შენ აპრილობდი
შენ აპრილობდი, მე კი ვმარტობდი
და გიფუჭებდი ზოგჯერ ხასიათს,
ვეღარასოდეს დავრჩით მარტონი,
მთიდან მონაბერ ნიავსა ჰგავდი,
მე კი ასფალტზე ამოსულ ყვავილს,
დროში, სივრცეში, სუყველგან ამცდი,
შენს გულში ვეღარ ვპოულობ ადგილს.
და მაინც გეტრფი მჩქეფარე აპრილს,
მხიბლავს ლექსებად კვირტის დასკდომა,
და ამ ბწკარედებს ვსუნთქავ ვით არილს,
ვით მარადიულ ახალგაზრდობას.
მაია დიაკონიძე
25.04.2025 წელი
No comments:
Post a Comment