაია დიაკონიძე

9.06. 2021წელი