სიყვარული სიგიჟეა, ხშირად წერენ,
და მეც ვფიქრობ, ჭეშმარიტთან არის ახლოს,
სიყვარულით ააყვავებ თუნდაც ეწერს,
ოქროს ყანად გადააქცევ მტკაველ ახოს.
ამბობენ, რომ დედამიწას ატრიალებს,
მის გარეშე არ ექნება სუნი ვარდსაც,
უკან რჩება გზები ცრუ და სატიალე,
თუკი გულით ვინმე ძლიერ შეგიყვარდა.
და სიყვარულს რომ არა აქვს დასასრული,
ვინაც ამბობს, განა ცრუა, მართალია,
უბედობაც ის იყო იმ მებადურის,
რომ დედაბრის სიყვარულში გადარია..
სათხოვარი ერთი ჰქონდა ოქროს თევზთან,
მის სასურველს დედოფლად რომ ეგრძნო თავი,
ამაგისთვის იმ უბედურს ასე ეზღა,
დამსხვრეული სიყვარულის შერჩა ნავი.
ვაცილებ ქვეყნად წასულთ, მოცელილთ,
თვით ვიცელები, როგორც ბალახი,
და რაც შევძელი და ვერ შევძელი,
ის გამოჩნდება ეპიგრამაში.
19.10.2022 წელი
არავის ენდოთ!
როგორ მიყვარხარ!
**********
მხოლოდ დიდ სიყვარულს: სამშობლოსადმი, საქმისადმი, პროფესიისადმი, ადამიანისადმი, შეუძლია შექმნას რაღაცა დიდი, სხვა ყველაფერი ყალბია.
.მეგონა, მზე ხელში მეჭირა,
მის სხივებს ვკრეფდი მუჭებით,
სულ თან დამქონდა მეტწილად,
მზით სავსე იყო ქუჩები,
მაგრამ უეცრად დაბნელდა,
მზემ თუ დახუჭა თვალები,
თუ სიყვარული განელდა,
ხელიხელ საგოგმანები.
გორგალი და ცინტალი
მთავარია, რაღაც გაურკვეველი, ჩახვეული, ჩახლართული, გაუგებარი, ზღვარგადასული წერო და ეგაა, მოდაშიც ხარ!
სიყვარული მე მეგონა არაკი,
ვეფხის ტყავზე დაწერილი ზღაპარი,
ყველა ამბავს ხომ სჭირდება ზვარაკი
და ფერია მანათობელ ლამპარით.
კონკია ხომ სხვისგან ითხოვს არაფერს,
მხოლოდ თავის წილ-არჩივს ელოდება,
მეც უფლისგან ველოდები განაჩენს,
რაც ჩემია, ვიცი, კართან მოდგება.
მახსოვს ერთხელ ილია მეორეს ქადაგებას მოვუსმინე და მან ასეთი ამბავი მოყვა: ბიჭს საშინელი მამა ჰყავდა, შფოთი, ლოთი, სცემდა ოჯახის წევრებს. ახალგაზრდა იმ დონემდე მოვიდა, რომ მამა სასკვდილოდ გაიმეტა. სთხოვდა კაცი, ვიცი, უვარგისი ვარ, არ ვიქცევი კარგად, მაგრამ არ მომკლა, ხალხი მოგიძულებს, მამის მკვლელს დაგიძახებს. არ დაიჯერა ბიჭმა მამის ნათქვამი და განზრახვა სისრულეში მოიყვანა. მიუხედავად იმისა, რომ კაცი არ უყვარდათ სოფელში, ბიჭი მართლაც შეიძულეს, ხელსაც კი არავინ ართმევდა, არავინ ელაპარაკებოდა.
ნეტავი, ვისთვის ვეწამები,
სუნთქვასაც კი ვწყვეტ, არაფერი
გავიგო ცუდი,
მინდა ყოველთვის შენი ხატი
მეკიდოს გულზე,
და სულ მესმოდეს შენს ხელთაგან
შრიალი ფურცლის,
შენმა ღიმილმა, როცა მიჭირს,
მომისწროს სულზე.
სუნტქვასაც კი ვწყვეტ, არაფერი
გავიგო ცუდი...
