სად არ ვიყავი, ვიარე,
ქვეყანა შემოვიარე,
ზევით ვარსკვლავი დავთვალე,
ქვემოთ - ლურჯთვალა იები,
შენი თვალები მეგონა,
გამოჩნდა მთელი მილეთი.
ვიხეტიალე იმდენი,
ვეღარ დავბრუნდე, მგონია,
გაგიჟებული დავდივარ,
სიყვარულს ასე სცოდნია.
ცრემლით სავსე მაქვს უპენი,
ზღვებიც მიდიან, მოდიან,
კლდეები მეღობებიან
გზებზე, შენკენ რომ მოდიან.
ცას გავუხსენი ეს გული,
შიგნით ელვა და ქარია,
გაგიჟებული დავდივარ,
მთის ამინდივით ამრია,
გულიც კი ყელს ებჯინება,
სიყვარულს ასე სცოდნია.
სად ხარ, სად ხარ, სად ხარ,
ლურჯი ლილის ზღვა ხარ,
თუ ბეღურა ნაზი,
ღობის თავს რომ აზის,
თუ ღრუბელი თეთრი,
სუყველა რომ ეტფის,
თუ ხარ გედი შავი,
თეთრის ტყუპიცალი.
გავივლი ცა- მიწას,
შენს თავს, სულსა ვფიცავ,
რომ გიპოვო ისე,
ვეღარ ჰპოვებ მიზეზს,
რომ გამექცე ისევ.
სად ხარ, სად ხარ, სად ხარ,
ლურჯი ლილის ზღვა ხარ,
თუ ბეღურა ნაზი,
ღობის თავს რომ აზის,
თუ ღრუბელი თეთრი,
სუყველა რომ ეტფის,
თუ ხარ გედი შავი,
თეთრის ტყუპიცალი.
გადავლახავ მიწას,
შენს თავს, სულსა ვფიცავ,
რომ გიპოვო ისე,
ვეღარ ჰპოვებ მიზეზს,
რომ გამექცე ისევ.
სანამ სულიც უკვე სიკვდილს წაუღია,
სანამ ჩემი თავი ეშაფოტზე გდია,
სანამ სტომაქიდან ამოყრიან ხორცებს,
სანამ იმას ნახავთ, რაც რომ გაგაოცებთ,
გული ჩემი, ძმებო, ბავშვებს უწყალობეთ,
პატარებს და დიდებს, ფანჯრებიდან მზირებს,
გაყინულებს, თბილებს, ლამაზებს და ტკბილებს,
შაქარყინულები ჩაუტენეთ ხელში,
არა ნახონ ცუდი თავის ყოფა-დღეში,
არა ჰქონდეთ იმათ წუხილი და სევდა,
ის რაც მაწვალებდა, ის რაც უკან მდევდა,
სანამ იმას ნახავთ, რაც არ გაგაოცებთ,
ყვავილებს და ყინულს ნაოჭიან მკერდზე,
ჩემი სიყვარული გაუყავით მტრედებს.
მეძებეთ!..
სად არ ვიყავი, ვიარე,
ქვეყანა შემოვიარე,
ზევით ვარსკვლავი დავთვალე,
დამციმციმებდნენ მილევით,
შენი თვალები მეგონა,
მოჩანდა მთელი მილეთი,
ვიხეტიალე იმდენი,
ვეღარ დავბრუნდე, მგონია,
გაგიჟებული დავდივარ,
სიყვარულს ასე სცოდნია.
ცრემლით სავსე მაქვს უპენი,
ზღვებიც მიდი და მოდიან,
კლდეები მეღობებიან
გზებზე, შენკენ რომ მოდიან.
ცას გავუხსენი ეს გული,
შიგნით ელავს და ქარია,
გაგიჟებული დავდივარ,
მთის ამინდივით ამრია,
სულიც კი ყელს მებჯინება,
კლდეებს შევბმივარ აბჯრიანს,
თუ ვეღარ მნახე, იცოდე,
დაგრჩება ჩემი ჯავრია..
.
"დებილი ხარ, უსაქმური"
ო, ლალის მზეო,
გაყინული სული ფიფქებს ეფერება,
თვალში ციმციმებენ სევდის ლოლუები,
მთვარე მოფარფატე ღრუბელს ჩაეხუტა,
მე კი ჩემს სატკივარს ღამეს მოვუყვები...
სიყვარულის ფეიერვერკი დამიყენეს დილიდან,
გავიგე რომ აქ აღარ ხარ,
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის,
დრო ულმობელი მიდის,
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის, მიდის, მიდის...
წარმოდგენა შეჰქმნიათ თავზე ძალზე დიდი,
ზოგიერთებს ჰგონიათ თავი ნორჩი კვიცი,
დრო კი ულმობელია, მიდის, მიდის, მიდის,
მოვიხედავთ, გამოგვრჩა თურმე რაღაც დიდი.
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის,
დრო ულმობელი მიდის,
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის, მიდის, მიდის...
მიდის როგორც სახადი, აღარ განმეორდება,
მხოლოდ მაჯის საათის წიკწიკი მეორდება,
სანამ მთვარე ანათებს, სანამ სული ცხონდება,
შევიფეროთ ასაკი, ისიც არ მეორდება.
