ემიგრანტი
გზას ვედექ მაძიებელი
საკუთარ ღონე-ძალისა,
სამშობლოს ძუძუს მოწყვეტილს
არ ვთაკილობდი არაფერს
სიმტკიცე მქონდა რვალისა,
ცხოვრებაც არა ჩქარობდა
ჩემთვის გადახდას ვალისა.
დღე როცა მიღამდებოდა
გზა მაფიქრებდა ხვალისა,
როგორ მეწია ჭაპანი
ათი უღელი ხარისა,
ვერავინ გრძნობდა ჩემ გარდა
ტკივილს გაყვლეფილ მხარისა,
შვებად მოსულ ლექსს შევტირი
ესღა თუ მაძლევს ხალისსა.
No comments:
Post a Comment