,
მართალი არის, ვერაფერს შეცვლი,
ბედით დაწერილ დადიხარ გზაზე,
ერთ დღეს რომ გული დარდებით გეწვის,
სხვა დღეს გიბრწყინავს უმეტეს ცვარზე.
და რაც გაცოცხლებს, ეს იმედია,
თუმცა ხანდახან კვარივით ბჟუტავს,
ნესტან-დარეჯანს ჰგავხარ სევდიანს,
ანდა შორენას, რომ ელის უტას.
ერთს გაუმართლა, მეორეს - არა,
ეს დამარცხებაც ღვთისაგან არის,
შეეძლო ან კი დიდოსტატს განა,
რომ არ აეგო ღმრთისათვის სახლი.
მართალი არის, რთულია ნდობა,
არც სიყვარული არის ადვილი...
ერთგულებაც ხომ ფიცია ორთა,
კეისარსაც ხომ ჩასცეს მახვილი.
არც სიცრუეა უცხო კაცთათვის,
მაგრამ ჩახედე უძირო თვალებს,
მსხვერპლი ყოფილხარ მაშინ სატანის
თუკიღა აქაც არ გაგიმართლებს.
მართალი არის, იცვლება არე,
ღვინოც კი იცვლის ხანდახან ფერს და,
ყველაზე მეტად ის არის მწეარე,
ზოგჯერ ოქროდ რომ მიიჩნევ მტვერსაც.
ეპოტინება მავანი დაფნას,
მაგრამ ლექსი თუ არ წერე სისხლით,
შენ ვერ აუშვებ ლურჯ ზღვაში აფრას,
წინ ვერ წაიწევ ვერასდროს მისხლით.
ჩემო მუზებო, მომეცით არფა,
მომმადლეთ ძალა ლექსების წერის,
სულ სხვების იყოს ოქრო და დაფნა,
არ დამიჩლუგდეს კალამის წვერი..
ცხოვრების უდაბნო
განა სულია ისე მახინჯი,
აღზრდა დედებმა დაუგვიანეს
და ცეცხლით წერდნენ ვიღაცის ზურგზე
ქვეყნის ბედსა და მის მატიანეს.
ბორგავდნენ, ფლეთდნენ, ხანდახან დუმდნენ,
ვიღაცას ჰკვეთდნენ ცისხელა ხელებს,
და ახლა ჩვენ კი სიამით ვუმზერთ
სვეტიცხოველის მზითნაბან კედლებს.
ცხოვრება ზოგჯერ ტკივილი არის,
ხან დამარცხება, ხან გამარჯვება,
ცხოველმყოფელი თუ გიცავს ჯვარი,
ცად დაენთები მზისფერ მარჯნებად.
იმედით ცხოვრობ, იმედით კვდები,
დროსაც აჩერებს ზოგჯერ იმედი,
და სიკვდილის წინ მარტოდენ ხვდები,
ღირდა სიცოცხლე, თუნდაც მცირედი.
.
........
ამ სატრფიალო ლექსს მერე შაირობა მოჰყვა:
თუ არ გჭირდები, შენზე ფიქრებს
მოვუღებ ბოლოს,
გადაძახილსაც, ხიდან ხეზე
ჩიტებს რომ დააქვთ,
ნურაფერს მეტყვი, დამაცადე,
ბედ-იღბალს ვგლოვობ,
ჩემს სიყვარულზე მოვუყვები
რიონს და არაგვს.
ბაბუაწვერას თუ არ მისცეს
ფრენის უფლება,
თუ კი სიხარულს არ მიუტანს,
ვისთვისაც ცოცხლობს,
დაიფანტება ამქვეყანად
ფაფუკ გულებად
თავისას არა, სხვის სატკივარს
უწამლებს მხოლოდ.
თუ არ გჭირდები, შავი ყვავი
იქნება მაცნე,
ან ყურს დავუგდებ ჩემს ეზოში
მყეფარე ქოფაკს,
დაე, ეგ გული სიხარულით
შენ გქონდეს სავსე,
მე შემოვიხვევ მწუხარების
ძოწისფერ ქობას..
ჩემს გულის დარდს ვერა ვშველი,
ვერა ვშველი ჩემს სამშობლოს,
ხელს ვუწოდებ ყველა შეშლილს,
იქნებ, იმან უპატრონოს.