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის,
დრო ულმობელი მიდის,
დრო მიდის, დრო მიდის, დრო მიდის, მიდის, მიდის...
ვხედავ, უკვე ფინალისკენ მივდივარ,
ჯერ თუ არ მიცნობ, როდი ნიშნავს, არ მომისმინო,
იქნებ მწყურია ვიღაცასთან ენის ტრიალი,
იქნება ვკვდები და ამჯერად მინდა გადავრჩე,
ისევ ავყვავდე, კვლავ გამიჩნდეს თვალში ციალი.
იქნებ, შენა ხარ, ვისაც ვეტრფი ასე შორიდან,
შენს ფანჯარასთან ტოტებში ვარ ვარდი გაჩრილი,
გთხოვ, მომისმინო, მიხარია, რომ მე დღეიდან
შენი ექო ვარ, შენი ლანდი, შენი აჩრდილი,
ქარი რომ არწევს და ძალუმად ხრის ამ ლიანებს,
ქედმოდრეკილი ეს მე ვდგავარ კვლავ შენს წინაშე,
ქედზე დავიდე სიყვარულის მძიმე ბორკილი,
გთხოვ, მომისმინო ყურადღებით, თუნდაც დილამდე.
ჯერ თუ არ მიცნობ, როდი ნიშნავს, არ მომისმინო.
სადღეგრძელო საქართველოზე
მინდა შევსვა სადღეგრძელო ჩემი კუთხის, ჩემი მხარის, ჩემი დედა - საქართველოს, ღვინო შევსვა სავსე თასით. ვადღეგრძელო ჩვენი ბგერა, იაკობის "დედა-ენა", შოთას "ვეფხისტყაოსანი" და ილიას სიტყვა ზენა. ვაჟას ია, თუ წიფელი, ჩემი სულის ქნარზე უკრავს, ვადღეგრძელო ის ბუნება, რასაც მისი ენა უდგას.. ვადღეგრძელო ყველა ის, ვინც მამულისთვის თავს გაწირავს, ვინც მტერს მტრულად დაუხვდება, ვინც სამშობლოს მიწას იცავს, ვინც სიკეთის მთესველია, ვინც მოყვარის მძებნელია და სხვა ქვეყნის მიწა- წყალზეც უდრეკელი ქართველია! ჩვენი დედა - საქართველო, სალოცავი, საფიცარი, იყოს ყველა ქართველისთვის უკვდავების წყაროს თვალი.! / ი.კვაში/ეს იანვარიც გაივლის, როგორც თეთრქუდა ზამთარი,
ვეღარ გიცვნივარ, სიცოცხლევ,
მზე ვიყავ, მაღლა მნათია,
უფსკრულის პირას დავმგარვარ,
წაიღე, რაც მაბადია.
ბუხარში ისევ გიზგიზებს ცეცხლი,
გიზგიზებს ცეცხლი და მეპარება,
შენს ტუჩებს ვუმზერ ორად გაპობილს
და მემატება აღფრთოვანება.
მომჩერებიხარ ველური გზნებით,
თვალებში გიჩანს ცეცხლის ენები,
თითებს გაწოდებ ასჯერ დაკოცნილს,
ნაკვერჩხალივით მეწვის ტერფები.
მეც მინდა კიდევ შემახო ბაგე,
რომ კიდევ ერთხელ დავიწვა ცეცხლით,
ამოუხსნელი ჩემთვის ხარ საგა,
თვით დორიანის მზერით და ეშხით.
.
წარმოდგენა შეჰქმნიათ თავზე ძალზე დიდი,
ზოგიერთებს ჰგონიათ თავი ურა კვიცი,
დრო კი ულმობელია, მიდის, მიდის, მიდის,
მოვიხედავთ, გამოგვრჩა თურმე რაღაც დიდი.
მიდის როგორც სახადი, აღარ განმეორდება,
მხოლოდ მაჯის საათის წიკწიკი მეორდება,
სანამ მთვარე ანათებს, სანამ სული ცხონდება,
შევიფეროთ ასაკი, ისიც არ მეორდება.
ტკბილ მოგონებად შემომრჩა
ბებოს ნათქვამი ზღაპარი,მირზა გელოვანი
არავინ იცის, ვის რა დღე ადგას,
დარდობს და მერე დარდს ქარებს ატანს,მხოლოდ ძველით ახალ წელს აღნიშნავდნენ ჩემები იმერეთში ჩემს პატარაობაში, სულ მიკვირდა, - რატომ? - ვეკითხებოდი ბებიას, ნამდვილი ახალი წელი ახლა არისო,
ფერმიხდილი თუ შემოგხვდი სადმე გზაზე,
მინდა მიხვდე, შენზე ფიქრმა გამათეთრა,
რაც წახვედი, არ მეღირსა ტკბილი ძილი,
ნეტავ, რატომ გადამეცი ანათემას.
შენ წამართვი სილაღე და ფრთაგაშლილმა
ვეღარაფრით გადავლახე სახლის ზღუდე,
გელოდები, კვლავ აქედან გაუსვლელად
იმედები დავიტოვე, თურმე ფუყე.
სად ხარ, სად ხარ, იქნებ ხმა ხარ არ მოსული,
ან არწივი, ლურჯ ღრუბლებში აფრენილი,
იქნებ გედი, აქვე ტბაზე მოცურავე,
იქნებ სვეტი, მზის სხივისგან არეკლილი.
თუ შემომხვდი, დამინახე ფერმიხდილი,
მიხვდი, შენმა სიყვარულმა გამათეთრა,
არაფერი არ ყოფილა დრო, მანძილი,
დაგინახო, იმას ვნატრობ, ჩემო ერთავ.
გალოთებას თუ დავიწყებ, გამაჩერე,
Невозможно Один не смогу — не снесу рояля (тем более — несгораемый шкаф). А если не шкаф, не рояль, то я ли сердце снес бы, обратно взяв. Банкиры знают: «Богаты без края мы. Карманов не хватит — кладем в несгораемый». Любовь в тебя — богатством в железо — запрятал, хожу и радуюсь Крезом. И разве, если захочется очень, улыбку возьму, пол-улыбки и мельче, с другими кутя, протрачу в полночи рублей пятнадцать лирической мелочи.
შეუძლებელია, ვლადიმერ მაიაკოვსკი (თარგმანი ლევან ჭელიძის)
მარტო ვერ შევძლებ,
გავიტანო მე როიალი
(და, მით უმეტეს, ეს კარადა,
რკინის, ცეცხლგამძლე),
თუ კი კარადას
და როიალს
მე ვერ გავიტან,
როგორ გავიტან
დაბრუნებულ გულს, შენ რომ მომანდე.
ამ ბანკირებმა ბევრი რამე იციან ჩვენზე,
"ჩვენ მდიდრები ვართ, უსაზღვროდ და უკიდეგანოდ,
და თუ ჯიბენი ჩვენს სიმდიდრეს ვეღარ დაიტევს,
რკინის კარადას, ცეცხლის გამძლეს, უნდა მივანდოთ".
შენი სიყვარული,
სიმდიდრედ რკინაში,
დავმალე,
დავდივარ კრეზივით მდიდარი
და თუკი,
ძალიან მომინდა ღიმილი,
ნახევარღიმილი
და კიდევ სხვა რამე...
ნახევარ ღამეში მივიღებ სხვათაგან
თხუთმეტი მანეთის ლირიკულ ხურდაში.
თოვლის ქალი
აციმციმდნენ ვარსკვლავები,
შობის დილა თენდებაო ზარებს რეკენ, უხარიათ ქრისტე იშვა ბეთლემსაო! ღმერთმა ყველას ოჯახები ქრისტეს ძალით გაახაროს, გამრავლება, გახარება ჯანმრთელობა არ მოგაკლოთ.!ქარი ქრის და ქარი ქრის და, აღარაფრით ცხრება,
აღმოსავლეთ - დასავლეთით წითლად ღუის ზეცა,
სისხლთან ერთად აგემოვნებს ალუბლების წვენსაც,
ქვევით ლამაზ ტახტრევანზე საქართველო კვდება
და არავის არ აქვს საქმე, ვინ როგორი ფუნჯით,
თავის სახლ-კარს ალამაზებს, ლაქლაქა თუ მუნჯი,
ყველა ცდილობს ააწაპნოს მომაკვდავს თუნდ ქუდი,
მე წავალ და სხვა დარჩება ნაცვლად ჭირისუფლის.
ქარი ქრის და ქარი ქრის და წითლად ღუის ზეცა,
მუქი ლურჯი ყვავილები ეშვებიან ფეხთან
მომაკვდავის, რომლისაც შურს მოყვარეს და მტერსაც,
რომ ყველაზე ახლოს არის ყოვლისმყოფელ ღმერთთან,
სისხლიანი ცრემლ-წვეთებით იბურება ზეცა,
თავის კალთას ღვთიშობელი დააფარებს ნეტავ?!.
ველოდები თოვას,
როგორც ხსნას და აპრილს,
თეთრი ყვავილებითველოდები თოვას!
ველოდები თოვას, როგორც ხსნას და აპრილს,
--- ლურჯთვალება ია ვარ,
გაზაფხულის ყვავილი
.სოხუმის დასაბრუნებლად
ეკლიან გზებს გავივლი.
--- გვირილები მინდვრებს ქარგავს,
ენძელები ველებსა,
ჩემი სული შენს სიყვარულს,
სიხარულის დღეებსა.
--გული დარდს რომ მიეცემა
ცაზე ვითვლი ვარსკვლავებს,
მთელს ზეციურ სილამაზეს
მე ჩემს სოხუმს ვადარებ. -
-- ასე ძლიერ რომ მიყვარხარ,
ნუთუ არ გენატრები,
დამიბრუნდი სიყვარულო,
გავახაროთ ვარდები-- ---
მოვეფეროთ ალუბლის ხეს,
ოქროსგულა გვირილებს,
თუ არ დამიბრუნდები-
გაზაფხული იტირებს
